Geluk

Ik heb al een tijdje niet meer geschreven en dan moet ik toch even goed nadenken wat ik allemaal heb meegemaakt, in die tien dagen dat ik niet heb geschreven. Ik hoor toch te weten wat ik tien dagen geleden heb gedaan? Maar dat weet ik niet zo snel.

Ik heb een 8 voor een paper, een 7,5 voor een podcast, een 7,4 voor een tentamen en een 7,5 voor een ander papertje binnengekregen. Nu is mijn gemiddelde cijfer voor dit vierde schooljaar een 7,75 en tuurlijk, ik vind het leuk, maar ik kijk er niet naar uit om dat cijfer te zien zakken zodra ik weer aan statistiek begin. Het valt eigenlijk wel tegen hoe tevreden ik met die cijfers ben. Niet zo, namelijk. Het kan altijd beter! Maar waarom denk ik dat nou weer? Ik haal vrijwel nooit hoger dan een 7 voor tentamens. En papers vallen ook vaak tegen. Dus eigenlijk moet ik trots zijn.
Dat ben ik alleen niet echt. Ik zie vooral voor me hoe teleurgesteld ik zal zijn als mijn volgende cijfers dit gemiddelde omlaag gaan halen.

Ik volg nu een vak over geluk en ik weet niet of ik er wel gelukkig van word. Zo blijkt namelijk dat extraverte mensen die veel tijd met anderen spenderen het gelukkigst zijn. Als introvert die graag alleen zit, was mijn eerste gedachte: dus ik kan nooit érg gelukkig zijn? Ik ben gedoemd om 'gewoon gelukkig' of 'wel oké' te zijn? Gevolgd door: dit was maar één artikel uit 2000, dus misschien klopt er niet zoveel van.
Het schijnt ook dat je reflectie en visie op je leven heel belangrijk is. Als je je vooral focust op positieve gebeurtenissen, zal je een positiever beeld van je leven hebben en dus gelukkiger zijn.

Maar het hele idee van geluk is dat je er niet naar moet zoeken, want het is niet de bestemming waar het om gaat, maar de weg ernaartoe. Je weet wel, je moet er niet naar streven.
Ik weet nog dat ik vorig jaar tegen iemand zei dat ik me beter voelde dan een paar maanden ervoor, maar dat ik niet het gevoel had dat ik echt gelukkig was. En nu merk ik dat ik goede vriendinnen heb en een aantal vaardigheden en plezier heb in bepaalde activiteiten en eigenlijk ben ik wel een stuk gelukkiger. Daar moet ik alleen niet te lang over nadenken, want dan ga ik me weer afvragen of ik wel écht gelukkig ben, of het niet véél beter kan en et cetera, et cetera.
Ik heb nu buikpijn en ik hoor een piep, dus dat zijn aftrekposten van 'mijn geluk'.


Vier dagen achter elkaar kwam er bezoek en het was heel gezellig, maar achteraf was ik erg vermoeid. Ik was toch niet spontaan extravert geworden. Een dagje Utrecht, van elf tot negen, was ook slopend. Ik kon niemand verstaan tijdens het avondeten in een restaurant, omdat ze niet direct naast me zaten en toen voelde ik me een beetje eenzaam. Ik kon gewoon het omgevingsgeluid niet wegfilteren, hoe hard ik ook mijn best deed. Zo moe was ik.
Maar ik heb nu weer een luide, constante piep, omdat ik wat verkouden ben, wat betekent dat mijn gehoor weer slechter is dan normaal. Dus ik hoor daadwerkelijk minder, ook als ik niet vermoeid ben. En dat is storend. Maar ik kan er weinig aan doen, behalve afwachten tot het allemaal weggaat.
Hoe dan ook, de combinatie van moe en daadwerkelijke gehoorproblemen maakt dat ik mensen moeilijk versta, waardoor ik niet optimaal kan participeren in gesprekken en het is héél storend.


