Keihard op de handrem...

Ik had het al voelen aankomen natuurlijk. Maar niet naar jezelf luisteren he... vooral doorgaan. Vooral niet luisteren, vooral niet nadenken en maar doorgaan.

Mijn werk was de afgelopen maanden een stressverwekker. Niet vanwege het werk of de uren. Nee, die zijn helemaal passend. Daarom ben ik ook zo blij met mijn baantje.
Maar de nieuwe manager is een controlefreak en heeft allang besloten mij te vervangen. Dat veroorzaakt stress, verdriet en verontwaardiging. Het is zo oneerlijk dat iemand zomaar iets kan afpakken waar je plezier aan beleefd! Dat iemand zomaar in je bestaan kan ingrijpen, want geen werk is toch een probleem... Maar daar zit hij niet mee.

En dus met stress en opgekropte woede, verontwaardiging en verdriet toch gewoon aan het werk blijven. Jezelf niet laten kennen en professioneel blijven. Tenslotte weten je collega's helemaal niets van de hoed en de rand of misschien wel, maar kiezen ze de makkelijkste weg... In elk geval kunnen die weinig voor je doen dus gewoon maar jezelf blijven is het beste (denk ik).

En dan hoor je officieel dat je kunt gaan en begint het loslaten.. Ook niet zo makkelijk als je denkt en als je het werk leuk vind. Net alsof je speelgoed wordt afgepakt en jij met lege handen moet zien hoe iemand anders daar plezier aan beleeft...
Dus de laatste week is gewoon het zwaarst.

Twee weken geleden op maandag gewerkt. Daarna op dinsdag mijn controlebezoek aan de longarts.. ja de longtest was bijzonder slecht. Hij was verbaasd en verrast en bezorgd. Direct meer medicijnen en direct een nieuwe controleafspraak gemaakt.

En dan was woensdag mijn laatste werkdag. Met opgekropte emoties alles netjes afgewerkt. Zelfs de laatst aangedragen klusjes nog maar even gedaan. Kwestie van trots.. maar de benauwdheid was hoog. Een trap kon ik allang niet meer op.. maar gelukkig was daar de lift. Het tempo in de gang verbloemde ik door op mijn telefoon druk te doen... Niemand hoefde te weten dat het eigenlijk niet ging... kwestie van trots. Ik zou met opgeheven hoofd gedag zeggen, afscheid nemen en weglopen!

Dat is ook gelukt, maar vraag niet hoe... Natuurlijk betaalde ik daar snachts de tol voor. Happend naar adem, hoestend, puffend en zittend in bed de nacht doorgekomen. Totaal buitenadem...
En dat bleef zo de volgende ochtend.

Als een bejaarde de hond uitlaten.. twee straatjes uit in een slakkentempo. Hijgend, puffend en hoestend en gauw weer naar huis. Weer salbutamol, maar helpen deed het allang niet meer. En dan merken dat het praten niet meer gaat.. niet genoeg lucht om een zin af te maken... het weekend komt eraan...

En dus de huisarts gebeld. En toen ging het allemaal anders dan gedacht...

Ik dacht een kuurtje prednison, ben ik er zo weer bovenop. Zo gaat het al het hele jaar en ik red het er elke keer net mee. Maar in plaats daarvan direct doorverwezen naar het ziekenhuis... Verbaasd was ik.. ik was benauwd maar niet ziek hoor... ziekenhuis is wat overdreven... ambulance????
Voor ik het wist had ik prednisoninjectie gekregen en werd ik op een brancard de huisartsenpraktijk uitgereden en lag ik binnen drie kwartier op de eerste hulp...

Je geeft je er maar aan over. De toegediende zuurstof was welkom en het is toch fijn dat ze alles even checken. Ik ging ervan uit dat na alle checks en toegediende medicijnen het een kwestie van tijd zou zijn dat ik weer naar huis mocht. Ik ben benauwd, maar niet ziek!
Toen een nieuwe longarts dus met klem verzocht of ik me wilde laten opnemen moest ik dus echt overtuigd worden. Komop jongens, zo erg is het echt niet hoor. Ik voel me prima, beetje benauwd.. ja, praten is lastig want weinig lucht... maar het lukt wel...

Maar het is donderdagavond, een nachtje ziekenhuis is misschien verstandig. Ter observatie en voor extra zuurstof. Beter voor de organen want saturatie ver onder 88%.. Nouja vooruit...

En daar lig je dan ineens. Met een zuurstofmaskertje in je neus op een afdeling met andere mensen. Met een verpleegster die ineens allerlei medicatie met je doorneemt en toedient. Gekkenhuis... mijn leven wordt ineens keihard op de handrem gezet....