Iemand
Soms kom je iemand tegen. Iemand, zo anders, zo apart. Iemand met wie je niks gemeen hebt, iemand die totaal anders in het leven staat, anders over dingen denkt en alles met hele andere ogen bekijkt. Ik ben diegene tegen gekomen, een aantal weken geleden. Vanaf onze eerste blik voelde ik iets. Iets wat niet te omschrijven of begrijpen is. Iets dat ik liever niet zou voelen omdat ik nu al weet dat het alles zo verschrikkelijk ingewikkeld gaat maken.
De persoon over wie ik het heb leidt een heel ander leven dan wie dan ook in mijn vriendenkring. Hij denkt heel anders, maar toch precies hetzelfde als ik. De manier waarop hij mij aankijkt zegt iets wat niet met woorden te zeggen valt. De manier waarop hij mij aanraakt is niet te beschrijven. De manier waarop hij lacht laat mij lachen, zijn ogen laten me denken aan alles wat ik dacht te weten maar waar ik nu zo aan begin te twijfelen.
Het is raar, maar de meeste gesprekken die wij voeren, gaan eigelijk over niks. Ze gaan over helemaal niks maar toch heb ik het gevoel alsof ik in de afgelopen weken zo veel wijzer ben geworden. Soms als ik naast hem zit, kijk ik naar hoe hij een sigaret rookt en voel ik een tinteling in me buik. Het is geen verliefdheid, het is geen liefde of sexuele aantrekkingskracht. Het is meer. Of is het juist minder? Ik weet niet wat het is en waarom. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Soms, als ik naar hem kijk, weet ik niet wat ik moet zeggen. Soms als we naast elkaar liggen zijn we uren achter elkaar stil zonder dat ik me opgelaten voel. Soms denk ik dat het niets is omdat ik weet dat het niets wordt. Maar ik kan het niet helpen, ik blijf aan hem denken.
De sex is geweldig. Ik weet dat hij precies hetzelfde vind. De gesprekken zijn goed, maar de stilte overheerst. Het voelt alsof we allebei willen praten maar niemand de eerste stap kan zetten omdat we allebei weten dat het nergens toe leidt. Ik vraag me af waarom hij nu pas om mijn pad is gekomen. Ik vraag me af wie hij is, waarom hij zo is en wat hij nou eigelijk denkt. Ik weet dat hij een goed persoon is, dat hij te vertrouwen is en mij geen pijn zal doen, opzettelijk dan. Ik weet dat hij niet weet hoe hij moet reageren op mij, ik weet dat hij geen hoogte van me krijgt en dat maakt alles nog moeilijker.
Hoe zeg je tegen iemand die je niet kent dat je hem nooit meer wil laten gaan? Hoe zeg je tegen iemand die je een paar keer hebt gezien dat hij je leven heeft veranderd? Hoe laat ik hem weten dat ik niet zo ben als hij denkt dat ik ben? Hoe laat ik hem merken dat ik hem niet kwijt wil zonder hem te clamen of te dwingen om iets te doen uit schuldgevoel?
Waarom is hij in mijn leven gekomen? Ik weet dat ik nog kort van hem kan genieten en dat al mijn stiekeme verlangens altijd in mijn hart zullen blijven. Ik weet dat het niets word maar waarom wil ik hem dan toch zo fucking graag?
De persoon over wie ik het heb leidt een heel ander leven dan wie dan ook in mijn vriendenkring. Hij denkt heel anders, maar toch precies hetzelfde als ik. De manier waarop hij mij aankijkt zegt iets wat niet met woorden te zeggen valt. De manier waarop hij mij aanraakt is niet te beschrijven. De manier waarop hij lacht laat mij lachen, zijn ogen laten me denken aan alles wat ik dacht te weten maar waar ik nu zo aan begin te twijfelen.
Het is raar, maar de meeste gesprekken die wij voeren, gaan eigelijk over niks. Ze gaan over helemaal niks maar toch heb ik het gevoel alsof ik in de afgelopen weken zo veel wijzer ben geworden. Soms als ik naast hem zit, kijk ik naar hoe hij een sigaret rookt en voel ik een tinteling in me buik. Het is geen verliefdheid, het is geen liefde of sexuele aantrekkingskracht. Het is meer. Of is het juist minder? Ik weet niet wat het is en waarom. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Soms, als ik naar hem kijk, weet ik niet wat ik moet zeggen. Soms als we naast elkaar liggen zijn we uren achter elkaar stil zonder dat ik me opgelaten voel. Soms denk ik dat het niets is omdat ik weet dat het niets wordt. Maar ik kan het niet helpen, ik blijf aan hem denken.
De sex is geweldig. Ik weet dat hij precies hetzelfde vind. De gesprekken zijn goed, maar de stilte overheerst. Het voelt alsof we allebei willen praten maar niemand de eerste stap kan zetten omdat we allebei weten dat het nergens toe leidt. Ik vraag me af waarom hij nu pas om mijn pad is gekomen. Ik vraag me af wie hij is, waarom hij zo is en wat hij nou eigelijk denkt. Ik weet dat hij een goed persoon is, dat hij te vertrouwen is en mij geen pijn zal doen, opzettelijk dan. Ik weet dat hij niet weet hoe hij moet reageren op mij, ik weet dat hij geen hoogte van me krijgt en dat maakt alles nog moeilijker.
Hoe zeg je tegen iemand die je niet kent dat je hem nooit meer wil laten gaan? Hoe zeg je tegen iemand die je een paar keer hebt gezien dat hij je leven heeft veranderd? Hoe laat ik hem weten dat ik niet zo ben als hij denkt dat ik ben? Hoe laat ik hem merken dat ik hem niet kwijt wil zonder hem te clamen of te dwingen om iets te doen uit schuldgevoel?
Waarom is hij in mijn leven gekomen? Ik weet dat ik nog kort van hem kan genieten en dat al mijn stiekeme verlangens altijd in mijn hart zullen blijven. Ik weet dat het niets word maar waarom wil ik hem dan toch zo fucking graag?
05 jul 2009
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 11 mrt 2010 stil
- O 05 jul 2009 Iemand
- O 11 mei 2009 '' Hij kijkt me aan '' ( 2 )
- O 25 feb 2009 Barbie pop ( 2 )
- O 23 feb 2009 Hij
- O 19 feb 2009 love this song. ( 1 )
- O 19 feb 2009 hij is nog steeds dood ( 3 )
- O 14 dec 2008 can'tstaySOBERifit'sOVER ( 1 )
- O 23 okt 2008 genoeg!!!!!
- O 22 okt 2008 pijn & onbegrip
- O 20 okt 2008 gewild
- O 19 okt 2008 weer aan de C ( 1 )
- O 13 okt 2008 Geen coke Meer ( 2 )
- O 10 okt 2008 ParaNoia ( 3 )
- O 30 sep 2008 helemaalalleen ( 2 )