Het jezelf erg moeilijk maken

Cindy en ik sloffen terug naar het hotel. Bezweet en met zoute sliertjes haar voor mijn ogen lopen we langzaam over de hete stenen. De zon staat al zolang op de stenen te gloeien, dat ik de warmte door m'n slippers voel. Cindy struikelt over de hoge stoeprand die we naderen, maar gelukkig komt ze goed terecht. De opgeblazen krokodil van een van de winkeltjes hangt er nog steeds een beetje zielig bij. Alsof hij weet dat niemand hem wil. Even verderop zitten dezelfde mensen als vanochtend nog steeds in een randje schaduw de krant te lezen. Even kijkt de man, vermoedelijk grieks en een jaar of tachtig, op en begroet ons met een knikje. Een zelfverzekerde 'kalisperra' komt uit mijn mond en de man lacht.

Over ongeveer vijftig meter naderen we een ander winkeltje. Het winkeltje waarboven Nikos deze zomer veblijft. Even snel kijk ik schuin omhoog, maar ik kan zijn balkon nog niet zien vanaf hier. "hey, waar is m'n tas?" roept Cindy ineens. Ik kijk om en zie een geschrokken gezicht. "Oh shit, die ben ik vergeten!" Ik loop ondertussen langzaam door en probeer 'ons' iets dichterbij Nikos' balkon te krijgen. "Ehm, ja... das dom... " zeg ik een beetje ongeïnteresseerd. "Wacht je ff hier?" zegt Cindy. "Dan haal ik hem snel, hopelijk is ie er nog!!" Cindy loopt weg en ik draai me weer richting Nikos balkon. Nog een paar stappen opzij en ik kan het nét zien. Onopvallend draai ik een beetje verveeld rond en zet daarbij drie stappen. Ik kijk omhoog en schrik als daar Nikos zie staan. Leunend op de balkonrand rookt hij een sigaretje en ik weet waar hij naar kijkt. Hij staart in de verte naar de zee en ik vraag me af waar hij aan denkt. Geschrokken loop ik weer onopvallend terug naar de plek waar ik zojuist stond. Ik sta te ver van hem af om een gesprek te voeren, maar ik wil toch ook wel dat hij mij ziet. Of zal hij mij al gezien hebben soms?

Ik doe het verschuif-truucje nog een keer en zie hetzelfde beeld. Een rokende Nikos die staart naar de zee. Ik kijk snel naar rechts, maar zie Cindy nog nergens terugkomen. Ik kijk weer opzij en kijk nu Nikos recht aan. Zijn houding is nog hetzelfde, alleen zijn hoofd is mijn kant op gedraaid. Mijn hart gaat sneller kloppen. Wat moet ik nú doen? De adrenaline giert door m'n lijf. Hoe kun je het jezelf zo moeilijk mogelijk maken in zo'n simpele situatie? Nou zó dus. Nikos kijkt me aan en voorzichtig lacht ie. Ik lach vriendelijk terug en begin weer wat te draaien. Ik haal m'n hand door m'n haar en besef ineens dat ik er behoorlijk verlept uit zal zien. M'n hand voelt klef van het vieze zout en de restjes verdwaalde zonnebrandcreme in m'n haar. Ik kijk weer naar Nikos. Hey! Waar is ie??!! Nikos is niet meer op z'n balkon! Ik blijf staren naar de deuropening en hoop dat hij weer naar buiten stapt. Of beter nog, dat hij even naar beneden komt.

Cindy komt eraan. Ze doet niet veel moeite om een beetje door te lopen en dat bevalt me nu wel. Ik zie dat ze haar tas heeft en ze lacht. "gelukkig, ze hadden hem al gevonden" roept ze. "Oke, mooi!" roep ik naar haar. Ik wissel mijn blik af van rechts naar linksboven, maar Nikos is weg en blijft weg. Als Cindy me nadert lopen we samen rustig door. Ik zeg niets over het Nikos-incident van daarnet. Ook als we onder zijn balkon lopen kijk ik nog even naar boven. Geen Nikos.