cocaine.

Hij keek me aan. Ik zag hem voor me. Hij lachte. Hij gaf me een kus. Ik kon me lippen nauwelijks bewegen. Ik bleef hem voor me zien. Hij vroeg of er iets was, of hij iets verkeerds gedaan had maar antwoorden kon ik niet, de woorden bleven steken in me keel en het leek alsof hij niet eens meer bestond.

Hij ging naast me zitten, sloeg een hand om me heen en ik deed mijn ogen dicht. Ik zag hem weer. Nog duidelijker dan eerst. Ik zag de foto die nog steeds in me geheugen gebrand staat. Zijn ogen straalde, ik hoorde zijn stem. Hij vertelde mij hoeveel hij van mij hield, en de gesprekken die we voerden werden allemaal opnieuw in mijn hoofd afgespeeld. Ik kon mijn ogen niet openen, het zou me teveel pijn doen. Mijn hart was verdoofd. Mijn lichaam was nog het enige dat iets voelen kon.

Hij vroeg nogmaals of er iets met me was en in 1 klap waren de steken in me hart terug. Ik deed me ogen open, hij keek me bezorgd aan. Ik vertelde hem dat er niets was, ik was moe, ik vroeg of we konden gaan slapen maar hij probeerde me om te praten. Het was tenslotte vrijdag, we moesten iets doen, we waren jong, verliefd, alles wat toch goed, waarom zouden wij moeten gaan slapen?

Ik vertelde hem dat ik te moe was maar dat hij zijn gang mocht gaan. Hij bleef maar aandringen dat ik mee moest, dat ik spijt zou krijgen en tenslotte dat hij mij zo erg zou missen, dat het niet hetzelfde zou zijn. De laatste zin begreep ik, waarschijnlijk beter dan hij ooit zou weten.

Ik stond op, ging douche en probeerde mezelf aan te kijken in de spiegel toen ik me make-up op deed. Hij kwam de badkamer binnen, gaf me een kus, de rillingen liepen over me lijf en het meisje in de spiegel had moeite haar tranen in te houden. Hij was er helemaal klaar voor zei die en ik, ik was helemaal klaar.

Hij bleef praten, zo veel woorden, zo veel emoties, ik verstond geen woord, maar aan zijn ogen zag ik dat hij alles behalve verdoofd was. Ik was klaar. Klaar om te gaan, ik ging alleen nog even naar we wc. Hij zei iets, maar ik liep al naar beneden. In me tas zat een envelop. Een kleine envelop. Hij paste in de palm van me hand. Ik deed hem open. Gelijk voelde ik me beter. De inhoud bevond zich binnen 10 seconden in me neus en het meisje dat net tranen in haar ogen had leek nu gekalmeerd.

Ik trok de wc door, keek nog even snel in de spiegel en liep naar buiten. Hij stond al op me te wachten, nu verstond ik hem beter. De steken in me hart waren verdwenen. We liepen naar zijn auto. Hij bleef maar praten en ik, ik zag hem weer voor me. Dit keer zag niet zijn foto maar hem. Zijn ogen keken me aan. Ze keken recht door me heen. Ik wist dat de steken in me hart elk moment weer terug konden komen.