Poster.

Er hangt een nieuwe poster in mijn kamer, ter vervanging van een fuchsiaroze poster met allerlei cupcakes erop, die er al bijna tien jaar hing. Het is een kunstprint van een landschap met bloeiende bomen en planten en ik weet niet wat voor planten, want het is redelijk grof gestippeld met roze en geel. Mijn broer kocht hem voor me, twee jaar nadat hij had beloofd een poster voor me te kopen voor mijn negentiende verjaardag.

Bij de kringloop kocht ik voor twee euro een houten lijst voor eromheen. Er zit een deuk in het hout, maar wat wil je voor twee euro. Ik heb hem met beleid gebalanceerd op mijn fietskrat en zo mee naar huis gekregen.
De wind waaide hem nog een paar keer omhoog en het fietspad was krap en ik zag mensen naar me kijken, oh god, moet dit nou, en ja, dit moest en ik kan je vertellen dat het tien keer beter was dan toen ik een nachtkastje in mijn fietskrat wilde vervoeren.
Eenmaal thuis moest ik nog het papier van Vroom & Dreesmann dat in de lijst zat verwijderen, - wow, oldschool V&D -, heb ik het glas schoongemaakt met glassex en een doekje over de lijst zelf gehaald. Toen plaatste ik mijn poster erin, wat precies paste, want ik was met een meetlint naar de kringloop gegaan en heb daar alle krakkemikkige lijsten opgemeten én gekeken of de achterkant verwijderbaar was én of er iets van een ophangsysteem aan zat. Als je iets doet, doe het dan goed. Ik voelde me net mijn vader.
En nu hangt 'ie. Elke keer dat ik mijn kamer binnenloop, zie ik hem direct hangen en het maakt me blij.

Ik wil met Valentijn een cadeautje geven aan mijn date, maar ik ben een erg blutte student en weet niet wat ik aan hem moet geven. Ik weet dat 'ie ondergoed nodig heeft. En zijn maat. En zijn voorkeur voor wat voor soort ondergoed. Van die hele losse. Volgens mij verwacht hij al dat ik ondergoed voor hem ga halen. Ik heb er opvallend veel naar geïnformeerd. Mijn fout. Ik houd wel van praktische cadeaus.
Maar ondergoed is niet romantisch. Vind ik dan. Dus ik wil er iets van een kaartje bij doen. Ik heb nu zelf een tekeningetje gemaakt van twee katten, eigenlijk is het al een kaartje, en ik zit eraan te denken om er iets bij te schrijven. Maar ik ben niet van het zoetsappige. Misschien verf ik het op een klein doekje en zet ik een datum op de achterkant en maak ik een grap over hoe hij het kunstwerk moet bewaren, want met tijd wordt het meer waard! Ik ben niet zo van de kaartjes, eigenlijk. Ik weet niet wat ik erin zou moeten schrijven. Ik vind het beschamend.
Er zullen vast mensen zijn die het beschamender vinden om hun poging tot kunst cadeau te geven, maar ik ben beter dan dat. Ik kan ook gewoon dit kaartje geven zonder iets erop. Of één zinnetje. Ik kan wel één zinnetje bedenken. Vast.
Ik weet dat het simpel is, maar ik ben ook simpel en ik hoop dat mijn simpelheid in ieder geval aandoenlijk is.

Ik heb een rockconcert waar mensen pogingen deden tot moshpits overleefd en ik ben nu nog steeds geïrriteerd dat mensen het waagden om te gaan moshen bij gewone rock, geen hardrock, nee, gewoon, rock. Misschien zit ik wel verkeerd. Is het wel heel normaal om bij welk rockconcert dan ook een moshpit te beginnen. Alsnog kan ik me er kwaad om maken. De zaal bestond vooral uit tieners en twintigers en een groep meiden naast mij hield elkaar verschrikt vast, zodat ze niet om zouden vallen. Alleen de kerels zonder shirt die er mee begonnen vonden het leuk, volgens mij. Ze dachten dat ze heel stoer waren en heel ruige muziek luisterden.
Nee. Catfish and the Bottlemen is best braaf. Sorry dat ik het je moet vertellen, onbekende kerel zonder shirt.

Ik heb mijn eerste keuze voor mijn scriptieonderwerp toegewezen gekregen. Zo'n twintig uur voordat we de keuzes uiterlijk in moesten leveren, kregen we nog twee extra thema's doorgemaild. Dat vond ik eigenlijk niet kunnen, maar één van de thema's vond ik leuk en die ga ik dus doen. Geluk in Nederland. Ik moet nog even kijken wat daar allemaal over te vinden is. Ik weet ook niet precies wat de bedoeling is.

Deze week is de eerste week dat ik niet drie keer ben gaan hardlopen. Het werd twee keer. Het regende te veel en mijn benen moeten tussendoor rusten. Vanochtend dacht ik: laat ik anders in plaats daarvan even yoga'en. Toen werd ik na tien minuten misselijk (waarschijnlijk omdat mijn kamer naar aceton stonk) en moest ik stoppen en voelde ik me licht schuldig, maar ik heb gister ook al geyoga'd, dus dat maakt drie keer in de week sport, dat is vaak genoeg. Dan moet ik me niet schuldig voelen.
Het is bij mij veel te vaak alles of niets.

Twee peperplantjes zijn al ontkiemd. Dat is iets eerder dan gepland. Daar wil ik nog wat potjes voor gaan kopen. Ik wil er minstens eentje cadeau doen. Als hij groot is en pepers produceert dan. Dus grote potjes. Toekomstplannen.
Ik heb meerdere amputaties uitgevoerd op de pannenkoekenplant hier in huis. Hij had drie stekjes, die vastzaten aan de hoofdplant, en de wortels hadden geen ruimte meer om te groeien. En mijn vader gunde hem geen grotere pot. Dus ik heb twee van de stekjes eraf gerukt en ik hoop dat ze uit kunnen groeien tot nieuwe plantjes, maar de hoofdplant heeft in ieder geval meer ruimte zo.
Aangezien ik de helft van zijn wortels eruit heb getrokken.
Zijn levensverwachting was toch al laag.

En nu is het tijd om te snacken.