Zwakkeling

Ik ben zwak en ik kan absoluut niet voor mezelf opkomen. Ik wil het iedereen naar zijn of haar zin maken, iedereen tegemoet komen. Overal zoek ik een excuus voor. Maar waarom?? Omdat ik niemand pijn wil doen. Ik wil niemand teleurstellen.

Zo ook de vakantie naar Kos straks. Cindy heeft zo'n zin om te feesten en beesten. Vorige week had ze al drie nieuwe outfits gekocht, stapoutfits welteverstaan. Ze heeft het over clubs, jongens, stappen, zuipen en ze kan werkelijk niet meer wachten. Iedere dag schreeuwt ze overal (MSN, hyves) over hoeveel dagen we vertrekken. Soms belt ze me alleen even op met de mededeling dat we nog maar 12 (gisteren) of 11 (vandaag) dagen hoeven te wachten en dat we dan ein-de-lijk weer naar Kos gaan...

Al meerdere keren heb ik geprobeerd haar duidelijk te maken dat het anders wordt dan andere jaren. Misschien ben ik wel hele dagen kotsmisselijk of supermoe. Dan kan ik toch niet tot laat (of eigenlijk vroeg) gaan stappen? Voorheen kreeg ik mijn energie van drank, van de heerlijke muziek, van het wild dansen en door de aandacht van mannen. Ik wíl nu helemaal geen drank (mag ik ook niet), wild dansen en aandacht van mannen. Dansen is okee, muziek is heerlijk om op te dansen, maar niet tot 5u in de ochtend toch??

Cindy lult er elke keer weer overheen. En ik laat het er dan maar bij. Ik zeg vervolgens dat ik 'ook wel zin in de vakantie heb'. Natuurlijk heb ik er zin in, maar ik vind het wel allemaal een beetje eng. De felle zon, de vliegreis (kan geen kwaad maar toch). Ik wil ook gewoon naar het hotel kunnen als ik moe ben of gewoon geen zin meer heb. Ook als ik misschien helemaal niet moe ben. Maar ik wil Cindy's enige vakantie dit jaar niet laten mislukken. De vakantie waar ze vanaf januari al mee bezig is. Ik wil niet dat het een teleurstelling wordt. Ze doet in ieder geval heel vaag. Ze heeft nog geen moment laten blijken dat ze begrijpt dat deze vakantie misschien wel eens anders kan gaan lopen.

Zie je het voor je.. 's nachts 1 uur en ik zeg 'Cin, ik kán gewoon niet meer, ik wil slapen'. Ik zal de teleurstelling zien in haar ogen. Maar aan de andere kant, het is toch naief van haar om te denken dat het allemaal wel 'gewoon' zal gaan zoals het de andere jaren ging?

Stiekem hoop ik dat ze de eerste avond een hele leuke gozer ontmoet of dat we een leuke groep meiden tegenkomen. Kan ze lekker met hem of hun gaan stappen. Is dat erg, dat ik zo denk? Ik weet het allemaal niet meer. Ik weet wel dat mijn mannetje thuis zich ook zorgen maakt. Die zegt dat ik naar mijn lichaam moet luisteren. Die heeft het over 'stappen tot een uurtje of 2'.. Ja prima zeg ik, maar ik denk dat dat er bij Cindy echt niet ingaat..