Melancholisch
Ik kijk naar de fotos. Daar had ik willen staan. Naast hem. In een mooi huis, mooie auto en mooi bedrijf en leuke hondjes. Waar is het fout gegaan? Waarom heb ik toen naar anderen geluisterd?
Hij was getrouwd, mijn collega en zou nooit voor mij kiezen bedacht ik. Ik moest verdergaan met mijn leven zei iedereen. Ik heb het gedaan. Ik ben verder gegaan. Hij was getrouwd, met kleine kinderen. Daar zat geen toekomst in dacht ik. En toen wilde ik ook helemaal niet dat hij zijn gezin in de steek zou laten.
Het meisje wat ik heb ingewerkt staat nu stralend naast hem. Leuke meid. Aan haar ligt het niet. Maar had ik dat kunnen zijn? Of zou hij haar ergens anders hebben ontmoet en had ik dan alsnog verloren?
Zie me nu zitten. Armoedig, altijd zoekend naar een baantje. Soms ziek, altijd zuinig en voorzichtig levend. Weinig sociaal leven. Ik voldoe absoluut niet aan het beeld dat ik toen voor me zag. Ik had daar willen staan, ook wel zonder hem. Bij een succesvol bedrijf en een auto van de zaak. Een leuk huis en geen zorgen.
Waar is het misgegaan?
Minofmeer, vrouw, 58 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende