Vervelend.

Mijn kat kwam miauwend uit de bosjes. Ze liep heel traag, miauwde nog een laatste keer toen ze bij mijn voeten stond en plofte toen neer. Dat soort weer was het.


Mijn ouders hebben niet door dat de manier waarop ze met me omgaan vervelend is. Ik snap dat ik 'het kleine kindje' ben, maar ik hoef geen hulp bij het bakken van mijn ei of het maken van kip teriyaki, waarom roer je nou weer in die pan? Ík kook vandaag. En elke keer dat ik aangeef dat iets niet goed werkt, het wifi, mijn bureaulamp, de tv, dan is de eerste vraag of ik ergens aan heb gezeten. Dat het vast aan mij ligt.
Dan doe je de tv aan, is het beeldscherm zwart, zeg je: 'Hé pap, de tv werkt niet.' en het eerste wat je vader doet is je ervan verdenken dat je een stekkertje of iets dergelijks hebt losgetrokken, argwanend zegt hij: 'Heb je weer ergens aan gezeten?' en je denkt: vader, ik heb hem alleen aangezet en hij doet het niet, waarom gaat dit altijd zo? Is je eerste gedachte daadwerkelijk dat je volwassen kind er hoogstpersoonlijk voor heeft gezorgd dat de tv een zwart beeld geeft?
Het is in ieder geval vervelend.

Mijn broer en zijn vriendin hadden cadeautjes voor me gehaald. Ook wel: mijn broer zijn vriendin had cadeautjes voor me uitgezocht en ingepakt. Ik zei dat ik 'het echt waardeerde', - ik vind cadeautjes uitpakken altijd maar ongemakkelijk, dan sta je daar aan dat papier te frunniken en dan moet je het leuk vinden ook, 'dankjewél', zeg je dan -, en mijn moeder kwam achter me staan en zei iets als: 'Ja, daar heb je moeite mee hè, sociaal doen en bedanken.'. Toen werd ik nog ongemakkelijker en gaf ik ze maar een knuffel, mijn moeders opmerking negerend.
Zelfs als een grapje is dat gewoon... gemeen...

Mijn vader heeft ook de neiging om overal bij te vragen of ik het wel zeker weet. En dan hebben we het ook over welk drankje ik bij de supermarkt koop, of welke soort yoghurt, of wat ik wil koken, of over of die pizza wel goed komt, heel veel dingen. Dat is ook vervelend. Waarom moet ik zeker weten welke frisdrank ik neem? Het is frisdrank. Waarom vraag je dit? Wil je dat ik over alles wat ik doe en zeg ga twijfelen?

Ik had aangegeven dat ik volgend jaar niet meer mee ga op vakantie. Mijn moeder maakte de opmerking dat dat wel goed komt, omdat ik dan vast al een nieuwe vriend heb om mee te gaan.
Want je kan blijkbaar alleen met een partner op vakantie.
Een mannelijke partner, om precies te zijn.


Vervolgens vragen mijn ouders zich af hoe ze (minstens) één kind met zelfvertrouwen issues hebben geproduceerd, misschien omdat je ze constant het gevoel geeft alsof ze niets kunnen, dat ze iets fout doen, je probeert ze te 'helpen' door werk over te nemen, maar dat versterkt alleen maar het gevoel dat het kind in zijn eentje niets kan.

Ik zei het al eerder, dat ik in een tweede puberteit zit.
Dit voelt als een puberaal mijn-ouders-zijn-kut-verhaal, maar het is meer... Ja, hoe zeg je dat? Dat ik het gevoel heb dat ze negatieve gedachtes die ik over mezelf heb in stand houden? Dat ze zo'n ongezond idee van dat mijn leven pas compleet is als ik een partner heb ondersteunen? En vast nog wel meer?
Want dat heb ik, zo'n ongezond idee. Altijd leuk.

Het is ook allemaal zo makkelijk, als je een relatie hebt, dan kan je je focussen op het leven van de ander en al je eigen problemen verwaarlozen. Dan heb je zoveel om over te dromen. Als motivatie.
Ik vind het maar lastig om dat bij mezelf en mijn eigen leven te doen. Ik heb het gevoel dat er niet echt iets is om naar uit te kijken bij mij. Ik ben bang dat ik nooit een baan krijg en dat niemand me wil aannemen en dat ik dan geldproblemen krijg en dat het allemaal niet goed komt. Dat ik nooit een eigen huis of een huisdier of wat dan ook krijg. Dus waarom zou ik erover dromen? Of ernaar uitkijken? Het gaat toch niet gebeuren. Denk ik dan.

Ik ben eigenlijk gewoon jaloers op alle mensen met een relatie. Ik wil ook fysiek contact en iemand om mee te praten. Ook al heb ik genoeg leuke vriendinnen om willekeurige shit naar te appen, het is toch anders. En dat is ook omdat ik zo'n geromantiseerd, perfect beeld in mijn hoofd heb. Het is niet alsof ik automatisch dolgelukkig ben als ik in een relatie zit.
Het is dan zelfs extra pijnlijk als ik me eenzaam voel.

Een meisje waarmee ik een paper had geschreven appt me nu over RuPauls Drag Race en dat voelt ergens goed, ook al is het alleen over hoe ze blij is dat Shannel eruit is, terwijl ik niet meer weet wie Shannel is. Of dan appt ze dat ze naar Engeland gaat en ik vertel haar dat ze cherry bakewells moet kopen en dan krijg ik een dag later een foto van een doosje cherry bakewells. Met een berichtje dat het dus gewoon appel rondo's, maar dan met kersen, zijn. Jep. Eigenlijk wel. Maar ík vind ze lekker.
Ik kan wel sociaal zijn, mam.


Mijn vriendin had aan haar ouders verteld dat we samen naar een appartementje zoeken. Dat het waarschijnlijk nog even duurt voordat we iets vinden, maar dat we dus zoeken. Haar vader zei dat ze het allemaal onderschatte en dat het lastiger was dan ze dacht.
Ik weet oprecht niet wat er dan zo lastig moet zijn.
Het zelf dingen regelen?
Ik weet hoe je de druk op de boiler aanpast. Ik was op mijn kamer altijd degene die er was voor afspraken met de loodgieter, die kerel van Ziggo en die man die de wasmachine kwam maken en de vereniging van eigenaren die op het balkon kwam kijken en toen weer weg ging. Oh, en ik kan schoonmaken en koken. Wat onderschatten we dan? Misschien onderschat je ons wel.


Ik kan blijkbaar slagroomsoesjes met een chocoladeglazuur maken. Elke keer dat ik iets maak, denk ik: oh, hier moet ik een foto van maken en dan vergeet ik het en heb ik geen bewijs van mijn prestatie.
Geloof me, ik kan slagroomsoesjes maken, maar ik vond het iets te veel moeite om nog een keer te doen.
Ik ben meer van de chocolate chip cookies.