Hallo dagboek
Hoi dagboek,
Het is alweer lang geleden dat ik je geschreven heb over hoe het met me gaat. Vroeger schreef ik je vaak, soms meerdere keren op een dag. Online, in boekjes, op m'n telefoon. Ik heb schriften volgekalkt met ongeadresseerde brieven aan je (of aan mezelf?). Blijkbaar had ik veel behoefte aan reflectie, nu gaat dat meer automatisch. Het gaat ook makkelijker, ik kijk uit gewoonte terug op gebeurtenissen, bezie mijn handelen, emoties en gedachten. Nu voel ik weer behoefte om je te schrijven, een dialoog met mezelf aan te gaan.
We zijn inmiddels een jaar na mijn flirt met een burn-out en ik draai weer semi op volle kracht. Ik merk echter wel dat mijn hersenen snel 'beurs' worden, na een drukke en/of stressvolle dag voelen ze gezwollen aan, alsof er te veel tegenaan gestoten is. De laatste tijd slaap ik periodiek ook slecht, het zal wel te maken hebben met de stress van de afgelopen maanden, maar ook met de toegenomen pijn.
Werk blijft een groot onderdeel van m'n leven, als PhD-student word je op een gegeven moment toch een soort zombie. Alles draait om het onderzoek, het schrijven, je ideeën. Uit betrouwbare bron begrijp ik dat dit normaal is. Ik ben zoekend naar manieren om rust te vinden, ik vind het in vechtkunst, Japans schilderen, vogelen, lezen, gamen... Maar de drang om iets bij te dragen aan de wereld blijft het sterkste lonken en zo blijft werk een van de belangrijkste bouwstenen van m'n identiteit.
We hebben, na vele gesprekken en dramatische familie-situaties die het onderwerp aan hebben gezwengeld, besloten dat we een kindje willen. Ik vind het doodeng dit aan je te schrijven, alsof het een groot geheim is dat diep vanbinnen bewaard moet blijven. Ik ben gestopt met m'n pil en over een paar maanden, als m'n cyclus de kans heeft gehad een beetje te stabiliseren, gaan we ervoor. En lief dagboek, ik droom regelmatig over zwanger zijn, het moederschap. Over al m'n onzekerheden, over alle idealen die ik door wil geven, maar vooral over de grote wens voor een gezond kindje. De bizarre en nieuwe angst dat ik (of hij) onvruchtbaar ben (nergens op gebaseerd). Het is een bevreemdende ervaring dat 'moeder' straks misschien, waarschijnlijk, maar vooral hopelijk, een aanvulling zal zijn op palet van de omschrijving van wie ik ben.
En buiten dat alles wat me bezig houdt, lief dagboek, de laatste week was hels, ik overzie even niet meer hoe ik mezelf staande moet houden. Oma overleed (de brief aan haar heb je al gezien) en haar uitvaart volgde. Ze was m'n laatste grootouder. Mijn laatste directe band met een deel van m'n roots, pap is immers wel in Indonesië geboren, maar kwam al vroeg in zijn leven naar Nederland. Ook dat voelt als een groot verlies.
De ochtend na de uitvaart zat ik bij de POH om een ander rouwproces te bespreken; accepteren dat ik kamp met chronische pijn. De laatste jaren zijn een rollercoaster van hoop en teleurstelling geweest, rennen van de ene naar de andere behandeling in de hoop dé oplossing te vinden. Er is echter geen oplossing en dit is wat het is. En dagboek, ik vind het pittig (echt heel, heel pittig), maar het is nodig. Ik heb al veel gehuild, vanbinnen geschreeuwd, gebaald en aandacht gegeven aan emoties die 'ineens' omhoog komen. Dat is wat ik de komende tijd steeds vaker zal moeten gaan doen, vrees ik. Ik moet aankijken wat ik ervaar en wat ik tegenkom, hoeveel angst dat me ook aanwakkert. The only way out is through.
Een paar dagen later werden we voor het eerst in ons leven oom en tante, iets wat een leuke en bijzondere gebeurtenis had moeten zijn. Dat was het echter niet vanwege alle dubbele gevoelens die spelen rondom de relatie van de ouders, de zwangerschap en de zorgen die we hebben. We zijn op kraambezoek geweest en hebben samen goed kunnen venten over alle irritaties, zorgen en idioterie die we zien.
En nu, lief dagboek, is er net een nieuwe week aangebroken. Alsof er niks aan de hand is komt de zon op. Het is sinds vandaag herfst, de dag begon met dikke mist. Ik voelde me daardoor geborgen. Ik hoefde letterlijk even niet naar de wereld te kijken. De mist trok geleidelijk aan weg en met het klaren van de lucht gedurende de dag ben ik ook steeds weer wat meer naar buiten gekeerd.
