De laatste loodjes

Welnu, afijn... de emotionele klap van het afscheidnemen van mijn werkplekje ben ik nu wel te boven.

Ik was verdrietig, het voelde onterecht en alsof ik mislukt was, maar die gevoelens zijn gezakt. Tuurlijk ga ik de regelmaat wel missen en de leuke collega's. Het loopje naar de koffie...het geld... ja, ga ik allemaal missen, maar het was een leuke ervaring. Dus we nemen het mee.

Het bericht van het niet verlengen van mijn arbeidscontract kwam toch nog onverwacht. Maar misschien was de wens de vader van de gedachte, want ik had het wel al voorgevoeld. Ik voelde het wel aankomen natuurlijk maar ik wilde het eigenlijk niet zien. Ik had niet gedacht dat het echt zo zou gaan. Ik deed mijn werk immers prima? Tja... als hardwerken een garantie zou zijn voor succes zou de wereld er heel anders uit zien haha... Maar ik wist natuurlijk al vrijwel direct dat ik niet in het plaatje van de nieuwe manager paste...

Dus ik ben zelf niet mislukt. Zo voel ik het gelukkig niet meer. Soms staat iemand je gezicht niet aan. Je kunt niet heel de wereld winnen. Iemand zag de kans schoon mij te lozen en zo is het gebeurd. Zit niets persoonlijks achter. Zo zie ik het ondertussen wel.

Nu dus met opgeheven hoofd de laatste weken uitzitten. Das nog wel een klein dingetje. Ik voel me nog wel pootjegehaakt met dat aangetekend schrijven... Een koppie koffie en de mededeling was ook goed geweest, maar die gevoelens moet je dus gewoon doorslikken. Geen kleur bekennen verder. Het is een mannenbedrijf, dus er zal verder niet over gepraat worden. Dus dat doe ik dan ook niet.

Ik moet opgeven welke taken er nog uit staan.. nou, geen... ik was helemaal bij. Dus het worden saaie weekjes... Nog even mijn takenpakket uitschrijven voor mijn opvolgster en meer is er verder niet. Iets nieuws ga ik ook verder niet meer oppakken natuurlijk. Gewoon mijn werk overdragen en opgewekt het kantoor verlaten.

Tenslotte moet je zulke werkgevers ook eigenlijk geen tweede gedachte meer geven. Zij vonden mij het niet waard blijkbaar, dan moet ik het ook als zodanig waarderen... het was tijdverspilling.. op naar een werkkring waar ze mij als persoon wel kunnen waarderen.