Welcome to my life.

Mijn leventje telt misschien nog maar 14 jaartjes, maar toch heb ik al het één en ander meegemaakt.

Welcome to my life..

Op 15 april in het jaar 1989 werd mijn broer geboren, maar na 4 jaar kreeg hij er al een zusje bij, ik.
Ik ben geboren in Brugge(België op 2 maart 1993 rond kwart na 2 's nachts.
Ik hield niet van mijn mama's melk, ik hield niet van de babymelk in de winkel.
Mama wist niet wat ze me mij moest aanvangen, ze ging naar de dokter met mij, en telkens schreef hij mij een ander soort melk voor. Een week ging dit, maar na die 7 dagen was ik ze beu.
Op den duur waren alle melkjes al geprobeerd en zat er maar 1 ding op; fruitpapjes.
Dit was eigenlijk veel te vroeg voor mij, nog voor al mijn leeftijdsgenootjes at ik al fruitpap.
Ik vond het heeeerlijk.
Voor de rest ging het zoals bij elke baby's; 'snachts opstaan..pampers verversen..wenen..

Toen kwam mijn eerste woordjes.
Elk kindje zegt als eerste woordje 'mama' of 'papa' of zoiets.
Maar ik wou geen mama en papa zeggen, het eerste wat ik zei was 'koek'. Geloof het of niet, maar dat was mijn eerste woordje.
Als we naar de dokter gingen, om te controleren of alles goed ging met 'de kleine', liet ik de dokter doen..maar na elke consulatie zei ik 'Koek'..waarop de dokter antwoorde; ja ja, je krijgt van mij een koek.
Natuurlijk was ik dik tevreden, die rare meneer met die lange vest begreep mij en gaf me wat ik wil!

Toen ik 2 jaar en een half was, scheidden mijn ouders, natuurlijk is dit veel te lang geleden en weet ik niets meer van die tijd.

De dagen gingen voorbij..de jaren gingen voorbij..Intussen woonden mij ouders al met iemand anders,mijn mama met haar nieuwe vriend, mijn papa met zijn nieuwe vriendin en haar 2 kinderen.
Met de nieuwe vriend van mama kon ik het goed vinden en met de vriendin van papa ging het ook goed.
De kinderen van haar waren ouder dan mij én waren jongens, dus had ik niet zoveel aan hun.
Mijn broer vond het wel tof, 2 jongens rond hem!

Toen ik 7 was, hoorde ik geweldig nieuws van mama en haar vriend, ze verwachtten een kindje!
Ik dacht dat het een meisje was, mijn broer dacht daar anders over. Maar ik had gelijk, ik was door het dolle heen, een klein zusje!

De dagen en jaren gingen weer voorbij en toen mijn broer 15 was, ging het niet meer goed tussen hem en onze vader.Ik begreep dat nog niet zo goed, ik was nog maar 11, en ik vind het verschil tussen 11 zijn en 14 zijn een groot verschil.
Mijn broer is een jaar en een half niet meer mee geweest naar onze papa en ik moest altijd alleen, naar 2 jongens waar ik niet zoveel pret mee beleefde...
Ik ging ook niet meer graag..maar ik liet niets merken.
Ik had wel eens gezegd tegen mama dat ik geen zin had om te gaan, maar ze ze dat dat wel eens kon gebeuren, dat ik geen zin had.
Toen ik net geen 13 was geworden, en mijn broer bijna 17 was, kwam hij terug mee.
Maar in plaats dat het goed ging, ging ik écht niet meer graag naar daar, maar ik had geen keus.
Ik zei er niets over en deed alsof ik daar graag was, voor de lieve vrede..
Bij mama en haar vriend was ik héél graag, dus gelukkig was ik de meeste tijd daar..

2de dieptepunt; mijn broer lijdt aan autisme( eerder het syndroom van asperger), een lichte vorm,zeggen ze, maar wel erg genoeg voor mij!
Ik kom niet overeen met hem, ik lig altijd in ruzie met hem, en mama kan het dan ook niet meer aan.
Ik zou het liefst een gewone broer hebben.
Ik kan er soms (meestal..)niet tegen..
Ze zeiden dat dit erfelijk is, maar mama heeft het niet, dus we vermoeden dat papa het heeft.
Hij wil daar niets over weten en zegt dat we overdrijven en zo..
Dat is de typische reactie van hem.

