Mijn verhaal - deel 2

Verschillende verbaasde gezichten keken mijn kant op, terwijl ik huilend door de hal liep naar de beveiliging. Mijn familie en vrienden had ik net achter gelaten bij de check-in op Schiphol. Ik was nog luid aan het snikken terwijl ik mijn tas in één van de bakken liet vallen en mijn camera en telefoon uit de tas haalde. Het afscheid was beladen geweest. Want voor mij voelde het nja, echt als een afscheid en niet als een "doei en tot snel". Ik vertelde iedereen wel dat ik voor 8 maanden weg ging, maar voor mijn gevoel was het meer dan dat. Het voelde alsof ik écht weg ging. Het voelde als vrijheid, maar ook als een uitweg. Geen opleiding hoeven beginnen en geen gedoe meer met familie. Geen stress en geen verwachtingen.

Naïef als ik was had ik geen hotel of hostel geboekt voor mijn eerste nacht. "Want hoe moeilijk kan het nou zijn om dat ter plekke te doen?" Nou laat mij je vertellen dat ik niet snap hoe mijn moeder hier geen probleem van heeft gemaakt. Het had namelijk niets gescheeld of ik had de eerste nacht op straat moeten slapen. Dood moe kwam ik na een reis van 32 uur aan in Perth, buiten was het al zo goed als donker en terwijl ik op de parkeerplaats stond van het vliegveld had ik er nog geen idee van hoe ik in het centrum kwam. Want ook dat, had ik niet opgezocht. Eenmaal met de bus aangekomen in het centrum kwam ik erachter dat alles al dicht was, ik géén idee had waar ik was of waar ik een hostel kon vinden en uh.. ook geen internet had. Ik moet toegeven dat op dat punt ik het behoorlijk benauwd begon te krijgen van het feit dat ik zo stom was geweest. Ik besloot een meisje aan te spreken die toevallig in mijn bus had gezeten en te vragen of zij wist waar ik een hostel kon vinden. Lief dat ze was heeft ze het op haar telefoon opgezocht en vervolgens een Uber (ik had geen idee wat een Uber was) gebeld en betaald (!) die mij naar een hostel bracht. Na haar zo'n 100 keer bedankt te hebben kwam ik zo'n half uur later aan bij mijn hostel. Ik weet nog dat ik alles ontzettend spannend vond en die eerste avond met niemand heb gepraat en ook niet op een gedeelde kamer durfde te slapen. Wel heb ik de dichtsbijzijnde Maccas (Mc donalds) op gezocht en mijn eerste 'loaded fries met bacon' gegeten.

De volgende 3 maanden zou ik verblijven bij een Belgisch gezin waar ik aan het werk zou gaan als au pair. Zó onvoorbereid was ik dus ook weer niet. Maar tot ik daar werd verwacht had ik nog een paar uur en ik besloot 's ochtends in een gezamenlijke ruimte te gaan zitten schrijven. Daar werd ik aangesproken door Jonas, een Duitse backpacker. Hij nodigde mij uit om samen met hem en zijn vrienden de stad te gaan verkennen. And so we did, we zijn die dag naar Kings Park geweest waar je over de city skyline kunt kijken. Het was gezellig en eigenlijk was het al heel snel alweer tijd om richting de au pair familie te gaan.

Als ik terug denk aan die eerste twee dagen moet ik lachend mijn hoofd schudden. Het zijn van die typische dingen waar ik als jong meisje, als onervaren reiziger, nooit aan had gedacht te moeten regelen. En dat terwijl ik alles van a tot z 'zelf' had geregeld, ik heb mijn ouders en vrienden nergens om gevraagd. Zelfs het bekostigen van de reis had ik zelf gedaan. Achteraf was het enorm naïef maar oh hell, I atleast did have some goddamn balls.