Gevoel

Ik doe veel dingen op gevoel. Ik heb zelfs mijn studie op gevoel gekozen. Het voelde gewoon goed. Ik had er wel heel lang over na kunnen denken en naar een paar miljoen open dagen kunnen gaan en kunnen wikken en wegen, maar ik had het idee dat het wel een prima match was. En nu zit ik met plezier in het derde jaar.
Ik zeg: 'met plezier', ik bedoel: 'het was leuk, maar ik wil langzaamaan wel afstuderen, vier jaar is toch lang'. Nog één jaartje dus.

Ik had niet zoveel gemeen met mijn date. Hij is een heel actief en sociaal en aanwezig persoon en ik lig hier nu op mijn luie reet dit verhaaltje te tikken. Hij houdt van kamperen en bergbeklimmen en de combinatie van de twee en hij gaat over een tijdje weer een cross lopen. Hij zit in het bestuur van zijn studievereniging en in een jachtcommissie, wat, jazeker, over de jacht gaat. Dus daar doet 'ie aan kleiduivenschieten en er worden cursussen gegeven over hoe je het vachtje van een haasje dat je zojuist hebt neergeknald moet halen en dat soort dingen.
Gevoelsmatig is een hobby als dat, gewoon, verkeerd. Ik weet niet wat ik er allemaal over moet zeggen, want ik wéét dat het hypocriet is om als vleesliefhebber te zeiken over het proces dat er aan vooraf gaat, voordat dat stukje vlees op je bord ligt.
Aan de andere kant klonk hij als een milieuactivist toen hij begon over het minderen van vlees en zuivel en duurzaamheid en dat insecten prima te eten zijn. Dus ik weet het niet zo goed. Op zich is er niets mis met jagen, als je dat goed en humaan doet en je aan alle regels houdt... Maar het voelt verkeerd.

Ik weet niet eens meer wat ik allemaal als hobby's heb gegeven. Sowieso schrijven. Maar dat ik het niet publiceerde (kuch). Tegenwoordig is schrijven best een groot deel in mijn leven, ik denk dat ik ongeveer een uur per dag wel zit te tikken, dus ik vond dat ik het wel moest benoemen. Koken en bakken. Als ik Grieks kook ben ik vaak uren bezig. Ik ga graag naar concerten, dat kost alleen wel geld. Als ik tijd heb, game ik, maar mijn pc kan niets aan, dus het zijn vooral Nintendo games die ik speel op mijn Switch. Ik kijk ook op Youtube naar mensen die gamecommentaar geven. En ik houd van lekker eten, ja, vooral Grieks eten. Ik moet misschien wat meer sociale activiteiten gaan ondernemen.

Als ik het zo neerzet, klinkt het alsof er geen enkele klik was, maar dat is dus het rare, we hebben heel lang en heel veel zitten praten en het was echt heel gezellig. Ik denk dat we qua persoonlijkheid en humor wel bij elkaar passen. We hebben alle diertjes in de dierentuin gehad en nog een paar uurtjes op een bankje gezeten en gepraat. Ik vond het niet zozeer romantisch, maar ik ben ook niet romantisch ingesteld, dus misschien lag het aan mij.
We zeiden gedag in de bus en hij pakte mijn handen vast en ik zei gelijk: 'Man, jij hebt ook koude handen, zeg.'

Oké, het lag waarschijnlijk aan mij. Ik houd niet zo van lichamelijk contact. En ik heb het gevoel dat er (nu nog) meer een vriendschappelijke klik is. Ik ken hem nog niet goed genoeg om een oordeel te vellen. Maar we gaven allebei aan dat we het gezellig vonden en ik moest maar iets verzinnen wat er in mijn dorp te doen was, voor een volgende afspraak.
Probleem is: dat is er niet. Echt niet. Ja, het bos, wauw. En dan maar een trein naar een plek nemen waar wel iets te doen is. Ik denk dat ik dat voor ga stellen, maar ik ben bang dat het een beetje wanhopig over komt als ik dat nu al ga appen, aangezien ik hem twee dagen geleden nog heb gezien.
Wordt vervolgd, denk ik.


We liepen naar het berenverblijf en ik zei: 'We gaan op berenjacht. We gaan een hele grote vangen. Wat een prachtige dag.'
'Wow, dat boek was echt mijn jeugd.' antwoordde hij, 'Ik weet alleen nog "plons, plons" en zo.'
'Jij bent echt de eerste die niet naar me kijkt met een blik van: waar the fuck heb jij het nou weer over?'
Dus dat was speciaal.