Wist je dat.

Wist je dat ik jou nog steeds in mijn hoofd om toestemming vraag?
Wist je dat ik mezelf nog steeds een slet vind als ik bijvoorbeeld uit wil gaan? Of als ik in de stad loop en er kijkt iemand naar me? In plaats van te genieten van de aandacht en mezelf gevleid te voelen zak ik het liefst door de grond, dan ben ik bang. Bang dat jij het te weten komt en ik mezelf weer zal moeten verdedigen waarna jij weer boos zult worden. Maar je komt het niet te weten, je bent weg, het is klaar. En toch blijft het gevoel mij langzaam bekruipen.

Zal het ooit beter worden?

Ik wacht al een tijdje totdat het komt, dat gevoel "het is okay, het gaat oprecht goed". Het komt maar niet, terwijl er op sommige vlakken zoveel is veranderd is maar op andere, waarvan ik het heel graag wil, weer niet. God wat klinkt dat zweverig nu ik dat zo schrijf.

Ik had gewoon oprecht niet gedacht dat ik na jou opnieuw moest leren om iemand lief te hebben en nog steeds kan ik dat soms niet. Mag het niet, is het niet oké. Terwijl mezelf straffen voor wie ik ben nog minder oké is.

Ik had gedacht dat ik niet meer aan jou zou denken, dat het net zo zou zijn zoals het beindigen van een andere relatie. Maar fuck, dat is niet zo.
Wist je dat ik nog steeds mezelf wil bewijzen tegenover jou? Dat ik mezelf moet bedwingen om je te bellen en te zeggen "ik zei toch dat ik het wel kon, ik ben toch niet zó dom". En wist je ook hoe sneu dat is? Hoe vaak ik mezelf erop betrap dat het soms voelt alsof het nog een keer goed komt tussen ons?
Hoe fucked up is dat. Hoe oneerlijk. Je houdt me soms nog zo in je dwang, terwijl het al helemaal klaar is. We praten niet meer, zien elkaar niet meer. En toch..

Mijn hoofd zit zo vol met van alles.

Yours Truly,