Groen.

Met het hardlopen ben ik nu op het punt gekomen dat ik geen routes meer weet en maar op de gok een afslag neem in het bos. Dan loop ik door tot ik zo'n vier kilometer heb gelopen en dan probeer ik weer terug te gaan, dan zit ik op zo'n acht kilometer. Ik heb alleen geen richtingsgevoel, dus dan realiseer ik me niet dat je met vier kilometer al in een ander dorp kan zitten en oeps, gelukkig heb ik mijn mobiel met Google Maps om de terugweg te plannen.
Honden blijven wel een ding. Dit keer liep ik een meneer met twee honden tegemoet, hij zag mij en pakte hondensnoepjes uit zijn zak, waarop de hondjes gingen zitten. Aha, dacht ik, ze worden getraind om geen hardlopers aan te vallen. Ik liep maar door, geen oogcontact makend. Vervolgens sprong een van de honden van achter op mijn enkels met z'n modderige poten, waardoor ik bijna viel, maar ik liep door, met een 'Tjonge!' en nerveus gelach, want dat doe je dan, toch, je doet alsof er niets is, terwijl het baasje steeds meer gefrustreerd de naam van de hond gaat roepen.
Ik vond het nogal een sneak attack.

Het is wel leuk om in de vroege ochtend het bos door te lopen. Op de honden na, dan. Maar er zijn altijd honden in het bos. Wanneer je ook gaat. Waar je ook gaat. En ze vallen me altijd lastig. Ik weet ook niet of ik er iets aan kan doen. Ik maak geen oogcontact meer. Ik loop door, tenzij ze echt tegen me opspringen, dan gaat het lastig, moet ik afremmen. Ik doe gewoon een poging tot negeren.
Maar... Ja. Straks wordt het warmer en draag ik een kortere broek en zijn de honden vaker nat en modderig en als ik ergens geen zin in heb, is het een natte hondenpoot met nagels op mijn blote benen. Ik denk: doe je hond gewoon aan de lijn als hij altijd achter hardlopers aan gaat, maar dat is blijkbaar niet hoe de wereld werkt. Als je je puppy aan het trainen bent, snap ik het nog wel.
Oké, genoeg irritaties, ik heb deze week toch 8,3 kilometer gelopen en ben dus genezen van mijn griepje. Ik heb ook lekker veel geslapen en extra fruit gegeten. Dat werkt vast niet, maar het voelt alsof het werkt en dat is goed genoeg.

Het gaat niet zo goed met mijn plantjes. Of nou ja, het zijn nog geen plantjes, alle zaadjes hebben er geen zin in. Ik had ook universele potgrond gebruikt in plaats van de zaai- en stekgrond. En misschien moet ik meer geduld hebben. Maar ik wil dat ze snel ontkiemen. En niet al gestorven zijn.
Ik dacht ook dat mijn knoflook, die ik in oktober had geplant, over een maand al goed zou zijn voor de oogst en toen zei mijn oom dat ik tot september moest wachten, dus, ja, dat is spijtig.

Ik heb nu ook basilicum gezaaid en op mijn broer's kamer gezet. Hij is er toch maar eens in de paar maanden. Straks is zijn vensterbank overgenomen door al mijn plantjes. Ik ga namelijk met mijn vriend naar het tuincentrum en ik wil meer zaadjes kopen. Ik weet niet of mijn vriend daadwerkelijk van planten houdt of gewoon een excuus verzint om met mij naar het tuincentrum te gaan, omdat ik daar graag heen wil, want ik houd van planten en vind het gewoon een hele leuke date. Maar hij zei, nadat ik had benoemd hoeveel ik van tuincentra houd, dat hij wel een kamerplant wilde. Dus we gaan. Ja. Intratuin-date.

Scriptie is scriptie en statistiek is statistiek en ik heb in beiden weinig zin, maar wat doe ik eraan, ik moet gewoon even doorbijten. Het blijft wel ongemakkelijk om mijn scriptieonderwerp te vertellen. Ja, ik wil weten wat de samenhang tussen frequentie van seks en geluk is! Want volgens Amerikaans onderzoek is het; hoe meer seks je hebt, hoe gelukkiger je bent! Maar ik weet niet of ik dat wel geloof! Dus ik wil weten of dat in Nederland ook zo is en dan neem ik wat controlevariabelen zoals relatietevredenheid mee!
Mijn scriptiebegeleider zei specifiek tegen mij dat ik 'het wel leuk moet houden' en ik snap niet helemaal waarom ze dat tegen mij zei, want, ja, hoe kan ik seks nou weer saai maken? Dat is ook wel een vaardigheid waarover ik niet denk te beschikken.

Ik was nog met een vriendin gaat shoppen en kocht twee truitjes. Een knalgroene, hele zachte hoodie en een lichtblauwe gebreide trui. Ik zei nog: 'Volgens mijn moeder staat groen me niet.', maar het stond me op zich wel en hij zat heel lekker, dus ik kocht hem toch. Toen ik hem thuis aan had zei mijn moeder: 'Het is niet dat 'ie je niet staat, maar blauw staat je beter.'. Ik had het kunnen verwachten.
Mijn vriend zei ook dat hij bij mij meer aan kleuren als rood, roze, geel en blauw dacht.
Maar hé, ik heb nu één groene trui, ik weet dat dit out of character is, maar de wereld vergaat niet.

Ik vind het weer maar meh en dan is mijn stemming ook wat meer meh, maar ik moet ook even gaan strekken tegen de spierpijn en dan komt alles goed.