Klein
18+ verhaal
Hoi dagboek,
Het leven bevreemd me soms. Er zijn soms luwe tijden waarin niks gebeurd, waarin alles loopt, waarin alles gemakkelijk lijkt te zijn. En in andere tijden is het een stapeling van de ene gebeurtenis na de andere.
De afgelopen paar weken waren, op z'n zachtst gezegd, bijzonder. Een situatie in mijn omgeving gaf me aanleiding om 'uit de kast' te komen wat betreft mijn ervaringen met seksueel misbruik. Ik ben zuinig op die informatie. Het was een periode in mijn leven waarop ik op mijn allerkwetsbaarst was en dat vertrouwen gun ik slechts een handjevol mensen. Het delen maakte een hoop mentale stof los (ik vergelijk het soms met het schudden aan een boekenkast die al jaren niet schoongemaakt is). Dat dwarrelt nu al een tijdje naar beneden en ga ik opruimen als de rust is wedergekeerd. Ik heb niet per se spijt dat ik het heb gedeeld, maar ik voel me af en toe zo zichtbaar voor de mensen met wie ik het gedeeld heb.
Daarbovenop is mijn werk nu heel hectisch, aan het einde van het jaar lijkt het alsof iedereen het benauwd krijgt en 'ineens' dingen af moeten. Er zijn ook daadwerkelijk een aantal belangrijke deadlines (subsidie, publicaties), maar ook een hoop dingen waarvan ik denk: dit hoeft niet zo. En dus probeer ik mijn hoofd koel te houden en prioriteiten te stellen, de boot af te houden waar ik inschat dat het kan en grenzen te stellen. Het gaat me steeds beter af.
Lief en ik hadden ruzie. Hij wisselt nu van baan (stressvol) en ik heb dus ook wat stressvolle weken achter de rug. Hij zei iets wat niet zo handig was (en wat hij ook niet zo bedoelde) en dat hakte erin. En dat deed me weer beseffen hoe klein ik me soms kan voelen. Hoezeer ik het eigenlijk belangrijk vind dat hij me normaal vindt. Hoe onzeker ik ben en hoe sterk ik mezelf onder een vergrootglas kan leggen. Hoeveel er kapot is gegaan door het seksuele, mentale, en soms fysieke geweld van jaren terug. Het maakt dat als ik weer terugval op heel oude gedachtepatronen ik mezelf moet (blijven) corrigeren. Het is metacognitie op z'n best en het is interessant om jezelf van een afstandje zo te bekijken. Maar god, wat zou ik willen dat het niet hoefde.
We hebben het uitgepraat - dat doen we altijd. De nasleep is dat ik me wiebelig voel, onzeker over alles wat ik doe en vooral over mijn waarde als mens. En zo veroorzaakt een opmerking, die hij onhandig uit en ik vervolgens ook nog verkeerd interpreteer, een kettingreactie die een oud beschermingsmechanisme in werking zet. Hoe kleiner je bent, hoe meer bevroren, hoe minder snel dit gevecht (wat je toch niet kan winnen of voor kan vluchten) voorbij zal zijn.
Soms vraag ik me af of ik nog kan groeien; of dat dit echt is hoe klein ik zal blijven. En hoort dit niet gewoon bij mij? Deze onzekerheid, deze denkpatronen? Is het misschien wel gewoon oké? Ben ik niet al ver gekomen, in vergelijking met jaren geleden?
Ik probeer met goede moed vooruit te kijken, lief dagboek. Maar soms is het zo, zo moeilijk.
Liefs,
Het leven bevreemd me soms. Er zijn soms luwe tijden waarin niks gebeurd, waarin alles loopt, waarin alles gemakkelijk lijkt te zijn. En in andere tijden is het een stapeling van de ene gebeurtenis na de andere.
De afgelopen paar weken waren, op z'n zachtst gezegd, bijzonder. Een situatie in mijn omgeving gaf me aanleiding om 'uit de kast' te komen wat betreft mijn ervaringen met seksueel misbruik. Ik ben zuinig op die informatie. Het was een periode in mijn leven waarop ik op mijn allerkwetsbaarst was en dat vertrouwen gun ik slechts een handjevol mensen. Het delen maakte een hoop mentale stof los (ik vergelijk het soms met het schudden aan een boekenkast die al jaren niet schoongemaakt is). Dat dwarrelt nu al een tijdje naar beneden en ga ik opruimen als de rust is wedergekeerd. Ik heb niet per se spijt dat ik het heb gedeeld, maar ik voel me af en toe zo zichtbaar voor de mensen met wie ik het gedeeld heb.