Ik denk dat ik dit alles wel kan. Ik heb voor hetere vuren gestaan, toch?
Tot snel,
Liefs,
Het is alweer lang geleden dat ik je geschreven heb over hoe het met me gaat. Vroeger schreef ik je vaak, soms meerdere keren op een dag. Online, in boekjes, op m'n telefoon. Ik heb schriften volgekalkt met ongeadresseerde brieven aan je (of aan mezelf?). Blijkbaar had ik veel behoefte aan reflectie, nu gaat dat meer automatisch. Het gaat ook makkelijker, ik kijk uit gewoonte terug op gebeurtenissen, bezie mijn handelen, emoties en gedachten. Nu voel ik weer behoefte om je te schrijven, een dialoog met mezelf aan te gaan.
We zijn inmiddels een jaar na mijn flirt met een burn-out en ik draai weer semi op volle kracht. Ik merk echter wel dat mijn hersenen snel 'beurs' worden, na een drukke en/of stressvolle dag voelen ze gezwollen aan, alsof er te veel tegenaan gestoten is. De laatste tijd slaap ik periodiek ook slecht, het zal wel te maken hebben met de stress van de afgelopen maanden, maar ook met de toegenomen pijn.
Werk blijft een groot onderdeel van m'n leven, als PhD-student word je op een gegeven moment toch een soort zombie. Alles draait om het onderzoek, het schrijven, je ideeën. Uit betrouwbare bron begrijp ik dat dit normaal is. Ik ben zoekend naar manieren om rust te vinden, ik vind het in vechtkunst, Japans schilderen, vogelen, lezen, gamen... Maar de drang om iets bij te dragen aan de wereld blijft het sterkste lonken en zo blijft werk een van de belangrijkste bouwstenen van m'n identiteit.
We hebben, na vele gesprekken en dramatische familie-situaties die het onderwerp aan hebben gezwengeld, besloten dat we een kindje willen. Ik vind het doodeng dit aan je te schrijven, alsof het een groot geheim is dat diep vanbinnen bewaard moet blijven. Ik ben gestopt met m'n pil en over een paar maanden, als m'n cyclus de kans heeft gehad een beetje te stabiliseren, gaan we ervoor. En lief dagboek, ik droom regelmatig over zwanger zijn, het moederschap. Over al m'n onzekerheden, over alle idealen die ik door wil geven, maar vooral over de grote wens voor een gezond kindje. De bizarre en nieuwe angst dat ik (of hij) onvruchtbaar ben (nergens op gebaseerd). Het is een bevreemdende ervaring dat 'moeder' straks misschien, waarschijnlijk, maar vooral hopelijk, een aanvulling zal zijn op palet van de omschrijving van wie ik ben.
En buiten dat alles wat me bezig houdt, lief dagboek, de laatste week was hels, ik overzie even niet meer hoe ik mezelf staande moet houden. Oma overleed (de brief aan haar heb je al gezien) en haar uitvaart volgde. Ze was m'n laatste grootouder. Mijn laatste directe band met een deel van m'n roots, pap is immers wel in Indonesië geboren, maar kwam al vroeg in zijn leven naar Nederland. Ook dat voelt als een groot verlies.
De ochtend na de uitvaart zat ik bij de POH om een ander rouwproces te bespreken; accepteren dat ik kamp met chronische pijn. De laatste jaren zijn een rollercoaster van hoop en teleurstelling geweest, rennen van de ene naar de andere behandeling in de hoop dé oplossing te vinden. Er is echter geen oplossing en dit is wat het is. En dagboek, ik vind het pittig (echt heel, heel pittig), maar het is nodig. Ik heb al veel gehuild, vanbinnen geschreeuwd, gebaald en aandacht gegeven aan emoties die 'ineens' omhoog komen. Dat is wat ik de komende tijd steeds vaker zal moeten gaan doen, vrees ik. Ik moet aankijken wat ik ervaar en wat ik tegenkom, hoeveel angst dat me ook aanwakkert. The only way out is through.
Een paar dagen later werden we voor het eerst in ons leven oom en tante, iets wat een leuke en bijzondere gebeurtenis had moeten zijn. Dat was het echter niet vanwege alle dubbele gevoelens die spelen rondom de relatie van de ouders, de zwangerschap en de zorgen die we hebben. We zijn op kraambezoek geweest en hebben samen goed kunnen venten over alle irritaties, zorgen en idioterie die we zien.
En nu, lief dagboek, is er net een nieuwe week aangebroken. Alsof er niks aan de hand is komt de zon op. Het is sinds vandaag herfst, de dag begon met dikke mist. Ik voelde me daardoor geborgen. Ik hoefde letterlijk even niet naar de wereld te kijken. De mist trok geleidelijk aan weg en met het klaren van de lucht gedurende de dag ben ik ook steeds weer wat meer naar buiten gekeerd.
