Zij is alles.

Hoi dagboek,

Vorige week dook ik, geheel tegen mijn karakter in, halfnaakt de zee in. Het was een hete en vermoeiende dag geweest en na anderhalf uur training kon ik wel wat verkoeling gebruiken. Ik ben al jaren niet in de zee geweest. Ik ben bang voor muien, vind het water te troebel waardoor allerlei andere angsten de kop op doen en vind het water vaak te koud. Maar mijn sportmaatjes doken ook het water in. En ik had het warm. En ik wilde eindelijk weer eens zwemmen. Dus deed ik het. Ik had geen zwemkleding bij me (wel een schone onderbroek toevallig). En dus ging m'n BH uit en dook ik de toch wel koude Noordzee in, zwemmend tussen de kwallen.

Het was bevrijdend. Het water dat als satijn aanvoelde, de warmte van de dag, de ondergaande en bloedrode zon. Het was magisch. Ik voelde iets wat ik lange tijd niet meer heb gevoeld; mezelf. Gewoon ik, en niet meer het verlengstuk van mijn dochter.

Mijn zwangerschap resulteerde in een pittige bevalling met rugweeën, een ruggenprik, een vacuümverlossing en een bijna OK-bezoekje vanwege een vastzittende placenta. Het herstel van de bevalling was pittig (zowel fysiek als mentaal) en ons meisje heeft door het geweld van de bevalling een ruwe eerste paar nachten gehad. Ik wist niet dat een mens zo veel wanhoop kon voelen, ik dacht dat het nooit meer goed zou komen.

De maanden daarna waren zwaar. Ik leerde nu pas dat pasgeboren baby's helemaal niet zelfstandig kunnen slapen (who can blame 'em?) en dus droegen we haar continu in de draagdoek en -zak. Ze heeft gehuild. Zo. Veel. Gehuild. Ik heb spijt gevoeld. Wanhoop. Woede. Verdriet. Even dacht ik dat ik afgleed naar een postpartum depressie. Gelukkig is het niet zo ver gekomen en krabbelde ik weer op, net zoals mijn lijf.

Het krijgen van een kindje is ontwrichtend (zowel positief als negatief). Ik wist niet dat het zo heftig was. En ik was blij dat vriendinnen taboe-doorbrekende uitspraken hadden gedaan, waardoor ik niet voortdurend aan mezelf hoefde te twijfelen of iets wel normaal was. Er was absoluut geen roze wolk, wel veel momenten dat de zon doorbreekt.

En tegenwoordig, tien maanden na haar geboorte, schijnt de zon vaak. Met haar is het bijna iedere dag zomer. Als ze lacht verdwijnt de hele wereld en blijft er niets anders over dan haar oplichtende gezichtje. Als de 'wekker' 's ochtend afgaat en ze me aankijkt met die grote blauwe ogen en die lieve tandjes die ze ontbloot in die gigantische glimlach, dan stroomt alle vermoeidheid uit mijn lijf. En als ze huilt of pijn heeft valt alles weg, dan is het zij en ik en haar papa, om alles beter te maken.

Eén van haar namen verwijst naar de maan, maar we hadden haar beter naar de zon kunnen vernoemen.

Een collega zei tegen me dat kinderen vooral een antwoord zijn op existentiële vragen. En dat is ook zo. Zij is alles - alle betekenis, de zin, het leven.

Liefs,