Wanneer er een feestje was bij mijn papa, voor een verjaardag, een communie of zoiets,baalde ik.
De familie van papa was er nooit bij, ik zag die al van toen ik een kleutertje was niet meer en het was altijd bij de familie van zijn vriendin, en die familie kon (kan) ik niet lucht(t)en..
Want telkens als we daar zijn, ma(a)k(t)en ze mijn mama en haar vriend zwart.
Ik kon daar niet tegen, maar ik deed niets, alles voor de vrede..Ik wou niemand kwetsen, en ik wou zeker niet dat ik ruzie zou hebben met die familie(?)..

Toen ik 13 ging worden, verhuisden we bij mama, haar vriend en zij gingen uit elkaar.
Mijn lief zusje moest het dus ook maar voelen..ik vond dat zo erg voor haar, maar het ging niet meer tussen haar ouders.Ik had medelijden met haar..Maar toen ik voelde dat haar ouders wél overeenkwamen met elkaar , was ik opgelucht.(Mijn ouders leefden in oorlog..)

Papa was natuurlijk SUPER blij, hij kon haar (ex-)vriend niet luchtten.
Ik was ook wel blij dat de vrede de bovenhand nam bij mijn ouders.

Ik ging nog steeds niet graag naar papa en liet het als maar meer merken.
Ik voelde gewoon dat ik niet thuishoorde daar, en ik zag als maar meer kenmerken van het syndroom van asperger bij mijn vader.
Je KON gewoon NIET babbelen met hem.
Het was té erg dat ik depri naar daar ging.

Ik had ook sinds het begin van dat schooljaar een lief (die ik nog altijd heb), en papa verweet me dat ik niets meer zei door hem, wat totaal niet waar was.
Ik heb geen zin om te zeggen wat hij allemaal van onzin uitkraamde, omdat het teveel en te erg is voor woorden.Maar dat het aan het syndroom van asperger ligt, weet ik zeker!!

In het begin van deze vakantie is er een keerpunt in mijn leven gekomen.
Ik zat er door en moest terug naar mijn mama. Ik belde haar op en vertelde haar dat ik het zat was
en dat ik terug naar haar wou (ik was net 2 dagen bij mijn papa).Papa was natuurlijk razend, wat ik wel verwacht had,maar ik kon het niet meer..
De vriendin van papa heeft me voor vanalles beschuldigd en tierde op mij, ik was dat niet gewoon van haar.
Na een 2 weken heb ik het voor een weekend nog eens geprobeerd, maar zei tegen papa dat ik die zaterdag graag eventjes naar het ziekenhuis wou (de broer van mij lief lag daar, en ik kwam en kom daar ook goed mee overeen).Hij zei dat het goed was.Ik vroeg hem ook of hij het erg vond dat ik die zondag (het ging EI-NDE-LIJK eens warm zijn) met mijn lief en mijn mama naar het strand mocht, hij zij dat het goed was..tot 'savonds.Hij riep me bij hem en vroeg me waarom ik zoveel plande terwijl ik bij hem was en al zo weinig bij hem was, ik zei dat ik ook wil plannen wat IK wil, dat ik ouder wordt en ook iets wil.Hij antwoorde dat hij zijn leven moest aanpassen aan hoe ik het mijne plande. Dat had er dus NIETS mee te maken.Wat er nog gezegd is geweest weet ik niet meer, wel weet ik dat hij het niet begreep.
Je moet ook weten, mijn 2 stiefbroers (15jaar en 17jaar) en mijn broer (18jaar) gaan NOOIT weg en zijn verslaafd aan de PC en spelletjes.Dus het was een verandering voor papa.Hij vond me nog te jong om weg te gaan, maar is naar het strand gaan weggaan?Weggaan is voor mij uitgaan (fuiven ed..) en daar ben ik inderdaad nog te jong voor.
Die zaterdag heb ik mijn zin gedaan en naar het ziekenhuis geweest, en de zondag ben ik naar het strand geweest.
De ouders van mijn lief vinden het héél erg voor mij..Ze kenden mijn ouders van vroeger(toen ze nog samen waren) en wisten dus wie ze waren.
Ze pra(a)t(t)en me moed in..
Ze zijn zo lief voor mij en begrijpen het.

