Niet het eind
Het komt met vlagen. Sommige dagen (lees: de meeste) gaat het goed, ben ik tevreden. Maar af en toe zit er een dag bij waarbij jij mijn gedachten binnensluipt, dat ik mezelf streng tegen moet spreken om je géén berichtje te sturen. Niet te vragen hoe het gaat, want oh.. wat zou ik dat graag willen weten.
Vandaag is zo'n dag. Zo'n dag dat je bij mij bent en niet weg wil gaan. Ik was bezig met een verslag van school en kwam toevallig oude memo's tegen die blijkbaar zijn opgeslagen in mijn google drive. Over sommige moest ik lachen maar er waren een paar waar ik van schrok. Ik was de momenten waarop ik ze schreef vergeten en met de tijd worden de gebeurtenissen en de pijn verzacht, tenminste dat vertel ik mijzelf.
Ik kreeg geen adem toen ik het onderstaande las, het was geen moment opname. Het was een weergave van hoe ik mij een hele tijd heb gevoeld.
Ik moet het uitmaken. Ik moet weg.
Help me. Alsjeblieft..
Ik kan er met niemand over praten, ik kan nergens heen. Misschien verbeeld ik me alles wel maar wat dan nog? Ik ben niet meer gelukkig. Er is teveel gebeurd, als we vrijen voel ik mij vies. Als hij lief tegen mij is denk ik dat hij liegt.
Ik hoop dat hij mij een reden geeft om te gaan, dat ik erachter kom dat hij inderdaad vreemd gaat of mij nog één keer echt slaat. Zo hard dat mensen het een keer niet kunnen negeren.
Waar ben ik aan begonnen, hoe kon ik hier zo diep in belanden. Sinds wanneer ben ik dit meisje .. sinds wanneer laat ik mij zo in een hoekje stoppen..
Ik doe alles voor hem en wat doet hij voor mij. Hij zou me nu juist liefde moeten geven maar dat doet hij niet. ..
Breng me hier alsjeblieft weg. Laat me hier weg gaan. Ik zie geen toekomst meer met hem, hier niet en ook niet in Nederland. Ik wil hem niet meer als mijn man. Ik hoef geen betekenisloze seks. Ik wil me niet meer gebruikt en vies voelen.
Help me alsjeblieft.
Geschreven op 28 augustus 2017.
Ik ben nog een jaar bij hem gebleven. Ik vraag mij vaak af of ik eerder bij hem was weggegaan als ik iemand had die daar op dat moment was en had kunnen helpen. Ik weet dat mijn vrienden en familie in Nederland geen verschil hadden gemaakt. Maar wat nou als die ene kennis had doorgevraagd? En mij een plek had aangeboden om te blijven, was het mij dan wel gelukt?
Ik heb zovaak op het punt gestaan maar ik kon het niet. Niet omdat ik verblind was door liefde, of dacht dat het okay was maar omdat ik het niet kon. Voor mijn gevoel was dat niet het eind, net zoals dit niet het eind is van ons verhaal.
Yours truly,
Vandaag is zo'n dag. Zo'n dag dat je bij mij bent en niet weg wil gaan. Ik was bezig met een verslag van school en kwam toevallig oude memo's tegen die blijkbaar zijn opgeslagen in mijn google drive. Over sommige moest ik lachen maar er waren een paar waar ik van schrok. Ik was de momenten waarop ik ze schreef vergeten en met de tijd worden de gebeurtenissen en de pijn verzacht, tenminste dat vertel ik mijzelf.
Ik kreeg geen adem toen ik het onderstaande las, het was geen moment opname. Het was een weergave van hoe ik mij een hele tijd heb gevoeld.
Ik moet het uitmaken. Ik moet weg.
Help me. Alsjeblieft..
Ik kan er met niemand over praten, ik kan nergens heen. Misschien verbeeld ik me alles wel maar wat dan nog? Ik ben niet meer gelukkig. Er is teveel gebeurd, als we vrijen voel ik mij vies. Als hij lief tegen mij is denk ik dat hij liegt.
Ik hoop dat hij mij een reden geeft om te gaan, dat ik erachter kom dat hij inderdaad vreemd gaat of mij nog één keer echt slaat. Zo hard dat mensen het een keer niet kunnen negeren.
Waar ben ik aan begonnen, hoe kon ik hier zo diep in belanden. Sinds wanneer ben ik dit meisje .. sinds wanneer laat ik mij zo in een hoekje stoppen..
Ik doe alles voor hem en wat doet hij voor mij. Hij zou me nu juist liefde moeten geven maar dat doet hij niet. ..
Breng me hier alsjeblieft weg. Laat me hier weg gaan. Ik zie geen toekomst meer met hem, hier niet en ook niet in Nederland. Ik wil hem niet meer als mijn man. Ik hoef geen betekenisloze seks. Ik wil me niet meer gebruikt en vies voelen.
Help me alsjeblieft.
Geschreven op 28 augustus 2017.
Ik ben nog een jaar bij hem gebleven. Ik vraag mij vaak af of ik eerder bij hem was weggegaan als ik iemand had die daar op dat moment was en had kunnen helpen. Ik weet dat mijn vrienden en familie in Nederland geen verschil hadden gemaakt. Maar wat nou als die ene kennis had doorgevraagd? En mij een plek had aangeboden om te blijven, was het mij dan wel gelukt?
Ik heb zovaak op het punt gestaan maar ik kon het niet. Niet omdat ik verblind was door liefde, of dacht dat het okay was maar omdat ik het niet kon. Voor mijn gevoel was dat niet het eind, net zoals dit niet het eind is van ons verhaal.
Yours truly,
28 feb 2020
- meld ongepast verhaal
-
Azura
zaterdag 29 februari 2020 07:27
Nee, het zou geen verschil hebben gemaakt. Ik herinner me onze berichtjes in die tijd, je had zo hartbrekend veel smoesjes voor hem bedacht. En het is niet jouw schuld, en aan intelligentie ontbreekt het je niet dus dat was het ook niet. De dynamiek van zo'n relatie kan (en is meestal) ontzettend moeilijk te doorbreken. Neem het jezelf alsjeblieft niet kwalijk ♡ Ik hoop dat het beter met je gaat.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 15 jan 2022 Met een trauma werken op de psychiatrie. ( 1 )
- O 06 okt 2021 Na 3 jaar.
- O 10 nov 2020 Vandaag even niet.
- O 06 mei 2020 Mijn verhaal - deel 2
- O 12 apr 2020 Mijn verhaal - deel 1 ( 2 )
- O 28 feb 2020 Niet het eind ( 1 )
- O 21 sep 2019 Iemand helpen. ( 1 )
- O 10 sep 2019 Wist je dat.
- O 13 aug 2019 Veel gebeurd
- O 02 mrt 2019 Schaamte
- O 13 jan 2019 Waarom vind je mij leuk? ( 2 )
- O 01 jan 2019 This one is for you. ( 3 )
- O 31 mrt 2017 *Smijt met lepel*
- O 28 feb 2017 Hel en ongesteld.