ga je mee op reis?

en nu, nu heb ik een baby in mijn buik. hij is zomaar door de pil heen gezwommen. zomaar in ons midden gekomen. het is al heel lang een droom voor later, één, twee of misschien wel vijf kinderen opvoeden.

maarja, die andere droom, die kan niet doorgaan nu. niet op dezelfde manier.

we willen op reis. op de motor. met een tent en 2 onderbroeken, een paspoort en wat geld. en vooral met elkaar. we vertrouwen elkaar volledig. en we willen niets liever dan 25 uur per dag bij elkaar zijn. zonder overleg maken we op miraculeuze wijze vaak dezelfde keuzes. ons gevoel tegenover andere mensen of plaatsen zegt vaak hetzelfde. allebei redelijk onbevangen en soms een beetje naief. maar ik vertrouw erop dat we samen niet echt in grote problemen komen.
op de kleine reisjes die we tot nu toe hebben gemaakt weet ik zeker dat er meerdere mensen zijn geweest die nadat wij in hun buurt waren geweest een beetje gelukkiger waren. dat ze blij waren dat wij er waren. we stappen ergens op af met een open gemoed. onbekende mensen luchten om de een of andere reden snel hun hart bij ons. we zuigen niet, we geven. en we zijn daarin een team.
op weg naar oost-europa, rusland, mongolie, azie en weer terug. of niet. misschien waren we wel een tijdje bouwvakker in de oekraine geworden tegen kost en inwoning, of waren we de mensen in rusland gaan leren hoe ze frikandellen moeten maken, of waren we een jaar in retraitre gegaan in een boeddhistisch klooster in india. of waren een paardenpension begonnen in mongolie met Friezen in plaats van prwezalskipaarden. ons huis opgeven. onze bedrijfjes opgeven. de wereld ontdekken en elke minuut van de dag kijken wat je tegenkomt. kijken hoe de mensen leven. of ze gelukkig zijn en wat dan maakt dat ze gelukkig zijn. en, als het de mensen gelukkig maakt, een tijdje opgenomen worden in de gemeenschap. en als het niet meer zou bevallen doorrijden. of het vliegtuig nemen terug naar nederland.

met de voorbereidingen waren we al bezig. materialistisch, maar vooral ook geestelijk. hoe laat je los wat je hebt opgebouwd in voorbereiding voor de toekomst? hoe ben je gelukkig als je niet kunt terugvallen op je vrienden en familie? alle vaste routines in je leven (ja! het zijn er veel meer dan je in eerste instantie denkt!) zijn een soort verslaving, waar je eigenlijk heel moeilijk zonder kunt. dat kun je goed zien aan wat mensen allemaal meeslepen als ze op vakantie gaan. de grote vraag is: wat heb ik nou eigenlijk ECHT nodig.

de voorbereidingen op die droom hebben me gedwongen tot die vraag. een hele vruchtbare vraag. het antwoord is niet belangrijk en voor iedereen anders. toch denk ik dat de meeste mensen die hem durven te stellen tot een soortgelijke conclusie komen. de kern ervan is liefde geven. de invulling is voor iedereen anders.

plokkie is er en de motorreis wordt metaforisch voor het leven wat ik wil leiden. met een open gemoed mensen een goed gevoel geven. en niet verweg, op een plek waar ik zo weer weg kan, maar hier, dichtbij. misschien wordt ie wel een versterking van ons team. misschien ook niet, misschien zit ie heel anders in elkaar.
de reis is ook metaforisch voor hoe ik hem wil opvoeden. zo veel mogelijk dingen laten meemaken.
en overladen met liefde.
niet verweg, maar hier.