ParaNoia
'' You took my hand, you told me it would be oke, I trusted you to hold my heart, now fate is pulling me away, from you '' Even if I leave you now and it breaks my heart, even if I'm not around, I won't give in, I can't give up on this love ''
Het is bijna 6 maanden geleden dat hij overleden is. Het voelt alsof het nog geen 60 seconden geleden gebeurd is. Het voelt alsof elke dag hetzelfde is. De pijn is minder, het gemis is grooter. Ik denk nog steeds dat je terug komt. Het is niet zo zeer dat ik je niet wil los laten, ik kan het niet. Als ik denk aan die dag, onze laatste dag, breekt me hart. Ik wil je niet vergeten. Ik kan je niet vergeten. Ik kijk naar je foto. Je lacht, je lacht zoals je altijd lachte. Ik haat mezelf. Ik haat mezelf zo erg, ik was er niet. Ik was er fucking nooit voor je. Ik kan niet meer doen alsof ik geloof in een happy end. Ik geloof nergens meer in. Ik geloof in niemand, niet eens in mezelf. Ik kan je niet vergeten. Godverdomme, ik kan niet zonder je. Alles valt uit elkaar. Langzaam begint de pijn te veranderen in een leegte. Weet je dat ik geen zin meer heb in mezelf. Ik kan mezelf niet eens in de spiegel aan kijken. De pillen vervangen je niet meer. Ik word helemaal paranoia. Ik weet niet eens meer hoe ik gisteren thuis ben gekomen. Ik weet niet meer met wie ik was, waar ik was. Ik weet niks meer. Schatje, je moet terug komen. Je moet terug komen. Ik kan dit niet meer.
*Baby, vrouw, 37 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende