Terugblik

Hoi dagboek,

Ondanks dat ik de jaarwisseling nog altijd een arbitraire overgang vind, stimuleert het me toch altijd om terug te kijken op het jaar dat voorbij is gegaan. Dit jaar is dat niet anders. Ik heb de afgelopen dagen nagedacht of ik dit verhaal wilde typen (en zo ja, hoe) of dat ik dit jaar zachtjes wilde laten eindigen zonder al te veel nadruk te leggen op reflectie. Er is namelijk al zo veel aandacht gelegd op corona en de gevolgen daarvan, iets wat geheid terugkomt in een reflecterend verhaal van mijn kant. In ieder gesprek dat ik voer komt het virus ter sprake - niet eerder heb ik meegemaakt dat iets ons mensen zo bindt en tegelijkertijd zo verdeeld als dit coronavirus. En zodoende is corona de achtergrond geweest van alles wat ik heb meegemaakt dit jaar.

Toch wilde ik schrijven. Het helpt me om mijn gedachten op een rij te zetten. Terwijl m'n vriend bezig is met de afrondende werkzaamheden bij zijn werk (hij start in januari met een nieuwe baan) blikten we onlangs samen een beetje terug op het jaar. Het was fijn er zo over te praten, samen een verhaal te vertellen over hetgeen we dit jaar hebben meegemaakt. Die gedeelde realiteit is niet het gehele jaar vanzelfsprekend geweest.

Het jaar begon met de zwangerschap van de vriendin van zijn jongste broertje. Twee jonge mensen van begin twintig, die continue aan hun telefoon gekluisterd zitten, die nog geen jaar samen zijn, nog nooit zelfstandig hebben gewoond en nog geen eigen woning hebben, nog niet klaar zijn met studeren - en een aanstaand kind. De zorgen, jaloezie (of wellicht zelfs afgunst) en frustratie hebben voor veel ruzies gezorgd tussen ons. Ik verhardde door de negatieve gevoelens, het lukte hem niet me te horen of te zien; het ging immers om vooral zijn familie. Het heeft onze relatie een tijdje op hoogspanning gezet, iets wat verslechterd werd door de stress die de uitbraak van corona met zich meebracht. Wat hielp was een vriendin die me, vanuit haar expertise, kalm en respectvol uitlegde dat goed genoeg ouderschap ook goed genoeg is. Samen met haar lukte het om uit de vicieuze cirkel van negativiteit te komen en te zien: ja, deze jonge mensen kunnen het goed genoeg. En zo niet, dan is er een sterk steunsysteem. Ik kon hierdoor afstand nemen en mijn vriend en ik vonden elkaars golflengte weer steeds een stukje beter.

Halverwege maart stond ieders wereld op z'n kop en zo ook het mijne. Volledig thuis werken, digitaal onderwijs geven, zorgwekkende nieuwberichten en vooral een virus dat om zich heen slaat. Daarbovenop kwam mijn bestuursfunctie van m'n sportvereniging waarin we snel moesten schakelen gezien de lockdown, iets wat de rest van het jaar veel zou vragen van mij en mijn medebestuursleden. Met iedere versoepeling en iedere aanvullende maatregel vroeg dit vrijwilligerswerk weer om overleg, besluiten, communicatie met leden die het soms niet eens zijn met de gang van zaken.

Sinds februari kamp ik met een onverklaarbare knieblessure die startte met een zeer plotselinge en acute gewrichtsontsteking en overging in overbelaste banden en aanhechtingen. De gewrichtsontsteking zwengelde een tweede reuma-onderzoek aan waar wederom niets uit kwam. Ik hoopte op een diagnose, een antwoord op de vraag: wat is er aan de hand met mij? Het antwoord bleef echter uit en ik besloot na dit onderzoek dat ik het niet meer wilde. Geen therapieën meer, geen revalidatie, geen gehannes meer aan m'n lijf, m'n geest; het stopt hier. Mentaal kon ik de hoop-teleurstelling-rollercoaster niet meer aan. En zo startte ik een rouwproces op gericht op een dertigjarig lijf dat altijd pijn doet. Vooral de twee maanden die ik met krukken heb doorgebracht hebben er ingehakt. Het tijdelijke verlies van mijn benen, mijn zelfstandigheid en autonomie, brak m'n hart.

En wat mijn hart nog erger brak was dat ik door m'n knieblessure mijn dierbare vechtkunst slechts met veel aanpassingen kon beoefenen. Zittend op een krukje, geen traptechnieken, niet kunnen lopen, geen mooie standen. En natuurlijk was ik dankbaar dat ik nog iets kon doen, dat mijn docenten meedachten en samen met me zochten naar oplossingen. En toch ... diep vanbinnen overheerst nog steeds verdriet en een stille wens om iets heel anders.

Wat ik heel bijzonder vond aan dit jaar, het jaar dat we allebei dertig werden, was dat we samen besloten dat een kindje ons leven zou verrijken. Het eerste moment dat ik dit echt intens voelde was toen ik Story of Your Life* van Ted Chiang las. Hoe hij het moederschap omschrijft vanuit het perspectief van Louise ... ik krijg kippenvel als ik eraan denk. Een vurig verlangen overviel me tijdens het lezen en niets dan begrip voor haar keuzes in het verhaal.

En zo stopte ik na zeventien jaar met zowel de pil als met roken. Daarmee nam ik ook afscheid van twee dingen waar ik mee ben gestart vanwege de jongen die mij evenzoveel jaar geleden seksueel heeft misbruikt. Het geeft me een gevoel van vrijheid. Van autonomie. Van afscheid.

Ik vergeet vast een hoop - vast vooral veel mooie dingen (we werden als peetouders gevraagd voor een meisje dat hopelijk deze week geboren wordt; we kochten een auto en ik ging aan de slag met m'n rijangst; we zijn tien jaar samen; we gingen op vakantie in eigen land; we hebben een bijzondere vriendschap gesloten met de buurman). En een hoop verdrietige en minder mooie dingen (ik nam afscheid van mijn dierbare oma).

Er is nog zoveel meer te zeggen over dit jaar. Ik kan over iedere traan, iedere grinnik, ieder gebaar, iedere pijnscheut iets vertellen. Wat ik dit jaar leerde is dat mildheid het allerbelangrijkste is, hoe moeilijk dat soms ook is.

Veel liefs,

*De film Arrival is gebaseerd op dit verhaal waarin het nummer On The Nature of Daylight van Max Richter gebruikt wordt. Dat nummer is beeldschoon en zet zoveel beweging in m'n lijf in gang.

~