De bodem van de put geraakt...

Welnu, als ik het goed beschouw kan ik eigenlijk niet veel dieper zakken. Ik ben werkloos, ik ben chronisch ziek, ben net uit het ziekenhuis en ben mijn netwerk ergens verloren...

Dat merk je als je met de ambulance naar het ziekenhuis wordt gebracht en eenmaal op de afdeling in het ziekenhuis ligt en er niemand op visite komt tijdens bezoekuur. Iedereen is druk met werk, druk met kinderen, druk met feesten en druk met vakantie. Maar ik krijg wel appjes over hoe het gaat enzo en leuke fotos van volle tafels met eten en wijn en brede glimlachen dat ik in elk geval dikke knuffels krijg.

Familie komt natuurlijk wel. Dat lieve nichtje was toch al in de buurt en je broer komt schone kleding brengen. Toch nog een beetje aandacht. En na het ziekenhuis brengt je broer je ook weer terug naar huis, drinkt nog een bakkie koffie en gaat dan weer weg. Plichten roepen...
Maar van vrienden blijft het stil. Er liggen wat kaartjes van lieve buurtjes die de ambulance hebben zien staan, maar verder is het stil.

Als je meld dat je weer thuis bent en nu aan het aansterken bent volgen weer vele appjes met sterkte en beterschap en vooral laten weten als je iets nodig hebt...Tja, even die arm om je heen, maar daar ga je niet om vragen. Dat moet eigenlijk spontaan zijn van je vrienden. Maar daar heeft iedereen het eigenlijk te druk voor.

Dan komt het UWV langs, want er moet ook nog gewerkt worden natuurlijk. Ook tijdens ziekte drukte de reintegratiemeneer me op mijn hart. Staat in de voorwaarden van de ww. Nee, hij kon geen baan aanbieden, ook daar moest ik zelf naar op zoek. Maar voorlopig haal ik het einde van de straat nog niet, dus ik heb er een hard hoofd in. Ach, zei hij bemoedigend, een baan in de productie, dan kun je lekker blijven zitten.

Ja, ik zou het prima vinden hoor. Maar vind maar eens zo n werkgever die je werk gaat geven als je chronisch ziek bent...

Kortom ik voel me klote, ontmoedigd, verdrietig en ellendig. Dit is de bodem van de put. Maar hij kan nog dieper, dat weet ik ook wel. Dus we moeten weer omhoog!