number four or nine: who cares?

Nou
daar gaat ie
dan weer
voor de zoveelste
keer:
wie schrijft
blijft?

Verbazend
toch wat schrijven
onder een andere naam
en/of meerdere
namen
met je doet!

Dit
is dan
zo ongeveer
m'n vierde vliegende tapijt
als troostende helper
van het een of andere
soort van
'sesam open u':

de
zoveelste bosbewoner
die op pad gaat
in het speciale virtuele cyberspace
'tussen je oren':

waarom
schrijft een mens?

Omdat 'ie
'ut' niet kan laten:
net als
zoveel andere dingen
die je wilt doen:

omdat het
zo leuk is en
omdat openbaar toch
plezanter is
dan alleen maar prive
of lezerslijst!

Bijna
elke nacht,
of gewoon
als ik droom,
schieten me dingen
te binnen:

het geeft
voldoening om,
als dat kan,
van alles en nog wat
op te schrijven
wat anders helemaal
'in het niets'
zou verdwijnen
en blijkbaar
zijn die drie andere 'nicknames'
niet voldoende
om alle
eieren
kwijt te kunnen
raken:

niet
dat die schuilnaam me
zoveel uitmaakt,
maar het is gewoon fijn
om meer dan vijf,
tien of twintig verhalen per etmaal
kwijt te kunnen
zonder al te zeer
na te denken
over vorm
&
inhoud.

Het
komt gewoon
naar boven borrelen
en we zien wel
wat ervan
komt ...

Elke
ochtend,
middag, avond en nacht
wil ik zonder trammelant in staat
kunnen zijn
om datgene op te schrijven
waarmee ik (ook)
bezig ben.

En ik heb
nu eenmaal meestal
heel weinig behoefte om
op anderen te
reageren:

als MIJ
iets gevraagd wordt
dan geef ik
antwoord,
maar het is toch
in de eerste plaats een soort van
verbaal {?}
exhibitionisme ...

De
geest is gewillig
en het vlees is
zwak?

Ik heb onderhand
m'n hele leven al opgeschreven,
dus ik zal best zo nu en dan
in allerlei herhalingen
vervallen:

who cares?

En na
een uurtje schrijven ofzo
slaat de vermoeidheid toe en moet ik
pauzeren:
totdat de volgende vlaag van
'zin in iets'
toeslaat
en er weer allerlei
verschillende (of dezelfde?) woorden
zich willen vastleggen
op dit scherm.

Nu alleen
nog maar hopen
dat myDiary 'eeuwig'
blijft bestaan?

En
als dat niet
het geval mocht zijn om
de een of andere
reden,
dan kan ik 'het' altijd nog uitprinten,
elders opslaan of
gewoon zelf
'doodgaan':

zoiets
is onvermijdelijk
omdat aan alles
een eind komt
vroeger of
later?

Ik ben
de laatste dagen
(alweer voor de zovelste keer!)
een spannend boek
aan het lezen
en omdat ik op dit moment
verder niets meer te vertellen heb
stop ik er nu maar
mee.

Totdat
de volgende geestvervoering
toeslaat en ik weer achter dit toetsenbord
MOET plaatsnemen
en hopen
dat ik niet TE moe ben
om door te gaan
met vast te leggen wat zich
wil uiten?