Zwangerschapspaniek
Hoi dagboek,
Ik hoop dat als ik dit later teruglees, ik een beetje om mezelf kan giechelen. Ik voel me al dagen alsof ik geen controle meer heb over mijn eigen emoties, mijn eigen lijf en mijn eigen leven.
Ik had altijd verwacht dat ik het geweldig zou vinden om zwanger te zijn. Zwangere vrouwen vond ik altijd al de mooiste wezens op aarde en met het gevoel van een kinderwens kwam ook het reikhalzend uitkijken naar een prachtige zwangere buik. Maar nu het zo ver is voelt niks aan mijn lijf meer als thuis. Mijn rugklachten lijken wel verdubbeld en ik word daardoor aan alle kanten teruggefloten door mijn lijf. Ik voel me dik, ik zie m'n gewichtstoename in m'n gezicht, m'n armen, m'n tegen elkaar aan schurende bovenbenen... Ik vraag me af of mijn gigantische tepels ooit weer hetzelfde gaan worden en ik heb geen idee meer hoe ik er daar beneden uit zie, want die buik (die iedereen omschrijft als: "jeetje wat ben je al dik!" of "wat ben je laagdragend!" ) zit in de weg. Die opmerkingen over m'n buik kunnen me echt gestolen worden overigens. Ik weet dat er een kind in zit en dat mensen dan ineens denken dat het normaal is om opmerkingen te maken, maar het is nog steeds mijn lijf waar over gesproken wordt [insert heel veel feministisch gescheld].
Ik kan nog wel even doorgaan met dit aanstellerige gezeur (want iedere zwangere vrouw dealt hiermee? En wat heb ik nou echt te klagen? Ik ben toch zwanger? Weet je wel hoeveel vrouwen dat niet lukt?!). Conclusie: ik vind zwanger zijn gewoon niet leuk, ik zou willen dat het al voorbij was. Ik wil me weer mezelf voelen, ik wil weer normaal kunnen bewegen, ik wil deze hevige rugpijn niet meer en ik wil me weer thuis voelen in mijn lijf. Een lijf waar ik me al nooit echt thuis in heb gevoeld.
Als ik haar in m'n buik voel dansen vind ik dat geweldig en kan ik daar echt van genieten. Ik vind het fantastisch als je het van de buitenkant kan zien en mijn vriend onze kleine alien ook kan zien.
Maar heel eerlijk: ik weet nog niet of ik het allemaal waard vind. En ik weet hoe hard dat klinkt. Ik kan me nog geen voorstelling maken van haar en ik weet dat de kraamtijd heel zwaar gaat zijn. Daar bovenop maak ik me oprecht zorgen dat ik een aardig risico loop op een postpartum depressie.
En wat ik het allerkutste vind: dit alles doet me zo twijfelen of ik überhaupt wel een goede moeder kan zijn. Want mijn dochter verdient straks het allerbeste en ik ben dat niet.
Liefs,
Ik hoop dat als ik dit later teruglees, ik een beetje om mezelf kan giechelen. Ik voel me al dagen alsof ik geen controle meer heb over mijn eigen emoties, mijn eigen lijf en mijn eigen leven.
Ik had altijd verwacht dat ik het geweldig zou vinden om zwanger te zijn. Zwangere vrouwen vond ik altijd al de mooiste wezens op aarde en met het gevoel van een kinderwens kwam ook het reikhalzend uitkijken naar een prachtige zwangere buik. Maar nu het zo ver is voelt niks aan mijn lijf meer als thuis. Mijn rugklachten lijken wel verdubbeld en ik word daardoor aan alle kanten teruggefloten door mijn lijf. Ik voel me dik, ik zie m'n gewichtstoename in m'n gezicht, m'n armen, m'n tegen elkaar aan schurende bovenbenen... Ik vraag me af of mijn gigantische tepels ooit weer hetzelfde gaan worden en ik heb geen idee meer hoe ik er daar beneden uit zie, want die buik (die iedereen omschrijft als: "jeetje wat ben je al dik!" of "wat ben je laagdragend!" ) zit in de weg. Die opmerkingen over m'n buik kunnen me echt gestolen worden overigens. Ik weet dat er een kind in zit en dat mensen dan ineens denken dat het normaal is om opmerkingen te maken, maar het is nog steeds mijn lijf waar over gesproken wordt [insert heel veel feministisch gescheld].
Ik kan nog wel even doorgaan met dit aanstellerige gezeur (want iedere zwangere vrouw dealt hiermee? En wat heb ik nou echt te klagen? Ik ben toch zwanger? Weet je wel hoeveel vrouwen dat niet lukt?!). Conclusie: ik vind zwanger zijn gewoon niet leuk, ik zou willen dat het al voorbij was. Ik wil me weer mezelf voelen, ik wil weer normaal kunnen bewegen, ik wil deze hevige rugpijn niet meer en ik wil me weer thuis voelen in mijn lijf. Een lijf waar ik me al nooit echt thuis in heb gevoeld.
Als ik haar in m'n buik voel dansen vind ik dat geweldig en kan ik daar echt van genieten. Ik vind het fantastisch als je het van de buitenkant kan zien en mijn vriend onze kleine alien ook kan zien.
Maar heel eerlijk: ik weet nog niet of ik het allemaal waard vind. En ik weet hoe hard dat klinkt. Ik kan me nog geen voorstelling maken van haar en ik weet dat de kraamtijd heel zwaar gaat zijn. Daar bovenop maak ik me oprecht zorgen dat ik een aardig risico loop op een postpartum depressie.
En wat ik het allerkutste vind: dit alles doet me zo twijfelen of ik überhaupt wel een goede moeder kan zijn. Want mijn dochter verdient straks het allerbeste en ik ben dat niet.
Liefs,
01 aug 2021 - bewerkt op 01 aug 2021
- meld ongepast verhaal
-
Daisy
zondag 01 augustus 2021 09:18
Ik kan na drie kinderen zeggen waarvan de jongste nu nog 1 jaar is: Alles komt goed!
Die tepels worden uiteindelijk normaal, die buik gaat weer weg (hooguit wat slappere huid)
Die hormonen gaan weer liggen en die eerste maanden overleef je ook!
Heb vertrouwen in je gevoel! -
Feather__
zondag 01 augustus 2021 14:00
Ik vond zwanger zijn de hel. Die roze wolk waar veel mensen het over hebben heb ik ook niet gehad. Maar bijna niemand gaat dat eerlijk vertellen want dat "hoort niet". De enige tip die ik je kan geven is neem het stap voor stap, dag voor dag. Probeer iedere dag te genieten van die bewegingen in je buik.
Mijn dochter van een week oud ligt hier nu in mijn armen en het is het waard! Je kraamtijd hoeft niet zwaar te zijn, ook dat is per baby heel verschillend. Je kraamverzorgster gaat je helpen en gaat ook goed opletten hoe je je voelt. Ook ik had kans op een PD, en nu kan dat later alsnog komen dus mijn man let goed op maar ik voel me goed terwijl ik psychisch ook echt wel in de knel lag de laatste paar weken.
Voor je het weet heb je dat kleintje in je armen, ook al voelt het nu als een lange donkere gang. En zodra je je kleintje voor het eerst vast hebt was het het waard. (Ook al zou ik het hierna nooooit meer willen vanwege heftige zwangerschap en bevalling) maar ook dat was onze dochter echt waard. En dat gaat jouw kleintje het straks ook zijn💝 -
Draagmoeder
zondag 01 augustus 2021 21:34
-
Strigiformes
dinsdag 03 augustus 2021 14:48
Dank voor de fijne reacties @Daisy, @Feather__ en @draagmoedertobe
Inmiddels voel ik me mentaal weer wat meer mezelf en zie ik het weer ietsje rooskleuriger in. Fijn om te weten dat mijn lijf ook weer kan normaliseren, ik ben benieuwd.
Die roze wolk ervaar ik inderdaad ook niet. Wel op sommige momenten, maar het is zeker geen soort permanente staat van zijn. Ik had me van tevoren ook niet gerealiseerd hoe heftig een zwangerschap kan zijn en wat voor complexe emoties daarbij komen kijken.
Fijn om jouw ervaring hierin ook een beetje mee te pakken @Feather__! Ik denk inderdaad ook dat als ik die kleine straks ook kan vasthouden, zien, ruiken, horen etc. het al heel anders gaat zijn. Het is nu soms ook nog zo abstract. -
Draagmoeder
maandag 29 augustus 2022 14:15
Hoe is het nu Strigi?
-
Strigiformes
dinsdag 30 augustus 2022 08:09
@draagmoedertobe, lief dat je ernaar vraagt
Ondertussen moeder van een 10 maanden oude bulldozer die alles verkend en waar ik idioot veel van hou. M’n zwangerschap vond ik op veel punten gewoon niet leuk, de eerste paar maanden van haar leven heel zwaar. Nu snap ik haar beter, gaat alles zoveel soepeler en kan ik oprecht zeggen dat ik met teugen geniet van het moederschap. -
Strigiformes
dinsdag 30 augustus 2022 08:11
PS ik lees al je verhalen, vind het machtig mooi wat je voor de twee wensouders doet. Ik vind het lastig te vatten omdat het doel (om het maar even zo te zeggen) van onze zwangerschappen zo verschilt. Maar ik denk dat je twee mensen het mooiste cadeau geeft wat je iemand kan geven.
-
Draagmoeder
vrijdag 16 september 2022 10:08
Oh wat fijn om te houden zeg. Idioot veel is ook een hele mooie uitdrukking! het is ook echt superleuk als je écht kan gaan communiceren met een kleine, dat zie ik bij kinderen van mijn vrienden en familie ook.
en machtig mooi, dat is óók zo'n uitdrukking, thanks
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 apr 2024 In geval van nood 18+
- O 25 jul 2023 Nachtmerrie ( 2 )
- O 30 aug 2022 Zij is alles. ( 2 )
- O 01 aug 2021 Zwangerschapspaniek ( 8 )
- O 06 jul 2021 All is well
- O 27 mei 2021 Verandering is de enige constante ( 2 )
- O 11 mrt 2021 Het verhaal van jouw leven ( 5 )
- O 28 jan 2021 Lust ( 12 )
- O 18 jan 2021 Brief | Lieve opa
- O 23 dec 2020 Terugblik ( 3 )
- O 26 nov 2020 Klein 18+ ( 3 )
- O 06 nov 2020 Buurman ( 6 )
- O 22 sep 2020 Hallo dagboek ( 8 )
- O 08 sep 2020 Brief | Lieve oma ( 8 )
- O 28 mei 2020 Brief | Muze