'' Hij kijkt me aan ''
Ben net thuis gekomen. Voel de drank nog lichtelijk in me hoofd.
Hij kijkt me aan, ik kijk terug en heb de neiging om alles van de tafel af te gooien. Zijn foto's hangen overal in huis, hij is constant bij me, maar toch doet het me alleen denken aan het feit dat hij er niet meer is, en nooit meer zal zijn. Ik drink water en rook me sigaret, begin een beetje misselijk te worden van de combinatie en besluit om maar een kopje koffie te drinken. Ik weet nog dat hij de geur van koffie haatte, hij vond het smerig en goor en snapte niet dat ik het met liters naar binnen kon gieten. Ik snap nog steeds niet hoe 2 mensen, zo verschrikkelijk verschillend, zo veel gemeen konden hebben. Ik snap nog steeds niet hoe alles zo heeft kunnen lopen, en waarom hij dood is gegaan. Nog steeds snap ik niet waarom ik er niet overheen kan komen, het is al meer dan een jaar geleden. Ik snap niet waarom alcohol voelt als de enige oplossing en coke me nieuwe beste vriend geworden is. Ik snap niet waarom al die fucking pillen me niet helpen, waarom elke keer als ik me ogen sluit ik hem voor me zie, en waarom ik me tot de dag van vandaag nog steeds schuldig voel.
Ik kijk naar zijn lach en besef me dat ik toch echt door moet. Ik kan me niet eeuwig blijven verdoven. Ik kan niet voor altijd blijven drinken. Ik weet niet waarom, maar ik geloof dat ik er nu echt aan toe ben. Ben van de week gebeld door me modellenbureau (ja ik had een leven voordat zijn leven was afgelopen) en ze hebben een opdracht voor me. Het is heel klein, en niet erg inspannend. Misschien moet ik me leven weer oppakken, ik had het best goed voor elkaar. Ik denk dat ik ze zo even bel, dat ik mijn aanwezigheid bevestig en gewoon maar kijk wat er gebeuren gaat. De afleiding kan ik goed gebruiken en het geld is natuurlijk altijd mooi meegenomen.
Ben de hele nacht uitgeweest en sterf van de honger. Ik denk dat ik maar even een beschuitje ga eten en vanmiddag de stad in ga voor een nieuwe outfit, voor een nieuwe start. Ik heb al zo vaak geprobeerd opnieuw te beginnen zonder hem, maar voor de eerste keer heb ik echt het gevoel dat ik het misschien, heel misschien toch ga redden zonder hem.
Hij had er altijd een hekel aan als ik zonnebankbruin was, en dat is lange tijd een verslaving van me geweest, zonnebanken. De laatste tijd denk ik vaak terug aan vroeger, aan hoe ik was voor hem en hoe ik ben geworden na hem. Ik ga vanmiddag lekker onder de zonnebank. Ik ga doen wat ik wil, alleen voor mezelf. Als hij mee zit te kijken, vanaf boven, zal die zeker met zijn wiskey glas in zijn hand, trots zijn op zijn meisje, dat met schijt onder de zonnebank gaat en er nog blij mee is ook.
*Baby, vrouw, 37 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende