Lichte paniek

Het zijn 2 à 3 heerlijke weken geweest met die jongen die ik de 27ste heb leren kennen.
Het voelt goed, vertrouwt en al best huiselijk als we samen zijn.

Het eerste voorval is al geweest.
Hij zei dat die van me hield, niet zonder me kon.
Hij wilde niet meer alleen zijn en ik moest naar hem komen.
Omdat ik met school bezig was, kon dat gewoon niet.
Die diploma wil ik nu wel heel graag halen en het is zo dichtbij...
Hij begreep het en toen kreeg ik allerlei whatsappjes.
'Ben je me nog niet zat?'
'Vind je me niet vervelend?'
'Waar heb ik jou toch aan verdient, na alles wat ik je heb aangedaan..'
'Ik voel me alleen, jij bent het enige lichtpunt in mijn leven kom...'
'Ik wil je geen druk opleggen en weet dat ik het doe..'
'Houd je echt van me? weet je het zeker?'

Ik raakte zo in paniek dat ik begon te huilen..
Niet wetend wat te doen of zeggen.
Naar hem toe gaan wilde ik wel, maar het kon niet want school.
Die druk kon ik ook niet aan.
Niet wetend wat te doen..
Ik heb hem genegeerd voor een paar minuten en toen belde hij.
Bood zijn excuses aan, wilde me zien om me te troosten.
Hij klonk oprecht en ik wilde het goed maken.
Dus besloot ik naar hem te gaan.
Omdat ik te lang trusselde om in de auto te komen en amper reageerde, want ik huilde nog steeds,
Dacht hij dat ik het uit wilde maken.

Daar eenmaal aangekomen trof ik hem huilend, maar ik moest eerst een brief lezen die hij had geschreven voor mij toen ik aan het rijden was.
Een keer lezen..
Twee keer lezen om alles door te laten dringen..
Drie keer lezen niet wetend wat te zeggen.
Vier keer lezen en zoekend naar woorden en hopen dat hij start met praten.
Ik wist het niet meer.. en toen begon hij harder te huilen, wellicht duurde het te lang of werd hij bang door de stilte.
Troostend in mijn armen en proberen te kalmeren. Hij in zijn tranen ik in mijn onwetendheid/ paniek.

Toen stond ineens een vriendin van hem voor de deur, onaangekondigd.
Ze had het door en wilde wel bemiddelen als onafhankelijke partij.
Het was niet nodig, ik wist nog niets uit te brengen en hij kon alleen sorry zeggen (en drinken).
Na een tijdje zijn we een stukje gaan lopen. Toen vond ik ineens mijn woorden.
Hij was stil, keek me aan met angst.
Ik wist niet zeker of ik door moest gaan of het uitmaken, ik wist niet wat ik voelde.
Hij leek oprecht in zijn sorry en zijn liefde, maar pfff.

Uiteindelijk koos ik om het een kans te geven.
En nu een aantal dagen na dit gebeuren ben ik gaan nadenken.

We zijn zo verschillend.
Zijn leven is wilt en sociaal geweest.
Mijne normaal en best saai.
Hij heeft in alles zo veel ervaring en heeft zo veel al gedaan..
Ik daarentegen lijk niet eens te hebben geleefd.
Daarnaast twijfelde ik of ik wel echt van hem hield zoals hij beweert van mij te houden...
Ik heb veel voor hem gedaan en zou nog veel voor hem doen, maar ik weet niet zeker of het is omdat ik echt oprecht van hem houd of omdat het van nature mijn ding is om te helpen en te zorgen..

Steeds meer ben ik aan het nadenken of dit wel goed gaat komen en voor hoe lang.
Steeds meer ben ik aan het denken dat ik de relatie nu al sabboteer door dit te denken.
De juiste tijd is nooit.. Maar of hij de juiste persoon is weet ik ook niet.

Al mijn andere, eerdere relaties kwamen weer terug.
Flashbacks van leuke en minder leuke tijden. Dingen vielen op hun plek en nu zie ik ook dingen terug bij hem (negatief vooral...)
In mijn hoofd spookt ook nog die ene kryptonight, maar daar wacht ik al 6 jaar op.. Dat zal nooit gebeuren dus waarom langer wachten op 'geluk' en liefde..

Misschien komt dit wel omdat we gewoon te snel zijn gegaan en nog steeds te snel gaan.
Misschien moet ik aan de (hand) rem trekken en even aan mezelf en school denken.

Ik weet het niet en het feit dat ik het niet weet en ook niet weet wat ik voel geeft me een lichte paniek...
Angst.
Verdriet..

Cause i ruin/ destroy things that not even started yet.