Robbie

Gisteravond had ik dit op mijn mobieltje getikt;


Ik wilde graag vroeg slapen, maar mijn buurman draait luid muziek met een stevige bas erin, dus dat gaat 'm niet worden. Ik ga ook wel vroeg slapen, om kwart voor tien, maar ja, soms heb je dat nodig.

Vandaag had ik besloten om een ding uit een verhuisdoos te halen. Dat ding had ik een naam gegeven: Robbie.

Robbie heb ik van mijn ex gekregen. Ik had de vier dagen dat we op Texel waren gezocht naar een leuke zeehondenknuffel. Ik heb immers een prachtige haaienknuffel hier liggen en daar hoorde een mooi zeehondje bij. Dat was de gedachte. Maar ik kon geen mooie vinden.
Maar daar was 'ie dan, in de boot van Texel naar Den Helder; een kleine, pluizige zeehondenknuffel, niet wit, maar grijs. Ik wilde hem. Ik zou hem kopen ook. Ik had hem al in mijn handen, toen mijn ex zei dat 'ie hem voor mij zou kopen. En zo geschiedde. We zaten op het bootje, hij at pistachenootjes en ik een stroopwafel, en ik gaf de knuffel de naam Robbie. Want het is een rob. En een zeehondje op Ecomare heette ook Robbie. Ja.

Ik had Robbie eerst met grof geweld in mijn kast gesmeten en vervolgens met grof geweld in een verhuisdoos gedouwd. Mensen zeggen immers dat je alle spullen van je ex eigenlijk weg moet gooien, of in ieder geval weg moet stoppen. Maar knuffels worden vaak specifiek genoemd als dingen die je moet laten gaan. Want wat voor reden is er nou om een knuffel van je ex te houden?

Ik weet het niet. Als ík Robbie had betaald, dan was er geen enkel probleem geweest. Daar moest ik aan denken. Ik ging hem ook zelf betalen. Misschien moet ik ook doen alsof ik hem zelf heb betaald.
Daarnaast waardeer ik Robbie meer om zijn objectieve waarde. Eén: het is een zeehond, twee: hij is heel zacht, drie: hij ziet er heel schattig uit en vier: hij past goed bij mijn haai op mijn bed.
Aan de andere kant heb ik zojuist een knuffel steeds genoemd met een naam, maar “zeehondenknuffel” is zo lang. Ook heb ik zijn gehele geschiedenis beschreven. Ook denk ik nog: ha, mijn ex had die voor me gekocht, als ik hem zie.

Maar man.
Hij is zo zacht.
Ik ben net zo'n klein kindje, ik weet het, maar hij was zo zacht en dat geeft me een gevoel van comfort.

Ik moet wel een beetje denken aan inktvisringen en sterrenkijken en schilderen en Abba en lange douchesessies waar ik heb geprobeerd om een kopje thee in de douche te drinken, - spoiler alert: dat werkt niet -, en het strand en pannenkoeken en teleurstellende Texelse wijn en die ene keer dat ik een Radlerijsje kocht en mijn ID moest laten zien, want er zat twee procent alcohol in.
En weet je, ik zag al die dingen als dingen die ik niet met zomaar iemand deed, maar ja, als je het op een andere manier bekijkt was het wel met 'zomaar iemand'. En is die knuffel zomaar een knuffel.

Hoe dan ook, Robbie ligt hier bij me bed en herhaaldelijke blootstelling kan leiden tot desensitisatie, dus er kunnen alleen maar goede dingen uit voortkomen.