Ik denk dat ik dit alles wel kan. Ik heb voor hetere vuren gestaan, toch?
Tot snel,
Liefs,
22 sep 2020 - bewerkt op 22 sep 2020
- meld ongepast verhaal
-
Groningse
donderdag 24 september 2020 10:29
Altijd als ik iets van je lees, dan raakt me dat. Het is een talent dat je je gevoelens en gedachten zo onder woorden kan brengen. Er komt veel op je af. Het is moedig om alles onder ogen te zien. Maar jij kan dat, ik weet het zeker !
-
Strigiformes
donderdag 24 september 2020 15:11
Lieve @Groningse, dankjewel voor je fijne reactie. Het is inderdaad een boel, dat maakt me een beetje week vanbinnen. Je reactie riep dan ook wat tranen op (helemaal niet erg, het waren warme, goede tranen), dank voor je warme woorden!
-
MissMoon
donderdag 24 september 2020 19:03
Wat moet het allemaal veel voor je zijn - natuurlijk kan je dit, maar ik kan me voorstellen dat je hoofd er vol mee zit. Ik herken de worstelingen/strijd met (acceptatie van) chronische pijn. Sterkte!
-
Strigiformes
vrijdag 25 september 2020 08:05
Dank voor je lieve reactie @MissMoon, waardeer het zeer. M'n hoofd zit inderdaad bomvol en dat heeft even tijd nodig. Jij ook veel sterkte met het omgaan met je pijn (accepteren), bij tijd en wijle is het zo'n gevecht. Liefs!
-
WDAMW (opgeheven op 21-09-2022)
zaterdag 26 september 2020 08:30
Je hebt een manier met woorden die ik hier maar weinig zie. Wil niet in herhaling vallen met eerdere reacties maar ga dat toch doen, je kunt echt beschrijven wat je voelt. Dat klinkt misschien niet bijzonder, dat is het wel.
Het klinkt als een hoop wat er dan op je af komt en in je omgaat. Niet alles hoeft en kan in een dag, gelukkig niet. Zoals je herstel langere tijd heeft geduurd (en nog voortduurt) zo zal ook dit weer tijd gaan kosten. Een dag per keer.
Ondanks dat het leven ontzettend mooi kan zijn brengt het ook veel grote bergen met zich mee, mooi aan de top maar grote uitdagingen onderweg. Het leest in elk geval alsof je de kracht hebt om de tocht te gaan maken.
Liefs -
Strigiformes
zondag 27 september 2020 15:03
@WDAWM, ook jij een groot dankjewel voor je fijne reactie, ik waardeer het zeer. En daarnaast raakt je reactie ook een gevoelige snaar; het nemen van tijd voor mezelf is niet m’n sterkste kwaliteit en dat blijft (eigenlijk dagelijks) wel een uitdaging. Maar ik leer iedere dag weer een beetje meer hoe ik dat kan doen. Geduld en mildheid (ook richting m’n eigen leer- en herstelproces).
-
Mysterion
vrijdag 09 oktober 2020 07:15
Wow wat zijn er veel dingen gebeurd in je leven en wat een tegenstrijdige emoties heb je kort naar elkaar gehad. Het is niet vreemd dat je soms even moeite heb met alles een plekje te geven waarbij jij je prettig voelt. Blijf hoop houden en je vooral richten op de positieve dingen waar je de energie uit moet halen.
-
Strigiformes
zaterdag 10 oktober 2020 16:00
@Mysterion, dank je voor je fijne reactie
mooi wat je zegt, het zijn inderdaad een hoop tegenstrijdige emoties en dat maakt dat ik heen en weer geslingerd wordt in m'n eigen gevoelsleven. Het kost wat tijd, maar het gaat gelukkig steeds een beetje beter met alles een plekje geven.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 apr 2024 In geval van nood 18+
- O 25 jul 2023 Nachtmerrie ( 2 )
- O 30 aug 2022 Zij is alles. ( 2 )
- O 01 aug 2021 Zwangerschapspaniek ( 8 )
- O 06 jul 2021 All is well
- O 27 mei 2021 Verandering is de enige constante ( 2 )
- O 11 mrt 2021 Het verhaal van jouw leven ( 5 )
- O 28 jan 2021 Lust ( 12 )
- O 18 jan 2021 Brief | Lieve opa
- O 23 dec 2020 Terugblik ( 3 )
- O 26 nov 2020 Klein 18+ ( 3 )
- O 06 nov 2020 Buurman ( 6 )
- O 22 sep 2020 Hallo dagboek ( 8 )
- O 08 sep 2020 Brief | Lieve oma ( 8 )
- O 28 mei 2020 Brief | Muze