1+1=3

(zie ook mijn vorige verhaal om te begrijpen wat ik schrijf)

toen ik nog niet mijn gevoel mijn ratio in liet stromen, zag ik contact met mensen als iets noodzakelijks.
als iets dat zo hoorde. want sommige mensen houden van mij, en dan is het teleurstellend voor ze om nooit wat van me te laten horen.
de belangrijkste reden om met ze om te gaan was, om het contact te onderhouden.
natuurlijk vond ik sommige mensen leuker om mee om te gaan dan anderen. omdat ik ze bewonderde of lief, aardig of leuk vond. maar ik ervaarde nooit een wisselwerking, tussen mij en een ander.
het was vooral doodvermoeiend.
het idee dat je een beter persoon bent in de maatschappij als je veel goede vrienden en kennissen hebt overheerste. niet mijn eigen behoefte aan echt contact.
altijd had ik dubbele gedachten bij hun motieven om met mij om te gaan. ik had mezelf wijsgemaakt dat ik niet veel anderen nodig had om gelukkig te zijn. ik woonde samen, dus ik had altijd iemand om me heen, waarbij het idee dat ik dingen wel eens anders zou kunnen begrijpen dan dat hij bedoelde nauwelijks aanwezig was.

nu is dat anders.
als ik met iemand, wie dan ook, praat, ervaar ik dat we samen meer zijn dan twee individuen die naast elkaar zijn.
we ervaren op dat moment een sfeer die helemaal de onze is.
deze zou er niet zijn als ik alleen zou zijn of zoals vroeger als ik samen met iemand of meerdere mensen alleen was. of dit nu een vluchtig moment bij een toevallige ontmoeting is of een intiem gesprek met iemand waar ik van houd.
ik kan me overgeven aan het contact. er stroomt een wisselwerking tussen mij en een ander.

1+1=3
1+1+1+1=16