Mijn verhaal - deel 1

Ik speel al tijden met het idee te schrijven, om één keer het hele verhaal te vertellen. De reden daarvoor is omdat ik vaak wordt overvallen door stukjes ervan, herinneringen. Dingen die ik was vergeten, die ik moeilijk vond of mij juist weer helemaal terug brengen. Ik heb ergens het gevoel dat als ik alles nog één keer, op de juiste manier, kan herbeleven dat ik daarna eindelijk verder kan. Ik wil niet langer meer blijven hangen in dingen die ik niet los kan laten. Ik betrap mijzelf erop dat ik dingen begin te vergeten, bepaalde gebeurtenissen niet meer kan herinneren of ze niet in een bepaalde tijd kan plaatsen. Ik heb mij laten vertellen dat zulke dingen vaak voorkomen bij mensen met PTSS, of dat zo is zal ik in het midden laten. Maar alvast mijn excuses als ik daardoor niet het complete verhaal kan vertellen, al zullen jullie dit nooit merken. Ik zal mijn best doen om het verhaal zo compleet en waarheidsgetrouw te vertellen als ik kan, al zal dat het nooit zijn. Het zal niet de hele waarheid zijn. Je zal enkel en alleen mijn kant van het verhaal horen. Maar dit is mijn waarheid.

Hoe vertel je een verhaal die niet als de jouwe voelt, maar wel die van jou is om te vertellen? En waar begin je dan? De eerste keer dat het uit de hand liep, de eerste keer dat hij zijn handen om je keel legde? Nee, ik zal beginnen bij het begin van mijn reis. Niet lang daarna heb ik hem ontmoet, alleen zo zal het verhaal compleet zijn. En dat wil ik, ik wil een compleet verhaal vertellen zo goed als ik kan. Ik wil dat jullie hem leren kennen zoals ik dat heb gedaan, misschien net zoals ik verliefd worden op het idee van de man die hij kon zijn. Alleen dan zul je het kunnen begrijpen.

Voor de reis dacht ik mijzelf te kennen, dacht ik sterk in mijn schoenen te staan. Ik was teleurgesteld door de jongens die ik leuk had gevonden. Ik was van mening dat ik wel leuk genoeg was om mee te daten maar niet leuk genoeg om mee te willen eindigen. Ik was voor niemand goed genoeg, of tenminste dat zei ik tegen mezelf als een relatie eindigde. Maar ik had lieve vrienden en een goede band met mijn familie. Ondanks de teleurstellingen vond ik daten leuk en was ik over het algemeen tevreden met mezelf. Ik was immers gewoon ik, niet minder maar ook zeker niet meer. Het idee om weg te gaan na het behalen van mijn havodiploma was eigenlijk niet heel serieus in het begin, als ik het goed heb was het zelfs Sas die erover was begonnen. Het leek haar leuk om weg te gaan en als au pair ergens aan de slag te gaan. Samen speelden we met het idee, zij werd verliefd. Ik haalde mijn examens, beeïndigde mijn relatie, vertelde elke date daarna dat ik niks serieus wilde en pakte uiteindelijk (alleen) mijn koffers. Die koffers werden ingewisseld voor een backpack, want zonder kun je natuurlijk met geen mogelijkheid gaan backpacken door Australië (or so I thought). Ook goede bergschoenen kon ik niet missen, spoiler alert, die schoenen heb ik in totaal 2 keer gedragen. Wel heb ik ze braaf de hele reis met mij meegesleurd.

Het originele plan was voor 8 maanden. 8 maanden werd een jaar en één jaar werden er twee. Als het aan mij had gelegen was ik er langer gebleven. En als ik heel eerlijk ben, ben ik bang dat ik moet vertellen dat ik er nog steeds zou zijn. Al ben ik blij dat dat niet het geval is. Maar laat ik niet te ver vooruit gaan en beginnen bij het begin.