This one is for you.

Nou laten we maar even beginnen bij de usual bullshit, dan hebben we dat ook weer gehad.

New year, new me. *Insert some more most inspirational but mostly just useless quotes*


Of het slim was, misschien niet. Maar ik wist al van te voren wat het advies van de dokter zou zijn, ik kon zijn stem al horen in mijn gedachten. Dus heb ik in mijn eentje afgebouwd met mijn AD, het was tijd. Ik voelde het aan alles, ik kon niet meer leven als zombie. Leven is niet leven als je nergens iets bij voelt, je je niet eens heerlijk kan ergeren aan het shitty weer. Of je je intens gevleid en geliefd kan voelen als iemand je mee neemt naar een concert of met een bos bloemen voor je deur staat.
Je weet dat je je blij hoort te voelen en bent dat ook wel, de gedachte is er. Het gevoel erachter gewoon niet.
Het leven ging mij voorbij zonder dat ik kon huilen bij films of mijn bloody liefdes verdriet. Ik wilde verdorie snotterend op mijn bank liggen met een zak chips naast mijn hoofd en een lepel met ijs in mijn mond, ik wilde kunnen huilen met lange uithalen waarbij ik haast geen adem meer kon halen. Omdat het zoveel pijn doet, omdat ik mij zo kut voelde. Maar ik kon het niet. Het deed mij niks meer. Niks deed mij meer iets.
So that's something.

Daarnaast heb ik er zelf voor gekozen om naar een psych te gaan. Niet omdat het niet meer ging. Nja.. het ging. Maar het ging niet goed meer. Maar oké, dat was op zijn zachts gezegd best heftig.
Misschien drong het pas tot mij door toen ze ondoordacht het woord mishandeling zei in het intake gesprek.
Volgens mij vroeg ze iets in de zin van: 'En wanneer zijn de mishandelingen begonnen?'
Het eerste wat ik dacht was 'Huh? Mishandelingen? Ik ben toch niet mishandeld, zo erg was het toch niet?'

Ik wist dat het niet okay was maar ik heb mijzelf toen nooit gezien als een meisje dat mishandeld werd. Want holy fucking shit, die dingen gebeuren niet bij mij.
Ik heb de hele tijd de drang om het zou goed mogelijk onder woorden te brengen. Om de situatie in kaart te brengen, niet alleen de 'mishandelingen' maar alles. De liefde, de intenste vriendschap, het vertrouwen.

Maar okay, een paar dagen daarna heb ik in een impuls mijn oude laptop erbij gepakt. Ik was door de foto's gegaan van die tijd want in mijn hoofd was ik begonnen foto's te maken van de blauwe plekken etc meteen toen het begon. Het zijn best veel foto's maar toen ik naar de datum keek zijn de foto's gemaakt in 4 maand tijd. De ergste dingen staan er niet tussen. Waarom niet? Waarom wil ik zo graag iemand deze foto's laten zien, niet voor medelijden. De blauwe plekken zijn al weg, de pijn die ze deden ook. Misschien is het omdat ik wil weten of het echt wel zo erg was? Een blauwe plek in de vorm van zijn hand op mijn boven arm, een scheur in mijn lip. Dat valt mee toch? Mishandeling is toch meestal veel erger? Wie krijgt nou geen blauwe plekken?

Maar ik heb er een punt achter gezet en mij eraan gehouden. Elke keer dat hij mij zegt te missen heb ik hem begrijpend toegesproken maar eerlijk gezegd dat ik er meer dan klaar mee ben. Dat ik dankbaar ben dat hij mij zover heeft gekregen omdat ik anders nu nog steeds op hem zou wachten.

Ik heb iemand ontmoet, iemand die het hele verhaal weet. Van de blauwe plekken. Die het accepteert en mij geen gebruikte slet noemt, die mij uit eten neemt en bloemen mee brengt. Die erover wil praten.
Ik wíl open staan voor nieuwe liefde, ook al zegt *zijn* stem in mijn hoofd.
"See, you are a slut. You already got someone new. You filthy slut"

Heeft hij gelijk gehad? Is dit het bewijs? Dat ik wel een slet ben? Of is het okay om open te staan voor liefde.
Ik krijg zijn stem maar niet uit mijn hoofd. Het is niet eerlijk dat ik nu nog steeds met de consequenties moet leven die hij mij heeft opgedragen. Hij heeft zijn onwerkelijke en oneerlijke mening aan mij opgedrongen en zelfs nu het klaar is krijg ik het niet uit mijn hoofd.. Ik blijf ermee zitten dat in zijn ogen wat ik hem had 'aangedaan' aka mijn vorige relaties erger waren dan zijn fouten. Dat het vreemd gaan, het bespugen, het vernederen en het fysieke mishandelen erger waren. Dat doet pijn omdat ik er elke keer bij was als hij zichzelf weer pijn wou doen. Ik was godverdomme de persoon die erbij was toen hij zich begon te snijden met mijn keukenmes, ik was het die zijn horloge heeft laten maken nadat hij mij zo hard had geslagen dat zijn horloge kapot was gegaan. Als ik er nu aan terug denk dan snap ik niet waarom ik dat horloge niet in zijn reet heb gedouwd. Samen met alle andere dingen die hij ooit naar mij toe heeft geslingerd.


Nee. Ik ben er nog niet overheen maar ik kom er wel.


So, This is for you L. May you ever read my diary again.
I hope you fucking choke on your vegemite sandwich, you bush-pig looking asshole.


Yours Truly.