stil

De tijd tikt verder, mensen gaan door met hun leven en niets staat stil. Alles om me heen veranderd, maar ik ben nog precies hetzelfde. Ik ben niet veranderd. Ik ben nog precies hetzelfde. Nog steeds helemaal alleen. Nog steeds niemand om me heen. Niemand die iets lijkt te willen. Ik ben alleen en ik sta stil.

Ik vraag me af wanneer dingen veranderen? Ik vraag me af waarom ik, als enige op de hele wereld mijn eigen leven niet kan leiden en waarom ik, als enige op de wereld nog steeds alleen ben. Waarom heb ik niets waar ik goed in ben? Waarom heb ik niemand die van me houdt? Waarom heb ik dit leven gekregen en waarom heb ik alles zo ver laten komen?

Het doet pijn om dit over jezelf te zeggen, het deed pijn om het in te zien. Maar nu ik alles op een rijtje heb doet het me nog het meest pijn om te zien dat ik geen kracht heb om alles op te rapen. Ik heb geen kracht om leven op orde te brengen, ik heb niemand voor wie ik het doe. Ik heb niets. Het enige wat ik heb is mijn lichaam, ik kan me nog herinneren dat toen ik 16 was iedereen zo jaloers was op me, me mooie lichaam.. me mooie koppie, ik kan me nog goed herinneren dat meisjes tegen me zeiden dat ik alles zou krijgen wat ik maar zou willen en hoe graag ze met me zouden willen ruilen. Ik keek op ze neer.. Ik voelde me beter. Ik voelde me mooi. Ik dacht dat ik genoeg zou hebben aan me uiterlijk, maar nu zie ik pas in dat ik niets heb. Nu ben ik jaloers op hun. Ik ben jaloers op hun normale leven, op hun vriendjes, die van ze houden om wie ze zijn en niet om hun tieten of kont. Ik ben jaloers op hoe ze elke dag gelukkig wakker worden, hoe ze naar school gaan of naar werk en thuis komen naar iemand die op ze wacht.

Ik ben erachter dat ik niets ben, niets meer dan een mooi poppetje. Niemand heeft ooit van me gehouden om wie ik ben, ik hou zelf niet eens van mezelf. Ik haat mezelf. Als ik in de spiegel kijk walg ik van de persoon die naar me terug kijkt. Ik heb al me kansen laten liggen, ik heb me eigen leven verpest en ik heb altijd alles en iedereen de schuld ervan gegeven.

Waarom ben ik zo zwak? Ik zit hier nu zielig een verhaaltje te typen, de tranen stromen over me wangen en ik voel me nog triester dan eerst.

Ik sta stil. Al zo lang. En ik heb de kracht niet om het te veranderen..