Soep

Ik lig in een warme pluizige cocon en ik ga er nog lang niet uit.
Tijd gaat weer verder. Nog drie weken en ik heb al kerstvakantie. Dan mag ik weer kersttulband en bitterkoekjespudding maken. En, gewoon, eventjes niets doen.

Voor deze week moest ik een presentatie voorbereiden en aan een paper beginnen. De presentatie liep in de soep. Een groepsgenoot voelde zich niet goed en las een deel van mijn tekst voor, waarna de rest van mijn groepsgenoten gestrest begonnen te gebaren en ik er een beetje bij stond en mijn schouders omhoog haalde. Toen ze stotterde nam ik het over. Het ging wel oké, ik keek misschien veel op mijn blaadje, maar de rest was een beetje in de war en vergat een groot gedeelte van hun tekst. Ik kon en kan er alleen niets aan doen. Het kan nou eenmaal gebeuren. Het is dan wel 50% van mijn cijfer, maar ik denk niet dat het heel laag gaat zijn.

Voor mijn paper vond ik een longitudinaal onderzoek over een positieve relatie tussen spellen zoals GTA en Need for Speed spelen en risicovol rijgedrag (onder jonge mensen). Ik kon het eigenlijk niet geloven. Dat mensen daadwerkelijk jaren van hun tijd in een onderwerp als dit hadden gestoken en dat er echt uit was gekomen dat je door die games meer risico’s neemt tijdens het rijden. Er zit echter nog een variabele tussen deze relatie, namelijk sensation seeking. De gamers zouden meer sensation seeking ontwikkelen door de games, wat inhoudt dat ze naar extremere, gevaarlijkere, spannendere activiteiten zoeken om te doen. Sensationele onzin. Dus het is niet puur een effect van het medium op je attitudes, het verandert een aspect van je persoonlijkheid, waardoor je gedrag verandert.
Kanttekening: ik weet even niet hoeveel uur per week men die game speelde en volgens mij geldt dit voor kinderen die het erg vaak speelden. Je weet wel, mensen die je niet vaak in het echte leven tegenkomt. Maar mijn paper moet maximaal 850 woorden zijn, met beleidsadvies erbij, dus ik weet niet of ik ruimte heb om dat discussiepunt in te zetten. Dit is wel pas de eerste versie.
Oh en er is genoeg correlationeel onderzoek dat een link tussen die games spelen en risicovol rijgedrag aantoont, dus dat gooi ik er ook in.
Plus auto-ongelukken zijn de nummer één doodsoorzaak onder jonge mensen van 16-24, dus dit is een groot probleem waar beleid voor nodig is, zo schrijf je zo’n paper. Gemeente Utrecht, neem je me al aan?

Ik sprak met een jongen tijdens de werkgroep over games; dat ik game. Ik heb blijkbaar zo’n 240 uur in Zelda: Breath of the Wild gestoken. Dat is ook een van mijn favoriete games. Het is wel heftig, 240 uur. Soms zijn mensen ook positief verrast dat ik game. Ik snap het zelf niet zo. Zie ik er niet uit als iemand die dat zou doen? Ik houd ook van Lord of the Rings!
Ik begon over Ring Fit Adventure, een spel dat ik van een vriendin mag lenen. Je moet in het echte leven fitnessoefeningen doen om vijanden in het spel te verslaan. Een of ander genie bij Nintendo dacht: hoe gaan we de dikke, luie gamers laten sporten? En bedacht dit. En het werkt. Het is nog leuk ook. De jongen kende het alleen niet. Een andere mannelijke klasgenoot wel, hij mengde zich in het gesprek en zei dat de trailer hem vet leek, waarop de jongen ons allebei uitnodigde om een keer te komen gamen - hij woonde op campus, dus dat zou makkelijk kunnen. Omdat je zo’n persoon net kent, twijfel je daar dan een beetje over, dus volgens mij heb ik een lauwe ‘ja hoor’ geantwoord, maar als ik hem weer zie, zal ik vragen of hij volgende week na college tijd heeft.
Ik wil wel Mario Karten, eigenlijk. We moeten elkaar ook peerfeedback geven, dus ik moet hem sowieso nog vaker spreken.

Ik probeer wel sociaal te doen, maar dan heeft mijn trein vertraging en mis ik een bus en moet ik sprinten om net op tijd bij mijn college te komen en ga ik maar op een vrije plek zitten. Dan heb ik uitzicht op die jongen en denk ik: ah. Hij zit er ook. Maar het is teveel moeite om er naast te gaan zitten, want hij zit midden in een volle rij en ik heb hem één keer gesproken. En dat is het dan. Dan volg ik het college en ga ik naar mijn volgende en daar komt een oud-klasgenoot naast me zitten en we praten over vierdejaarsdingen zoals: ‘Nou, hè, we zijn bijna klaar, hopelijk! Alleen nog statistiek!”.

Ik heb twee nieuwe brillen gekocht, omdat er een actie was bij Pearle. Ik heb de halve winkel aan monturen op mijn hoofd gehad en mijn moeder zei bij alles: ‘Het staat je wel.’ dus toen heb ik grotendeels zelf moeten bepalen wat ik nou echt leuk vond. Ik heb een bruine met patroontje, ik weet niet hoe ik het model kan omschrijven, en een doorschijnende perzikkleurige rechthoekige (nerd)bril. Ik had vorige week een oogtest gedaan en daar kwam uit dat mijn ogen hetzelfde waren en dat vond de opticien goed nieuws. En toen wilde ik een nieuwe bril, want ik heb al vijf jaar dezelfde en die heeft ernstige krassen. Nu heb ik er zelfs twee!
Dat terwijl ik de laatste tijd vaker mijn lenzen in doe.

Vanmiddag heb ik weer college en daarna ga ik naar een vriendin en dan gaan we “kip”burgers met gebakken aardappeltjes en wat sla eten.
Heb ik zin in.