Het meubilair
Mijn aanwezigheid is vanzelfsprekend, maar ik word alleen gezien wanneer ik nodig ben.
Mijn mening is onbelangrijk, tenzij niemand anders iets zeggen wil.
Steeds meer lijk ik te passen bij het mubilair.
Steeds minder voel ik mij mens.
Afgezonderd en eenzaam, maar op moment zit het wel prima.
Kan gewoon verdwijnen en daarwerkelijk niemand die me mist.
Ik ben een stuk mubilair.
Mijn aanwezigheid is vanzelfsprekend, maar wanneer ik weg ben mis je me niet.
En als ik het toelaat ben ik vervangen.
Waarschijnlijk zonder enkel verdriet.
Dagda, vrouw, 28 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende