Huilen
Dagda,
Ik weet niet waar het door komt of wat het is.
Negerens heb ik zin in en niets wil ik doen.
Ik zit dagen lang lui op de bank voor de tv beetje nutteloos series en films kijken die amper binnen komen. En kijk ik niet zit ik op mijn telefoon.
Had me voorgenomen gezonder te eten en meer te bewegen. Meer te wandelen alleen of hobbies weer oppaken zoals tekenen, schrijven en fotografie. Allemaal niet gedaan want ik zit maar.
En nu is het zo ver dat ik het liefst alleen maar wil huilen.
En ik huil, vooral als ik even alleen ben.
Op de wc.
In bed.
Onder de douche
Of gewoon als iedereen even weg is.
Ik huil omdat ik zo hard een lange knuffel nodig heb.
Ik huil omdat ik me niet eens alleen voel, maar merk dat niemand het mist om te gaan met mij.
Ik huil omdat ik denk aan alles van vroeger en ik me onzeker voel.
Ik huil omdat ik ergens mijn vader mis die ik nooit meer zal spreken. Niet omdat hij dood is maar omdat we beide kozen dat geen contact beter was.
Ik huil voor alle keren dat ik me gebruikt, venederd en al voel door mensen.
En soms huil ik gewoon om even te huilen of omdat ik me besef dat mijn super kracht alleen en onzichtbaar zijn is.
Ik wilde zo veel en werk zo hard voor wat ik wil, maar nu zit ik alleen maar op de bank niets te doen, niets te maken van mijn leven.
Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik niet kan.
Het is te zwaar en ik lijk dan maar lui.
Langzaam geef ik op en dan heb ik maar gewoon weer een nieuwe reden om te huilen...
Ik weet niet waar het door komt of wat het is.
Negerens heb ik zin in en niets wil ik doen.
Ik zit dagen lang lui op de bank voor de tv beetje nutteloos series en films kijken die amper binnen komen. En kijk ik niet zit ik op mijn telefoon.
Had me voorgenomen gezonder te eten en meer te bewegen. Meer te wandelen alleen of hobbies weer oppaken zoals tekenen, schrijven en fotografie. Allemaal niet gedaan want ik zit maar.
En nu is het zo ver dat ik het liefst alleen maar wil huilen.
En ik huil, vooral als ik even alleen ben.
Op de wc.
In bed.
Onder de douche
Of gewoon als iedereen even weg is.
Ik huil omdat ik zo hard een lange knuffel nodig heb.
Ik huil omdat ik me niet eens alleen voel, maar merk dat niemand het mist om te gaan met mij.
Ik huil omdat ik denk aan alles van vroeger en ik me onzeker voel.
Ik huil omdat ik ergens mijn vader mis die ik nooit meer zal spreken. Niet omdat hij dood is maar omdat we beide kozen dat geen contact beter was.
Ik huil voor alle keren dat ik me gebruikt, venederd en al voel door mensen.
En soms huil ik gewoon om even te huilen of omdat ik me besef dat mijn super kracht alleen en onzichtbaar zijn is.
Ik wilde zo veel en werk zo hard voor wat ik wil, maar nu zit ik alleen maar op de bank niets te doen, niets te maken van mijn leven.
Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik niet kan.
Het is te zwaar en ik lijk dan maar lui.
Langzaam geef ik op en dan heb ik maar gewoon weer een nieuwe reden om te huilen...
04 apr 2020
- meld ongepast verhaal
-
Lezer
zondag 05 april 2020 19:42
-
YCposhpunk
zondag 03 mei 2020 03:35
Sterkte! Klinkt als een depressie!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 16 mrt 2023 Elke keer weer. ( 2 )
- O 30 sep 2022 En daar gaan we weer...
- O 25 jun 2022 Na een keuze nog eens de boel op zijn kop ( 2 )
- O 15 jun 2022 Keuzestress banen ( 2 )
- O 30 mei 2022 Keuze maken / intiuïtie ( 1 )
- O 15 mei 2022 De ongemakkelijkheid
- O 10 apr 2022 Nee zeggen ( 1 )
- O 10 apr 2022 Alles op een rijtje - twijfels ( 1 )
- O 05 apr 2022 Trek het niet...
- O 22 feb 2022 Thuiszitter terug aan de slag
- O 15 feb 2022 Thuiszitter
- O 30 dec 2021 Lief Hart
- O 06 nov 2021 Voelen ze het aan? ( 1 )
- O 21 okt 2021 Jaloers..
- O 19 okt 2021 Birthday