Werkethiek.

Ik vind zelf dat het weer eens tijd is om te schrijven, dus ik ga maar weer schrijven, want that's how I roll.

Voor een vak kregen we de plotselinge opdracht om binnen een week een filmpje te maken over een maatschappelijk probleem (omtrent jongeren en media). Maar als dat niet zou lukken, zou een presentatie ook goed genoeg zijn. Al vrij snel werd duidelijk dat iedereen binnen mijn groep het erg druk had en aangezien ik nog wat artikelen wist over een leuk maatschappelijk probleem, zei ik dat ik die wel even zou raadplegen. Zo gezegd, zo gedaan, ik produceerde na twee dagen een PowerPoint met de inhoud van die artikelen en ik linkte een bijpassend Youtubefilmpje, mijn groepsgenoten zeiden dat het heel duidelijk was en ik ging verder met mijn leven.
De dag voor de presentatie vroeg ik wie het zou kunnen presenteren. Het was immers een presentatie van drie minuten, ik had al het voorwerk gedaan en de presentatie in elkaar gezet, zelfs wat tekst in de notities geschreven. Eén meisje was ziek, dus ze wist niet of ze kwam. Oké, geldige reden. Twee anderen zeiden dat ze een andere presentatie hadden en het liever niet wilden doen. Ik dacht: maar, dit is een groepsproject. Ik ga niet alles doen aan een groepsproject.

Dus toen appte ik iets in de trant van dat ik het vervelend zou vinden als ik de enige was die een bijdrage had geleverd, toen ging één groepsgenoot de presentatie wat mooier maken, een andere zei 'sorry dat ik niet zoveel heb gedaan' en de laatste was, ja, gewoon, ziek, dus daar had ik geen verwachtingen van. Nog steeds niemand die voorstelde om te gaan presenteren. Laat maar, dan.

Uiteindelijk praatte ik voor de les nog wat met het groepsgenootje dat zich niet zo lekker voelde, ze was toch gekomen. We waren allebei te vroeg in het lokaal en hadden het over hoe ik vrijwel alles had gedaan. Ze zei dat ik het eigenlijk uit principe niet moest presenteren. Maar anders hadden we niets.
De docent hoorde alles en vroeg hoe de samenwerking in ons groepje ging en ik zei dat iedereen het druk had en ik dus vrijwel alles had gedaan. Dat vond ze een slecht excuus van mijn groepsgenoten, want iedereen heeft het druk.
Toen ging ik toch presenteren. Drie, vier minuten, of zo. Ik zuchtte er wel bij.
En na afloop vroeg de docent of mijn hele groepje naar voren kon komen en ging ze hen uitgebreide vragen stellen over de onderliggende theorie. Een groepsgenoot zei nog: 'Ik had niet verwacht dat we echt vragen kregen.', maar ik wist hoe het zat. Het was omdat ik had gezegd dat jullie niets hadden gedaan, want jullie hadden niets gedaan. De andere presentaties kregen ook niet zoveel vragen. Dankje, docent.

Hoe dan ook, ik snap niet hoe je nul verantwoordelijkheidsgevoel kan hebben, zelfs als iemand je erop wijst, maar goed.
Mijn moeder weet het dan ook weer op een manier te framen dat het aan mij ligt, want dan had je niet het initiatief moeten nemen en dan had je niet een presentatie moeten maken, enzovoorts. Maar... het is toch normaal om daadwerkelijk iets te doen aan een groepsproject? Tuurlijk, je hebt altijd van die groepsleden die geen reet doen, maar als je daar een opmerking over maakt, gaan ze vaak meteen aan de slag. Dit is voor het eerst dat mensen daadwerkelijk niets deden.
Het is dat dit niet voor een cijfer was.
Hoe dan ook, ik ben te lief voor de wereld, bladiebla, ik moet niet zo lief en enthousiast zijn, het is niet alsof andere studenten een slechte werkethiek hebben of zo, néé, ík ben te goed.
Ik vind zelf dat die andere studenten naar hun houding moeten kijken.

Het is misschien overdreven om zo te denken over een presentatie van maximaal vijf minuten die niet voor een cijfer is, maar ik kan me er echt aan ergeren.


