Pfff
Ik zei vorige week tegen L dat ik me compleet voelde met L en A aan mijn zijde. Ik voelde ooit veel voor L en voel veel voor A. Hun beiden in mijn leven hebben voelde als mijn latex ballonnetje (zie vorige post) die ik niet als zodanig ervoer. Maar ik moet denken aan wat A tegen me zei. A geeft veel om mij, net als mijn Amerikaanse ex. En zowel A als mijn Amerikaanse ex zeiden dat L niet goed voor me is en dat ze niet betrouwbaar is. Dat ik alleen voor haar plezier ben. Hun gedachtengoed is gebaseerd op mijn eigen ervaring van de afgelopen maanden die ik met hun gedeeld heb. Hoe kunnen ze het immers fout hebben als ik zelf degene ben die hun dat verteld heeft?
Er waren meerdere momenten geweest waarop ik dacht dat ik niet zonder L in mijn leven kon zijn. Zijn als in, de persoon die ik wil zijn en ben als ik mij volledig voel. Maar na de zoveelste keer terugkomen nadat ze was weggelopen uit mijn leven, vraag ik me toch echt af wat ze toevoegt aan mijn leven. Ik word niet gelukkig van haar. Ik kan immers mezelf niet gelukkig maken. Ik word ook niet gelukkig van A. Maar dit is anders. De gedragingen van L meuren naar hedonisme. Het meurt een uur in de wind. En toch ga ik weer woensdag met haar afspreken. Zodat ik kan voldoen aan de dosis fijnheid en intense orgasmes die ze niet bij een ander kan krijgen. Ik word er alleen een beetje moe van.
Dat schakelen van mijn lege ik naar de pseudo-vrolijke- en of Aards waarde-gevende-ik is vermoeiend. Ha.. het woordje moe komt iets te snel terug in dit verhaaltje. Misschien ben ik gewoon echt moe. Ik wil zo graag slapen.. en niet meer wakker worden. Wat lijkt me dat heerlijk.
Ik moest vandaag denken aan de aanslag in Parijs en hoe erg dat was. Gisteren stelde ik me dan ook voor hoe het zou zijn om doodgeschoten te worden of mee te worden genomen in een explosie. Dat gesnij in mijn pols en daarbij ook nog zenuwen en pezen beschadigen komt me ook beetje de keel uit. Het helpt TOCH niet. God laat me hier in deze gevangenis. En van een gebouw afspringen of met mijn nek op de rails liggen, daar ben ik dan ook weer te schijterig voor nu. Dan is een explosie of een kogel door je kop toch de oplossing bij uitstek. Hoeveel mensen die doodgeschoten zijn hadden toch al genoeg van het leven? Daar denkt niemand dan over na. Behalve ik. Er zullen vast een paar zijn die nu eindelijk en of hopelijk vrede hebben buiten het leven om. Maar dat mag ik dan zeker niet zeggen.
Ferdinando, man, 36 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende