Het Witte Monster (huwelijk)

Ik ben m'n PC aan het opruimen, kwam dit tegen. Vergeten af te maken, maar misschien wel leuk om te lezen.

Het witte monster.

Nee, ik ga niet schrijven over een monster dat onder mijn bed woont, vroeger in mijn kast stond of later voor de klas het verschil tussen ‘dan’ en ‘als’ stond uit te leggen. Verhalen over de verschrikkelijke sneeuwman kun je ook meteen vergeten. Het huwelijk, daar wil ik het eens over gaan hebben met jullie, mijn lezers. Het gaat een makkelijke discussie worden, aangezien ik rustig al mijn argumenten op papier kan zetten, er in Nederland een recht van meningsuiting geld en indien u wat terug wilt zeggen; u zult er idioot uitzien door met een verhaal in discussie te gaan. Waarom ik het over het huwelijk wil hebben? Ik zou het niet weten. Ergens in een kamertje in mijn hoofd zit iets wat mij verteld dat ik erover moet schrijven. Zelf snap ik niet waarom ik dit zou moeten doen, ik ben pas 18 en –u raadt het- voorlopig niet van plan te gaan trouwen. Mijn ouders waren dat wel. Getrouwd zijn moet een leuke bezigheid zijn, want mijn beide ouders hebben het 2 keer gedaan. Als het niet leuk is, doe je het niet nog een keer, lijkt me. Tenminste, ik heb nog nooit iemand bij de tandarts gezien de vroeg of hij de volgende week terug mocht komen. Had de tandarts een assistente met een bloedmooi lichaam en een gebrek aan degelijke kleding, zou die ongetwijfeld anders zijn. Maar goed, terug naar het huwelijk. Als ik door mijn thuisstad Alkmaar fiets, langs het gemeentehuis om wat preciezer te zijn, zie ik daar geregeld een trouwstoet staan. Uit de voorste auto stappen de bruid en bruidegom, met een glimlach van oor tot oor, elkaar opetend met hun ogen. Hij in een keurig pak, geleend van de opa van een vriend, voor een leuk vriendenprijsje. Zij in een jurk, uitgezocht met grote precisie, matchende schoenen en een afgemeten make-up laag. Haar haar is gedaan door een omhoog gevallen kapster die hier de prijs van een 2e hands privé jet voor vraagt. Al met al hadden ze heel wat leuks met het geld kunnen doen, maar in plaats daarvan geven ze het uit aan een dergelijke bezigheid. Elkaar de eeuwige liefde bewijzen, in het huwelijksbootje stappen, met elkaar in zee gaan, het jawoord geven. In goede en slechte tijden. Tijdens het EK en de menstruatie cirkel. Midlifecrisis en dementie. Vreemdgaand en bedriegend, schreeuwend en verwalgend, wat is daarop uw antwoord?

1 op de 2 huwelijken gaat ten onder, verloren in een scheiding. De kans dat dus altijd bij elkaar blijft (of er nog van elkaar gehouden wordt, is een tweede) is dus 50%. 50% kans is er dus dat je na een feest van duizenden euro’s, een overbetaalde reis naar en land waar je niet verder komt dan het eerste het beste hotel bed en een set ringen waar je wellicht nog een leuke prijs voor krijgt op marktplaats, je ook nog eens de helft van al je spullen kwijt bent. 50% lijkt het getal der huwelijk. Als er 50% kans is dat je huwelijk mislukt en je dan ook nog eens 50% van al je spullen kwijt bent, is er dus 50%+50%=100% kans op pech. Het huwelijk deugt niet. Je met een partner verbinden voor de rest van je leven is gekkenwerk. Onzin, flauwekul en bullshit. Voor de mensen die net getrouwd zijn: lees dit verhaal over 10 jaar nog een keer, dan zul je stiekem knikken als hij/zij niet kijkt, na 15 jaar zal je het op deze bladzijde op het kussen van je echtgenoot/echtgenote leggen en na 20 jaar hangt deze bladzijde met een punaise aan het vergeelde behang op de wc. Dat het huwelijk onzin is, is niet alleen mijn mening. Ik ben duidelijk niet de enige die er zo overdenkt, kijk maar naar de cijfers. 50% is niet niks. Als ik op school de helft van mijn examens maak, zal ik ook niet horen dat alles wel snor zit. Te veel mensen scheiden. Te veel mensen zijn niet trouw, houden niet van elkaar of zijn dronken getrouwd in Vegas. Misschien moet er een wet komen die het scheiden verbied. Dat zou wat zijn. De scheidingscijfers gaan naar benden, uiteraard. De moordcijfers echter… Stellen die met 1 oog open slapen, achterdochtig worden als de 1 ’s nachts naar de wc gaat. De man die na het thuiskomen pas een hap eten neemt als vrouwlief een lepel uit dezelfde pan neemt.