Ik heb bij een tuincentrum een eendenpootje (de plant) gekocht en er blijven nu al heel veel kattenharen aan de kleine haartjes op de bladeren haken en ik voorspel dat het assortiment aan kattenhaar alleen maar verder zal groeien. Mijn kamer is eigenlijk al een smerige collectie van haar en stof. Misschien ga ik maandag schoonmaken.

Gister hebben we Sinterklaas gevierd met het gezinnetje: ik heb twee tweedehands speculaasplanken, een cd (El Mal Querer van Rosalia), Het makkelijke bakboek (van Rutger van den Broek), lipgloss, lippenstift, conditioner en een bon van tien euro voor de Douglas gekregen. Eigenlijk heb ik die lippenstift en bon via een spel bemachtigd, maar ik vind dat het toch telt. Oh, en er zat een rosébiertje in mijn schoen.
Mijn vader zei: 'Ik was vergeten wat voor bier je lekker vond, dus ik vroeg om 'een echt vrouwenbiertje' en toen kwamen ze hiermee.' en het is daadwerkelijk het soort bier dat ik het lekkerst vind. Ik ben een stereotype. Vandaag draag ik ook een jurk en lippenstift.


Morgen vier ik nog Sinterklaas met mijn vriendinnen. Vanochtend schreef ik mijn gedicht en toen ik naar het verlanglijstje keek, zag ik dat de dingen die ik had gekocht er opeens niet meer opstonden. Wilde mijn lootje het niet meer? Ik had het al drie weken in huis! Dus ik heb er maar passief-agressief iets over geschreven: "Ik hoop dat het je zal entertainen, ook al is het na aankoop spontaan van je verlanglijstje verdwenen".
En ik ben benieuwd wat ik zal krijgen, want ik had er weer een hoop onzin opgezet, zoals oorbellen en zaadjes voor aardbeien en oogschaduw en, nog meer, maar ik weet het niet meer. Oh ja, chocola. Vast nog meer. Ach, dan is het een verrassing.

Ik had blijkbaar sinds 1 januari niets meer op mijn Instagram gezet, dus ik heb wat foto's die een vriendin van me had gemaakt toen we in het bos gingen wandelen erop geplaatst. Ik kreeg er positieve reacties op.
Het klinkt misschien stom, maar iets in mij dacht: ik moet mensen eraan herinneren dat ik nog besta. Mijn ex-huisgenoten en hun vriendinnen. Ik besta en ik leef en ik doe leuke dingen.
Weet je, dat ís ook stom, maar het is wel zo.

Eigenlijk is het hele idee van social media loos, dat je mensen constant aan je bestaan herinnert en je jezelf valideert aan de hand van al die likes en reacties. Ik zit ook niet zoveel op social media.
Zegt de chick die openbaar een dagboek bijhoudt en als ze lang niet schrijft denkt: ik moet mensen wel op de hoogte houden!
Ik wil best zeggen dat ik voor mezelf schrijf, maar als ik puur voor mezelf schreef, zou ik dat niet openbaar zetten. Het is gewoon leuk dat mijn geschrijf herkenbaar kan zijn voor anderen en ik geniet van de gedachte dat ik anderen met deze onzin kan entertainen.

Ik luister braaf naar het net uitgekomen derde coveralbum van Ninja Sex Party, waarin ze ook het nummer 'Sledgehammer' hebben gecovered. Ik vind de tekst zó niet sexy. 'I want to be your sledgehammer', cool, daar heb ik geen behoefte aan, dat klinkt zeer oncomfortabel.
Het is net als Love Game van Lady Gaga, 'Let's have some fun, this beat is sick, I wanna take a ride on your disco stick.', mijn wát? Disco stick? Dat had sexyer gekund.

Ik was vroeger ook Gwen Stefani fan en ik vond Bubble Pop Electric een leuk nummer, omdat het heel uptempo is, maar de tekst is wat explicieter dan zevenjarige ik dacht.
Het klinkt alleen heel oncomfortabel, Gwen.
Maar dat zal wel weer aan mij liggen.