Ik weet ook wel dat ik eigenlijk meer over positieve en leuke dingen moet schrijven, zie bovenstaand tekstje over focussen op positieve dingen --> positiever beeld --> gelukkiger, - ik ga typen zoals ik mijn samenvattingen voor psychologie schrijf. Maar dit is gewoon mijn hoofd. Ik ben moe en ik heb buikpijn en tuurlijk heb ik een leuke week gehad, maar daar denk ik al niet meer over na, ik zit nu in het nu en het nu is een beetje... een beetje meh. Ik was net blij dat ik van die piep af was en dan komt hij net zo hard weer terug.


Ik vraag graag aan mensen wat voor dier ik volgens hen zou zijn, als ik een dier was. Ik heb onder andere: kat, otter en vogel gekregen. Vooral kat. De laatste toevoeging aan die lijst is 'dwerghamster', er werden alleen geen argumenten voor genoemd.
'Je bént gewoon een dwerghamster.'. zei de persoon in kwestie.
Dus, ik ben naast een kat, otter en een vogel ook een dwerghamster. Ik vind het toch altijd interessant hoe mensen vaak zeggen dat iets écht iets voor mij is, terwijl ik het gevoel heb dat het beeld dat mensen van me hebben toch wel verschilt.
Je weet wel, een dwerghamster is geen kat. Volgens de een ben ik een stereotype introvert, de ander schat me als wat meer extravert in. Als ik een kleur was, was ik roze óf geel. Hoe weten mensen dan dat iets 'écht mij' is? Kennen ze me wel daadwerkelijk of hebben ze gewoon een beeld van mij gemaakt en denken ze dat ik zo in elkaar zit zoals ze verwachten?
Mensen hebben wel verschillende dimensies, maar ik zou toch willen dat ik wist wie ik precies was en op een of andere manier wil ik dat ook graag van anderen horen. Dat ik zus en zo ben. Dan kan ik me daar ook aan houden. Ik heb het gevoel dat ik zoveel verschillende dingen tegelijkertijd ben en daardoor ook eigenlijk helemaal niets.

Soms voel ik me heel zwak en kwetsbaar en soms praat ik heel veel in het Engels tijdens een werkgroep zonder dat ik daar van ga trillen of dat het tegen mijn zin is en dat voelt dan als heel tegenstrijdig.
Ik moest gisteravond huilen omdat ik te lang nadacht over hoe erg ik mijn kat zou missen als ze er niet meer zou zijn, want ze is al tien jaar oud. Maar ze is mijn grote vriendinnetje en ik wil haar niet kwijt. Dus toen moest ik huilen en de kat in kwestie sliep rustig door, onder de dekens.

En soms realiseer ik me dat ik dan al maanden niet met mensen heb gesproken, omdat het niet vanuit mij kwam en dan vraag ik me af of die mensen wel eens aan mij denken, of dat ze gewoon hun leven leven en het nooit in hen opkomt.
En dan vraag ik me af waarom ik hierover nadenk, want als die mensen niet aan mij denken, moet ik ook niet aan hen denken, dat gebeuren.
Sommige mensen heb ik jaren niet gesproken en ga ik ook nooit meer spreken en die denken vast ook niet aan mij, maar ik vraag me toch af hoe het met ze gaat en of ze ook wel eens aan mij denken of of dit weer het zoveelste gevalletje is waar ik veel meer om de ander gaf dan de ander om mij.


Ik vind het wel leuk dat een vriendin van mij, waar ik altijd mee naar concerten ga, altijd zegt: 'Maar jij kan wel goed zingen toch?' zodra ik begin over iets wat met zingen te maken heeft. Ik schreeuw namelijk altijd heel hard en vals tijdens die concerten. Maar toch is ze overtuigd dat ik wel goed kan zingen, op een of andere manier. Dat is wel leuk. Als ik iets positiefs moet noemen.


Ik ben soms bang dat het beeld wat mensen van mij hebben niet realistisch is en dat naarmate ze me beter leren kennen, ze zullen vinden dat ik tegenval en niet zo leuk of slim of mooi was als ze dachten dat ik was.
Maar goed, sommige mensen kennen me nu al jaren. En ze zijn er nog.
En andere mensen hebben me gedumpt als grof vuil.
Dus ik twijfel.