Na 3 jaar.

Het is alweer 3 jaar geleden. Ik kan niet geloven hoe snel de tijd is gegaan.
3 jaar geleden dat ik terug ben verhuisd naar Nederland, 3 jaar geleden dat ik hem voor het laatst heb gezien. Heb gezien, heb gevoeld, heb gekust.

Het heeft 3 jaar geduurd voordat ik hem zijn spullen heb kunnen teruggeven of op heb kunnen sturen. Er is nu niks meer wat hem aan mij bindt, niks meer wat ik van hem heb. Ik weet dat ik de spullen die ik daar achterliet niet meer terug zal krijgen. En dat is oké. Ik weet dat ik nooit de antwoorden zal krijgen die ik zo graag wil. Ik ga verder, ik ben oprecht door gegaan met mijn leven. Maar ik weet ook dat een stukje van mijzelf daar is gebleven. Soms denk ik dat het oké is zo, dat het goed gaat, dat ik het af heb kunnen sluiten. Maar ik heb nog steeds momenten dat ik even nergens anders aan kan denken. Misschien blijft het voor altijd bij mij. Het klinkt allemaal zo cheesy maar ik kan het niet uitleggen aan iemand die het nog nooit heeft mee gemaakt.

Ik kan niet uitleggen hoe je iemand kan missen die je zo heeft beschadigd. Hij zal altijd een plekje in mijn hart houden, ik zal altijd willen dat ik iets voor hem heb betekend. Het slijt, de pijn is niet meer wat het is geweest. Maar toch wil ik van hem horen dat ik het waard was, dat ik genoeg was, dat hij mij mist.
Ik overwoog een brief te schrijven, nee ik lieg. Ik heb een brief geschreven en ik overwoog die bij zijn spullen te doen. Ik heb het niet gedaan, ik gun het hem niet om mij opnieuw pijn te kunnen doen. Ik gun het hem niet om te weten wat alles heeft gedaan. Ik gun het hem niet, maar ik gun mijzelf vooral beter.

Dus heb ik hem bedankt. Dat ondanks het niet allemaal goed is geweest, ik hem bedankt voor alle herinneringen.

Yours truly,