Het eerste weekje van het jaar

De laatste weekjes waren chaotisch. Maar gelukkig kunnen afsluiten volgens plan: lekker thuis. Met een fikse verkoudheid en al dagen een flinke astma aanval. Maar he.. dat zijn we wel gewend.

Ik ben al dagen benauwd en kortademig en puf me een ongeluk aan verschillende puffers. Echter helpen doet dat helaas niet. Maar dat ben ik ook gewend. Ik zal naar de huisarts moeten in het nieuwe jaar.

Op mijn werk ging het, maar meer ook niet. Ik kwam totaal uitgeput thuis Oudejaarsdag. Trappenlopen en een stuk wandelen, het ging niet meer. De afstand naar de keuken en het toilet waren een uitdaging. Duidelijk een gevalletje van over mijn grenzen gaan. Maar denk je: even uitrusten.. 3 dagen vrij en dan pas weer werken! Moet lukken.

Maar het nieuwe jaar is net begonnen of daar begon de chaos alweer. Een oproepcollega is ziek meldt de teamleider. Verder niets. De collega stond ingeroosterd met mijn andere collega voor donderdag en vrijdag. En we zijn maar met z'n drieën, dus zou dat betekenen dat ik alleen Nieuwjaarsdag heb, maar 1 dagje krijg om 'op adem te komen'.

Ik schiet in de lach... zo gaat dat echt niet lukken. Ik had deze baan aangenomen omdat het een weekendbaantje was van 12 uur met af en toe extra uren voor extra inzet waar nodig. De afgelopen weken heb ik alleen maar dubbele uren gemaakt wegens vakantie van vast personeel. Dat is nog te overzien en overzichtelijk. En eerlijk is eerlijk... ik heb het waargemaakt, ik heb het gedaan, maar zit echt aan mijn grens nu.

Maar nu opeens weer een zieke? Nog meer uren draaien terwijl ik naar adem hap? Hoe regel ik dat nu weer? Ik kan het stuk van de metro naar kantoor echt niet lopen. Dat is echt geen aanstellerij. Dat is astma. Ik moet naar de huisarts en ook dringend bloed laten prikken van de longarts. Dat wilde ik deze 2 vrij dagen allemaal doen. En tussendoor rustig aan doen.

Afijn, voorlopig doe ik gewoon of ik gek ben. Mijn teamleider heeft niet gevraagd of ik kom werken. En dat is verplicht toch? Het is kinderachtig, dat weet ik wel. Maar wat moet ik anders? Uitleggen dat ik ziek ben maar niet ziekgemeld wil zijn, want dat maakt het leven gewoon nog moeilijker? Ik vermoed dat niemand op mijn uitleg zit te wachten als het probleem niet wordt opgelost. En nu vermijd ik aandringende gesprekken. Het is kinderachtig, maar ik doe het toch. Ik doe net of ik de melding niet gezien heb.

Nooit gedacht dat een weekend-oproepbaan zo stressvol zou zijn. Afijn, in april loopt het contract af. Ik weet natuurlijk nu al dat mijn contract niet verlengd wordt door mijn gedrag nu. Maar als ik het uitleg gebeurd hetzelfde. What a life.