Negativiteit

Ligt het aan mij of ligt het aan de wereld? Zoveel negativiteit in mijn leven. Totaal onverwacht, totaal onverdiend. Wat een rare tijden.

Het begon al dit jaar. Mijn oproepwerk werd per direct beëindigd wegens de corona lockdown. Dat is schrikken. Als oproepkracht heb je verder geen rechten. Ik zou WW kunnen aanvragen, maar dat zitten veel consequenties aan. Dus maar druk solliciteren en gelukkig binnen een week een nieuwe baan als uitzendkracht. Dat leek een positieve wending!

Tuurlijk, het was 80 km van huis. Dat was wel een dingetje. Maar door Corona viel het allemaal nogal mee op de weg. En dus was het goed te doen en was ik allang blij een inkomen te hebben. Ook was de werkkring gezellig en het werk weliswaar erg eenvoudig, maar ook afwisselend. Kortom, ik voelde me opgewekt.

Die opgewektheid werd versterkt door het feit dat mijn uitzendcontract 3x een maand werd verlengd. En toen kwam de vraag of ik niet een jaarcontract wilde? Wat een verrassing, wat een leuke verrassing! Als 55plusser verwacht je niet ooit nog een langdurig contract te krijgen. Dus ik ging nog opgewekter aan het werk en toen ik het voorstel onder ogen kreeg twijfelde ik geen moment, Graag!

Maar toen veranderde ineens alles. Het voorstel was mooier dan het arbeidscontract. En dus stelde ik wat vragen. Vooral het ontbreken van een reiskostenvergoeding was een hindernis. Onder de streep ging ik er dus niets op vooruit. Het uitzendcontract was eigenlijk beter, maar bood natuurlijk weinig zekerheid. Maar ik besloot het jaarcontract toch te tekenen. Zekerheid tijdens Corona is toch ook wat waard.

Helaas had ik toen buiten de waard gerekend. De inkt van mijn handschrift was nog niet droog of ik kreeg te horen dat het arbeidscontract werd ingetrokken. Bij nader inzien was ik ongeschikt gebleken. En ik kon ook direct mijn werk op uitzendbasis aldaar beëindigen. Met een vaststellingscontract stond ik perplex buiten. Waar kwam dat vandaan?

Thuis liet ik alles even bezinken. Een jaarcontract en dan weer niet. Ontslagen voor de startdatum. Kan dat zomaar? Nee, natuurlijk niet. Maar het had natuurlijk te maken met opvolgend werkgeverschap en ketenregeling. Ik kon geen jaarcontract krijgen.

Ik was al direct in vaste dienst gekomen. En daar hadden ze helemaal geen zin in. De vaststellingsovereenkomst was een farce. Ze wilde geen enkele cent aan mij uitgeven en ook geen rekening houden met het opzegtermijn. Ik kreeg een behoorlijke lading negativiteit over mij heen gestort waarom ik niet geschikt zou zijn. En ik zag een gang naar de kantonrechter al voor me om mijn WW rechten niet te verspelen als het nodig zou zijn.

Maar gelukkig werd de lockdown weer opgeheven en werd ik weer opgeroepen voor mijn oude werk. Ik zat gelukkig niet zonder inkomen! Dus toen de advocaat aanbood het e.e.a. op ontslag tijdens proeftijd te gooien heb ik maar toegestemd. De proeftijd was nietig, maar ik wilde er vanaf. Ik voelde me mentaal bont en blauw geslagen zonder reden. Vier maanden was ik geschikt en toen ineens niet meer.

Het werk op mijn oude werkplek was een verademing. Er was weer vriendelijkheid en geruststelling. Hiervoor was ik dan toch geschikt. Het deed me goed.

Ik nam natuurlijk een risico toen ik zag dat er een vacature vrij kwam wegens pensionering. Ik dacht: ik doe het werk al, waarom zou ik niet solliciteren? Maar helaas, ik kwam de selectieronde nog niet eens door. Na twee weken volgde een nietszeggende boodschap dat zij geschiktere kandidaten hadden gevonden. Dan krijg je natuurlijk wel de deksel op je neus. Maar dat heb ik maar weer achter me gelaten. Ik neem het niet persoonlijk.

Peter R. de Vries werd doodgeschoten en ondanks het opheffen van maatregelen is Corona nog steeds een bepalende factor voor vele zaken. Het is moeilijk opgewekt te blijven.

En de negativiteit is nog niet ten einde. Ik kreeg een klacht aan mijn broek over rascisme. Ik maakte de onvergeeflijke fout mijn surinaamse collega te vragen waarom zij haar foto op internet had gezet terwijl ik verwees naar een baby-orangoetan plaatje. Mijn fout. Maar mijn excuses wil ze niet aanvaarden, dus er komt een hoop negativiteit in de lucht.

Het auto-praktijkexamen in september van mijn dochter is ondertussen geannuleerd door de rijschoolhouder omdat we op dit moment alleen maar de 60 minuten lessen kunnen betalen. Het oproepwerk is weinig. De rijschool staat echter op de 90 minutenles voor de examendatum. Alles of niets dus en heeft zelf de conclusie getrokken; niets dus. Waarom zo'n hard standpunt? Zo'n teleurstelling voor mijn dochter. Nu moeten we op zoek naar een nieuwe rijschool en ze was er bijna.

Ik word er zo verdrietig van. Waar komt die negativiteit toch allemaal vandaan?