Binnen 2 weken begint het nieuwe schooljaar en alles gaat veranderen, ik ga proberen niet meer te moeten gaan naar mijn vader want ik zie dat echt niet zitten.
Mijn lief gaat naar een andere school, dus veel zal ik hem niet meer zien, maar onze liefde is sterk dus dat houden we wel vol
Ik ben blij dat ik met hem over alles kan babbelen..Hij begrijpt me goed.

Wat ik je nog niet vertelde is dat 2 weken geleden (toen ik daar naar het ziekenhuis was geweest) 's avonds nog naar een feestje moest bij mijn papa.
Niet overdreven: het was een HEL!!
Heel de familie zat heel de tijd op ons 4 (ik,stiefbroers en m’n boer) kap.Ze zeiden heel de tijd dat we kleine snotapen zijn die denken dat ze alles mogen.
Ze zeiden het niet om te lachen, maar echt uit haat.
Ook zei mijn papa; we moeten opletten wat we zeggen, of ze lopen naar mamaatje!
Sindsdien weet ik niet of dat ik wel nog ooit terug zal gaan.
Ze praten altijd slecht over ons, alsof dat we de meest ambetante kinderen zijn, terwijl dat echt niet waar is.
Altijd zo negatief.
Ik zal 1 voorbeeld geven om jullie een gedacht te laten hebben hoe het er aantoe gaat.
Mij stiefmama zei tegen mijn broer al roepend; ''IS HET WAAR OF NIET? DAT JE VANACHT OP DE PLAYSTATION ZAT,EN GEBAARDE ALSOF JE SLIEP,IS HET WAAR OF NIET,JE BENT NOG ZO LAF OM HET NIET TOE TE GEVEN!!''
(terwijl mijn broer al heel de tijd zijn 'schuld' had toegegeven..)
Mijn broer zei; JAA, IK ZEG HET TOCH?
waarop ze antwoordde; ''JE BENT NOG ZO LAF OM HET NIET TOE TE GEVEN''
Ik had er genoeg van en zei voorzichtjes; hij zegt et toch?
Weet je wat zij antwoorde (al roepend en krijsend); ''KENNE KIK JOEN TOCH NIETEND GEVRAAGD?''
Op die manier..ik voelde me klein, en verdrietig...waarom doen ze dat ons aan?
Ik kan er niet bijkomen..
Hoe kun je je kinderen uitschelden in hun bijzijn?
Ik snap dat niet..
Hoe kun je nu zoo negatief over je kinderen zijn?

Dat is nu 2 weken geleden..het ligt allemaal nog vers in mijn geheugen..
Ik ben blij dat ik nog een mama heb die me goed begrijpt.
..En een lief dat goed voor me zorgt wanneer het niet goed gaat met me.
Soms denk ik dat ik hem opzadel met mijn problemen..Maar hij stelt me gerust, hij wilt het beste voor me..
Hij is een engeltje, en zijn ouders en broer ook!
Ze vinden het erg dat ik dat allemaal moet meemaken..
Ik heb zelfs hun familie al mogen ontmoeten!!
1 tante en nonkel van hun hebben mij al 2 keer meegevraagd naar ergens, 1 keer voor te gaan eten en binnenkort voor hun huwelijksverjaardag
Mijn vriendje heeft echt een superfamilie.
Ik mag veel blijven slapen daar ( ze vertrouwen ons gelukkig ) en mag heel veel komen naar daar,
ze vinden het tof als ik daar ben..
Ik ben echt supergelukkig dat ik hun heb.

Dankzij hun weet ik wat ik mis..

een vader..waarmee ik een band heb en echte vaderdochter dingen mee kan doen..
een broer..Waarmee ik kan stoeien in het gras en dom mee kan doen..
Ik mis gewoon het familiegebeuren en de normale dingen in het leven, een normale jeugd hebben
en zo gelukkig mogelijk zijn.

Maar ik laat me niet doen, er zijn er veel die zeggen dat ze me bewonderen omdat ik een enorme positieve denker ben, mijn mama weet niet van wie ik dit heb, er is niemand van de familie die zo positief is..ohja, dat heb ik van mezelf zeker

Nadat ik dit verhaal heb geschreven, voel ik me opgelucht, en kan ik de hele wereld terug aan.
Schrijven is een remedie voor me, ik schrijf liedjes, gedichtjes en gewoon tekstjes, over alles en nog wat.

Sorry voor het lange verhaal..maar ik heb me eens laten gaan..

Liza

Bedankt voor het lezen..