Vacature na vacature

WW is weer aangevraagd en het Grote Zoeken is dus weer begonnen. Als dikke stroop glijden de vacatures over mijn beeldscherm. Bij sommige vacatures vraag ik mezelf echt af: wat is dat voor werk?? En waarom is tegenwoordig alles in het engels/amerikaans/zelfverzonnen? Vroeger was je gewoon verkoper.. tegenwoordige salesengineer?? Het jeukt gewoon...

Elke dag pers ik er natuurlijk een sollicitatie uit. Voel me net een kip. Elke dag een eitje... en soms hoor je wat en soms nix. Ik neem het maar niet persoonlijk. Een 40-urige baan voor 1900 euro in de maand.. ik heb er eigenlijk helemaal geen zin in. De hele dag in een callcentre... ik haat stilzitten en 8 uur geen baas over mijn eigen gedachten te zijn lijkt me een gruwel. Maar het is werk, dus ik solliciteer...en als ik de baan krijg, dan ga ik het ook doen hoor... dat wel...

De afwijzing voor vakantiehuisjesschoonmaakster kan ik vergeten. Volgens de HR-meneer zoeken ze iemand die wat jonger is, want het is hard werken??? Blijkbaar gaat hij ervan uit dat ik dat niet meer kan? Nou, prima hoor. Zoveel zin had ik daar ook weer niet in...

De ene vacature na de andere is voor 40 uur in de week. En soms zelfs flexibel.. ook in de avonduren en/of in het weekend. In ploegendienst of flexibel waar nodig. Zucht... ik heb wel een leven naast het werk he.. hoe ongemotiveerd dat ook klinkt voor een werkgever...
Ik heb een kind op te voeden, een huishouden te draaien, huisdieren en tuin te verzorgen... die zijn allemaal niet zo flexibel... Die willen allemaal elke dag een beetje aandacht en inzet. Ik kan niet midden in de nacht op een bedrijventerrein rondhollen of het hele weekend achter een balie... De werkgever moet echt even op z'n beurt wachten...

Ik denk met weemoed aan mijn oude baantje terug... lekker flexibel 16 uurtjes in de week, gewoon lekker zelfstandig administratie afhandelen. No Stress... Maar ik moet een beetje detoxen... dat werk is aan een ander vergeven... shit, balen... Regelmatig surf ik langs de uitstaande vacature...Ik zit verdorie nog in mijn vakantie en ben officieel nog in dienst... Maar van die gevoelens moet ik maar zo snel mogelijk af.

Het is als een verkering die je aan de kant heeft gezet en jij het eigenlijk niet wilt.. je blijft toch hopen... Maarja, voorbij is voorbij.... Door naar al die andere vacatures die me dus echt niet boeien... Net als liefdesverdriet.. dan zit je ook niet te wachten op een nieuwe verkering.. Maar in de werkende wereld moet dat wel... wie niet werkt zal niet eten..