Open brief.

Je aanwezigheid hier in huis was alleen maar per brief vandaag, toch ruik ik jouw geur.
Zelfs als ik buiten loop. Het kleeft aan me. Zweeft ergens om me heen.
Maar meer nog dan dat, blijven jouw woorden me bij.
Dat mijn stem nog in je oren nagalmt, als ik allang op weg ben naar mijn werk.
Ik doe dat vaak nog met een glimlach op m'n gezicht. Door een doldwaas gesprek, of een hele fijne.
Jij weet dat natuurlijk niet. Of moet ik zeggen ; je wist dat niet. Want nu ik dit geschreven heb, en jij dit waarschijnlijk leest, is het mijn geheim niet meer.

''Ik ben gelukkig een grote meid''. Een echte uitspraak van mij. Het is er één uit zelfbescherming.
Omdat ik graag de indruk wek mijn eigen boontjes te kunnen doppen, en niet graag toegeef dat dat soms jammerlijk mislukt. Ik slik, krabbel op en ga weer door. ''Niks aan de hand'', denk ik stoer. En vertel mijn zorgen aan niemand.
Vooral omdat ik mezelf dan lastig vind. Er zijn dan ook weinig mensen die mijn tranen mogen zien.
Jij zag ze. Je weet niet hoe veelzeggend dat is...

Gelukkig is er ook vaak de lach. Ik zou niet zonder kunnen. 's Nachts naar bed gaan met jouw lach nog in m'n oren, (of je maffe gezang tijdens het tandenpoetsen) laat me heerlijk in slaap vallen. Het doet me een onaards genoegen om je vrolijk te zien en horen. Ik heb geen idee hoe dat komt. Maar het is zo. Het kan me soms ontroeren.
Ik zei het al zo vaak ; je bent zo gemakkelijk blij te maken. Een mooie eigenschap vind ik dat. Blijf maar lekker zo.

Ik weet..ik ben zelfstandig. Een einzelganger. Een éénpitter. Als jij niet voor mijn deur had gestaan, dan was ik over 20 jaar stellig een kattenvrouwtje. Een huis vol viervoetertjes, 10 kattenbakken, 20 etenbakjes en evenzovele drinkbakjes.
En waarschijnlijk John Williams of Peter v/d vorst in mijn huis omdat de buren klagen. Blij dat dat me bespaard blijft. Niet die katten, maar die twee heren. (Ze zouden een nieuw programma moeten bedenken ; Help, daar is John Williams!)
Ik snap dat dit voor jou lastig is. Maar we vinden ooit wel een middenweg.

Ja, soms heb ik van die dagen dat ik het even niet meer zie zitten. En ook al kun jij er meestal niets aan doen ; het idee
dat jij maar een telefoontje ver weg bent, helpt. Alles lijkt net even minder erg. Een put een tikje minder diep.
Ook al werken je peptalks niet altijd bij mij. Gewoon luisteren is meestal genoeg. Maarja..iets met mannen van Mars en vrouwen van Venus..Kunnen we beiden niets aan doen. Zullen we elkaar dit maar vergeven?
Mij lukt dat wel.

Brieven schrijven. Ik denk dat ik daar wel aan wil wennen. Kan ik ze samenbinden met een roze lint.
Om ze later terug te lezen. Ergens op een zolder. Als we ECHT oud zijn.

Liefs,
Carla
11 mei 2013 - bewerkt op 13 dec 2015 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende