Het is weer zo ver.
Het is weer zo ver..
De muur is opnieuw opgebouwd, de grachten zijn diep.
Huilen heeft al lang geen zin meer, want de tranen heb ik niet.
Zielige sad songs doen me ook niets en de toekomst is een wit papier.
Ach ik weet het gewoon niet meer.
Moed zakt me opnieuw in de schoenen.
Pijn komt steeds maar boven.
Ik ben me aan het verstoppen.
Ogen dicht en doen of niemand me ziet.
Maar ze zien me allemaal en doen niets..
De muur wordt niet allen hogger maar ook breder. En net nu ik dacht dat geluk weer aan mijn kant stond, duw ik iedereen weg.
Vandaag nog dacht ik nieuwe liefde te hebben gevonden, maar het verleden haalde me in en ik gaf me over. Grachten werden dieper, maar tranen bleven uit.
Daarbij zal ik zwijgen.
Woorden zeggen niets.
Zelfs mijn houding heeft zich gevormt.
Hierdoor ziet de buitenwereld niets.
Ach het is weer zo ver...
Dat we huilen voor niets.
Dat we zwijgen om de pijn.
Dat de toekomst er niet meer is.
Het moment dat opgeven ook allang geen optie meer is.
Dagda, vrouw, 28 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende