Met mijn wang tegen jouw trui.

Knuffelen. Als je het een paar keer zegt is het een raar woord.
Oppervlakkig gezien was ik nooit zo'n knuffelaar. Als klein kind al niet.
'Jij was geen 'schootkind', zei mijn moeder altijd. Ze bedoelde dat ik nimmer vrijwillig bij haar op schoot kwam zitten.
Ik kon het toen nog niet benoemen, maar ik betwijfel of dat geheel mijn schuld was.
Mijn ouders waren zelf ook niet uit knuffelhout gesneden. Gelukkig weet ik evengoed wel dat ze van ons hielden. Ook al werd dat niet in woorden expliciet gezegd. En dus ook niet in knuffels uitgedrukt.

Echter 1 intiem moment staat nog steeds in mijn geheugen gegrift.
Mijn moeder was ernstig ziek en we verzorgden haar thuis. Met z'n allen.
Ik droeg ook mijn steentje bij.
Die dag boog ik me over haar heen om haar wat hoger in de kussens te liggen.
Opeens waren daar haar armen om me heen. Met alle kracht die ze nog had, drukte ze me tegen zich aan. Het was een kort moment en we gingen daarna zonder iets te zeggen verder met waar we mee bezig waren.
Pas na haar overlijden drong dit gebaar in volle omvang tot me door.
Het was een woordloos 'Ik hou van jou'.
Maanden nadat ze er niet meer was kon ik dat gevoel van die dag nog oproepen.
Dat kleine, warme en breekbare lijfje tegen me aan. Ik denk dat ik het zelfs nu nog oproepen kan.

Vorige week maandag. We zitten samen op de bank.
Ik ben blij met jou en dat wil ik laten weten. Dat kan met woorden, maar ik leerde dat het ook anders kan.
Ik sla mijn armen om je heen en leg mijn wang tegen jouw warme trui.
Jij vind het niet gek en houd me vast.
"Wat ben je aan het doen?"
-"Ik relax."
"Dan is 't goed."
-"En jij?"
"Ik geniet."
Ik kan alleen maar glimlachen.
Dank je wel, mama.




29 jan 2015 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende