pijn & onbegrip

Soms denk ik dat vergeten moeilijker is dan vergeven. Vergeven is het geven van een tweede kans. Het maken van een nieuw begin. Hoop & liefde staan centraal. Vergeven is een keuze die je maakt. Het is een besluit dat je neemt uit liefde. Vergeten is het afsluiten van een hoofdstuk, van een deel van je leven of van een persoon. Het is een keuze die vrijwel altijd gebaseerd is op pijn, haat & ellende. Er bestaan geen tweede kansen bij vergeten van iemand of iets. Vergeten is het verbannen van iemand die je zo veel pijn gedaan heeft dat je niets anders kan doen dan hem verwijderen uit je leven, je geheugen en je hart.

Veel keus heb ik niet. Vergeven kan ik alleen mezelf. Vergeten kan ik niet. Ik kan hem niet vergeten, ik wil hem niet vergeten. Het lot heeft bepaald. Ik MOET het respecteren. Ik moet genoegen nemen met het feit dat de liefde van mijn leven ergens hoog boven op mij neerkijkt. Ik moet genoegen nemen met de onuitgesproken woorden en niet getoonde gevoelens. Ik moet genoegen nemen met mezelf. Met het feit dat al mijn dromen nu uit zullen komen zonder hem. Met het feit dat alles wat ik zo duidelijk voor me zag een illusie was, een droom. Iets wat nooit uit zal komen. Ik weet niet of ik dat kan. Ik kan me niet voorstellen wat de toekomst brengt. Ik kan me niet voorstellen hoe ik ooit nog kan houden van iemand. Ik kan me niet voorstellen dat ik OOIT nog iemand zoals HEM tegen kom. Alles gebeurt voor een reden. BULLSHIT. Wat was de reden voor zijn dood? Waarom hij? Waarom ik? Waarom op dat moment? Wat was de reden? Ik geloof in God. Maar hij maakt het mij zo fucking moeilijk om te blijven geloven. Zonder de pillen, de drank & de coke had ik mezelf waarschijnlijk allang van kant gemaakt. Als ik terug denk aan de eerste weken na zijn dood herriner ik me niets meer. Niets anders dan tranen, pijn & onbegrip. Momenteel is er weinig veranderd aan de situatie. Ik leef van dag tot dag. Leven kan je het nauwelijk noemen. Helemaal verdoofd, helemaal alleen. Uitzichtloos, het woord wat de situatie perfect omschrijft. Ik ga van feestje naar feestje, van pilletje naar lijntje & van wakker worden naar weer wakker worden met niets anders voor me dan een witte lijn. Iedereen om me heen irriteert me. Iedereen om me heen is jou vergeten. Mensen kunnen zo fucking hard zijn. Ik heb zin om te schreeuwen. Om fucking hard te schreeuwen. Om iedereen die zogenaamd zijn vriend was in zijn fucking gezicht te stompen en daarna van een flat te springen.

Iedereen leeft voor zichzelf. De zin waar ik altijd naar leefde. Ik herriner me nog goed dat ik die voor het eerst tegen hem zei. Hij keek me aan en lachte. Ik begreep niet wat er grappig aan was maar vroeg niet door. Op een avond lagen we in bed. Opeens zoende hij me, hij keek me aan en zei '' Ik leef voor mezelf maar jij bent zo'n groot deel van mij dat ik eigelijk leef voor jou''. Nooit meer heb ik die zin durfen uitspreken. Nooit meer heb ik eraan gedacht. Tegenwoordig denk ik er elke dag aan. Het voelt alsof ik dit over mezelf heb uitgeroepen. Alsof ik het heb uitgelokt. Nu, leef ik voor mezelf, omdat HIJ er niet meer is om voor te leven.