Ben ik er wel??

Ineens zie ik de trouwfoto voorbij komen. Mijn vriendin is getrouwd! Een beetje perplex zit ik te kijken. Ja, dat er iemand met haar wil trouwen geloof ik best. Het is een ontzettend leuke vrouw. En ik weet hoe verdrietig ze was toen haar man bijna 10 jaar geleden had gezegd dat het meisje op kantoor ook erg leuk was en dat hij daar mee verder wilde. Ik was, net als zij, in shock toen dus ik gun haar al het geluk in de wereld.

Maar terwijl zij een scheiding moest doormaken, moest ik het overlijden van mijn Lief meemaken. Het waren zware tijden. Voor ons allebei.

Mijn vriendin had zich kranig geweerd. Ze was met de kinderen uit huis gegaan, had zelf een huisje gekocht en met hulp van familie en vrienden een nieuw leven opgebouwd. Ze deed een extra opleiding en kreeg een goede baan. Ik was helemaal trots op haar.

Ik was ondertussen mijn baan door de reorganisatie kwijt. Zo in de rouw vonden ze op het werk dat ik wel betere dingen te doen had dan in een traject, dus ik mocht thuisblijven met een paar maanden salaris. Een zegen of een vloek, ik weet het nu nog steeds niet. Maar ik was er wel aan toe, dus ik liet het maar gebeuren. Dus ik was veel thuis en nam mijn rust.

Een jaar later vertelde mijn vriendin dat ze weer een leuke man had ontmoet en dat ze gelukkig weer een setje was. Ze was zo blij niet meer alleen te zijn. Ik zat nog volop in de rouw, mijn Lief ontbrak nu al een jaar in mijn leven en ik moest er nog steeds aan wennen. Een andere man kwam absoluut niet in me op. Dus onze levens groeiden langzaam uit elkaar. Maar dat gaf niet. Zo iets gebeurd in het leven.

Nu zijn we 10 jaar verder en ineens zie ik dat ik al 10 jaar stilsta.
Terwijl zij weer opnieuw ten huwelijk werd gevraagd, heb ik zelfs niet eens kennisgemaakt met een andere man!
Met mijn baan/carriere is het ook nooit meer goedgekomen, want dat gat op mijn CV is altijd een heikel puntje tijdens sollicitatiegesprekken. Hier en daar krijg ik wat kruimels toegeworpen van het uitzendbureau, een half jaartje hier, een half jaartje daar. Dat zet maar weinig zoden aan de dijk. Tekort om echt te kunnen laten zien wat je kan en te kort dat mensen echt in je geïnteresseerd zijn. Zolang het werk wordt gedaan is het goed en daarna een vriendelijk handje en weer verder.. Je doet het, want het moet, maar je word er wel moedeloos van.

En in die tien jaar heb ik wel wat geprobeerd. Ik begon een opleiding zodat ik een eigen salon zou kunnen openen. En tijdens mijn werk had ik dan ook mogelijkheden om stage te lopen. Maar helaas mag dat niet in de WW, dus heb ik de opleiding nog niet kunnen afmaken. Dat is wel frustrerend en doet zeer in mijn portemoneetje...

Maar nu zitten we dus alweer 4 maandjes op de reservebank. De economie schijnt te groeien en de werkgevers kunnen maar niemand vinden.. Maar op al mijn sollicitaties van deze maand heb ik nog geen enkele reactie ontvangen...
En ondertussen zit ik nog regelmatig aan de stootkuren prednison wegens ernstige benauwdheid, dat maakt het ook allemaal niet makkelijker....

Kortom, de afgelopen 10 jaar zijn voor mij dus niet zo goed verlopen terwijl mijn vriendin haar leven dus toch weer aardig op de rit heeft. Best confronterend eigenlijk...