Brief | Lieve opa

Hoi lieve opa,

Samen met pap ben ik een 'Indo projectje' opgestart, we onderzoeken samen hoe KNIL-soldaten (van Indo-Europese afkomst) hun loyaliteit ten opzichte van Nederland ervoeren. Vooral tijdens de Tweede Wereldoorlog en de dekolonisatieoorlog. Ik vraag me soms af wat je hiervan zou vinden, of je zou vinden dat we het beter kunnen laten rusten (om er vervolgens bij elkaar opgeteld dan tóch veel over te vertellen). Het ligt al een tijdje stil, maar we zijn nu allebei begonnen in Revolusi en dat zwengelt de interesse en behoefte weer aan. Het maakt ook dat ik meer dan anders aan je denk.

Ik denk veel aan je. Aan jou. Aan oma. Aan jullie bijzondere levens, jullie karaktereigenschappen en waar ik jullie in mezelf terugvind (en waar ook niet). In de afgelopen periode hebben mensen me (en soms voelt het als een beschuldiging) aardig genoemd. Aardig naar anderen (met geduld communiceren, rustig blijven), in feedback (benadrukken wat nog geleerd kan worden, uitleggen waarom iets niet goed gaat) en voor mezelf opkomen. Ik vind dat moeilijk. Ik begrijp de behoefte aan hardheid, directheid niet altijd.

Ik herken hierin de (aangeleerde) Indische zwijgzaamheid. De Indische neiging om niet teveel op de voorgrond te staan, vooral maar hard te werken en niet te klagen. Als het echt de spuigaten uitloopt kom ik heus voor mezelf op, maar veel liever zoek ik verbinding en samenwerking. En opa, ik herken jou hierin. Dat maakt me trots, dat er een stukje van jou in mijn persoonlijkheid terecht is gekomen. Karaktereigenschappen die ik in jou altijd bewonderde, vind ik soms een beetje terug in mezelf.

Ik zou je zo graag willen vragen of jij dit wel eens hebt ervaren, met al die belanda's om je heen. Die directe Hollanders waar jij met je bruine huid en bescheidenheid niet zo goed tussen paste. Pap kan ik het niet vragen, da's echt een heel bijzonder persoon an sich, zoals je zelf wel weet. Heel anders dan jij.

God, wat mis ik je.

Alle liefs,
Ik hou van je,
(Zit je houten pyjama lekker?)