Daarbovenop is mijn werk nu heel hectisch, aan het einde van het jaar lijkt het alsof iedereen het benauwd krijgt en 'ineens' dingen af moeten. Er zijn ook daadwerkelijk een aantal belangrijke deadlines (subsidie, publicaties), maar ook een hoop dingen waarvan ik denk: dit hoeft niet zo. En dus probeer ik mijn hoofd koel te houden en prioriteiten te stellen, de boot af te houden waar ik inschat dat het kan en grenzen te stellen. Het gaat me steeds beter af.
Lief en ik hadden ruzie. Hij wisselt nu van baan (stressvol) en ik heb dus ook wat stressvolle weken achter de rug. Hij zei iets wat niet zo handig was (en wat hij ook niet zo bedoelde) en dat hakte erin. En dat deed me weer beseffen hoe klein ik me soms kan voelen. Hoezeer ik het eigenlijk belangrijk vind dat hij me normaal vindt. Hoe onzeker ik ben en hoe sterk ik mezelf onder een vergrootglas kan leggen. Hoeveel er kapot is gegaan door het seksuele, mentale, en soms fysieke geweld van jaren terug. Het maakt dat als ik weer terugval op heel oude gedachtepatronen ik mezelf moet (blijven) corrigeren. Het is metacognitie op z'n best en het is interessant om jezelf van een afstandje zo te bekijken. Maar god, wat zou ik willen dat het niet hoefde.
We hebben het uitgepraat - dat doen we altijd. De nasleep is dat ik me wiebelig voel, onzeker over alles wat ik doe en vooral over mijn waarde als mens. En zo veroorzaakt een opmerking, die hij onhandig uit en ik vervolgens ook nog verkeerd interpreteer, een kettingreactie die een oud beschermingsmechanisme in werking zet. Hoe kleiner je bent, hoe meer bevroren, hoe minder snel dit gevecht (wat je toch niet kan winnen of voor kan vluchten) voorbij zal zijn.
Soms vraag ik me af of ik nog kan groeien; of dat dit echt is hoe klein ik zal blijven. En hoort dit niet gewoon bij mij? Deze onzekerheid, deze denkpatronen? Is het misschien wel gewoon oké? Ben ik niet al ver gekomen, in vergelijking met jaren geleden?
Ik probeer met goede moed vooruit te kijken, lief dagboek. Maar soms is het zo, zo moeilijk.
Liefs,
26 nov 2020
- meld ongepast verhaal
-
Groningse
vrijdag 18 december 2020 10:29
Ik lees het nu pas, vandaar mijn late reactie. Je bent ongetwijfeld ver gekomen, probeer dat voor ogen te houden. Juist van degene die je lief is kunnen bepaalde opmerkingen er in hakken. Al bedoelen ze het niet zo. Door alle omstandigheden en stress kan het genadeloos aanvoelen. Met goede moed vooruit kijken is niet makkelijk. Zal de ene dag beter gaan als de andere. Maar er spreekt zoveel kracht uit. Dat gun ik je zo, kracht en moed !
-
Strigiformes
zaterdag 19 december 2020 21:45
Dankjewel @Groningse, ik waardeer je fijne reactie
Je hebt gelijk - juist degenen die dichtbij je staan kunnen veel onbedoeld leed veroorzaken. Nu ik er zo over nadenk, denk ik dat de situatie daarom ook zo uit proportie geblazen werd. Bij hem durf ik kwetsbaar te zijn, maar die kwetsbaarheid maakt ook dat ik minder gewapend ben tegen pijnlijke uitspraken.
Het is soms ingewikkeld om helder terug te kijken naar de weg die je afgelegd hebt, vind ik. Dankjewel dat je me er nog een keer aan herinnert dat ik inderdaad al een flinke weg heb afgelegd.
-
knowthyself
donderdag 28 januari 2021 17:24
Ik lees dit ook nu pas. Ja, je bent zeker ver gekomen. Herkennen, metacognitie, en er ook nog naar handelen doet lang niet iedereen je na. Als er 20 levels zijn van "het meester worden van je emoties/brein/zelf", dan ben je zeker al level 15 De enige mensen die nooit hoeven te vechten zijn de mensen die nooit opstaan en niets doen. Dapper!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 apr 2024 In geval van nood 18+
- O 25 jul 2023 Nachtmerrie ( 2 )
- O 30 aug 2022 Zij is alles. ( 2 )
- O 01 aug 2021 Zwangerschapspaniek ( 8 )
- O 06 jul 2021 All is well
- O 27 mei 2021 Verandering is de enige constante ( 2 )
- O 11 mrt 2021 Het verhaal van jouw leven ( 5 )
- O 28 jan 2021 Lust ( 12 )
- O 18 jan 2021 Brief | Lieve opa
- O 23 dec 2020 Terugblik ( 3 )
- O 26 nov 2020 Klein 18+ ( 3 )
- O 06 nov 2020 Buurman ( 6 )
- O 22 sep 2020 Hallo dagboek ( 8 )
- O 08 sep 2020 Brief | Lieve oma ( 8 )
- O 28 mei 2020 Brief | Muze