Na maanden van diepe hartstocht, vele leuke, gezellige, en intieme momenten samen.. Na maanden van geluk, van vriendschap, affectie, en pure liefde. In al die maanden besefte ik hoeveel ik aan je had, wat je voor mij betekende. Je was niet iets normaals voor mij, nee, verre van dat. Je was bijzonder, je was speciaal. En in die diepe, intieme momenten, die momenten die we mond op mond doorbrachten, besefte ik dat jij iets heel bijzonders was.
Ik dacht, wij zijn voor elkaar gemaakt, en onze wegen zullen nooit meer scheiden. Zelfs niet als ik ga studeren, ga verhuizen, of als ik ooit zou emigreren. Jij zou gewoon met mij meegaan, altijd, waar ik ook zou uitkomen. Dit had ik al door vanaf het moment dat ik jou in mijn armen mocht sluiten, vanaf het moment dat wij met zijn tweeën één werden. Vanaf het moment dat wij hand in hand door het leven gingen.
Onze tijd samen was geweldig, vooral dankzij jou. Jij was zowel van buiten als van binnen perfect. Sommigen zeggen dat perfectie niet bestaat. Dat zouden ze niet hebben gezegd als ze jou hadden gekend. Die vormen, zo mooi rond. En je verzorgde jezelf zo goed, jij was mooi, glansend, hygienisch. Niets of niemand kon aan jou tippen. En ook jou innerlijk was te mooi voor woorden, eigenlijk zelfs te mooi om naar te kijken. Van jou innerlijk heb ik maandenlang genoten, soms zelfs tot diep, diep in de nacht.
Maar nu is het moment toch gekomen.. Iets dat voor eeuwig zou moeten zijn is vanavond tot een eind gekomen, tot mijn groot verdriet. Het is kapot, over.
Het is uit tussen ons.
Mijn lieve Bierglas. Maanden heb ik van je mogen genieten. Van je opdruk, vorm en inhoud. Ik dacht dat onze relatie alles aankon. Maar ik had het fout. Het was ons niet gegund. De Vaatwasser heeft jou van het leven beroofd, en alles wat wij hadden kapot gemaakt, in stukjes gehakt. Scherven brengen geluk, maar jou scherven hebben mij van ons grote geluk beroofd.Vaarwel.