Gebrek aan geluk

Ik weet niet of ik mezelf aan het voorliegen ben, dat ik iets over het hoofd zie of dat ik gewoon niet hier thuishoor. In principe heeft alles op de wereld geen waarde zonder degene die dat toekent. De waarde toekennen aan iets, dat schommelt bij mij heel erg. Vaak denk ik: so what?

Deze jonge knaap, die nog een toekomst voor zich heeft, ziet het allemaal heel vaak niet zitten. Ik kijk vaak om me heen, al lijkt het meer alsof ik dwars door het beeld heen kijk wat op mijn netvlies brandt. Alsof mijn ogen me iets wijsmaken, maar mijn hoofd zegt dat er iets ontbreekt. Deze wereld klopt niet. Zij voelt leeg en koud aan. De kou die mijn ogen, handen, neus en oren gewend zijn is iets wat mijn binnenste niet herkent. Ik voel me niet thuis hier. En ik heb me vaak niet thuis gevoeld. Vaak kom ik tot de conclusie dat ik het allemaal heb gezien. Grijze tinten die niet die van het boek van 50 beschrijft, maar meer in de zin dat ik kleur mis. En nu ik er zo over aan het door beeldspreken ben, is het alsof de stiften van mijn ziel de lege kleurplaten van de wereld niet kan inkleuren.

Ik denk vaak aan de Griekse mythe van de zielsmaat. Dat we gespleten op aarde zijn gekomen en ons niet compleet voelen zonder diegene te vinden. De herziene versie volgens mijn eigen interpretatie is dat de uiteinde van ons puzzelstukje op elk een ander moment op die van elk ander zou kunnen passen en daarom een zielsmaatje niet statisch of absoluut en tijd irrelevant hoeft te zijn. Zo had ik ooit gedacht dat K mijn zielsmaatje was. En toen L. Ik dacht in beide gevallen mijn zielsmaatje te hebben gevonden en probeerde obsessief mijn puzzelstukje te verbinden aan die van de ander. Tevergeefs. Gisteren kon ik me erg vinden in het gedachtengoed dat je niet gelukkig kunt zijn met een ander als je niet gelukkig bent met jezelf. En nu weet ik het niet meer. Ik weet niet of het waar is of niet en hoe ik me erbij zou moeten voelen. Het enige wat ik voel is leegte.

Het is niet meer zo zwart op wit als dat ik graag had gewild. Ik kon mij vinden in de professionele diagnose dat ik narcistisch persoonlijkheidsstoornis heb met borderline karakteristieken en uitingen, vastgesteld door de geestelijke gezondheidszorg. Het is alleen niet zo simpel. Ik hoef niet achter het karretje van een ander te worden gespannen en ik wil dat ook niet met een ander doen. Ik weet of niet meer of ik naast iemand wil staan en samen tegen de wereld wil vechten voor een plekje dat we van onszelf kunnen noemen. Ik kan ook niet stellen dat ik een intern conflict heb die ik moet oplossen of een stuk in mezelf wat ik moet vinden wat ik in het verleden meerdere malen verloren heb of dat ik het nog moet vinden. Zoveel theorien over stoornissen, perspectieven over individualisme en socialisme, je eigen geluk zoeken en ervaren, het geluk van de ander zijn. Alles loopt kriskras door elkaar en het voelt alsof ik ze allemaal in me heb, waardoor elk juiste antwoord van 1 perspectief de anderen hard neerslaat. Maar zelfs als ik dieper en of buiten deze veronderstelde en enigzins ervaren conflict zou staan, dan voel ik vooral leegte.


Ik voel leegte. Ik kan mezelf opblazen, groot maken. Net als een ballon in een harnas vol met gaten en mij zo compleet voelen. De gaten zijn misschien gedicht, maar ook dit is alleen maar met lucht. Twee ruimtes lucht en leegte gescheiden door een teer latex laagje. En zo sta ik dan in het leven. Leeg. Ik weet niet hoe ik dat moet opvullen. Ik zou ook niet weten waarom. Ik zie grijs, weet niet wat waarde is en ik voel me gevangen in deze wereld, zoals misschien een vrouw zich in een mannenlichaam gevangen voelt, verlangend naar een vrouwenlichaam zonder dat ze dat idee voor zichzelf heeft kunnen herkennen, benoemen of uitkristaliseren.

En de volgende dag zal ik lachen. Ik zal zeggen dat het een zwak momentje was. Maar stiekem weet ik niet wat een zwak moment is. Is het toegeven aan het leven zoals die is en die waarde toekennen? Of is een zwak momentje toegeven aan de dood omdat de waarde die ik aan het leven toeken eigenlijk nergens op slaat en een façade is?

Opgeven. Het leven opgeven. Een ontzettende taboe. Want als je het leven opgeeft, dan geef je jezelf op, je geeft anderen op. Maar misschien geef ik mezelf niet op. Ik geef toe aan mezelf met als bijkomstigheid dat ik het leven achter me laat.

Zou dat mij echt gelukkig maken?


..of is geluk iets aards?